Debbie's tochten

Tijdens mijn 3de seizoen als du- en triatlete wilde ik eens proeven wat het was om bij de profs mee te doen op het WK duatlon in Zofingen. Na mijn onverwachte 5de plaats vorig jaar kreeg ik de kans van Triatlon Vlaanderen om tussen de toptalenten aan te treden. Maar toen ik de deelnemerslijst zag, begon ik toch wat vapeurkes te krijgen. De bezetting dit jaar was duidelijk sterker dan de voorgaande editie, en zo geschiedde.

Met 11 elites staan we aan de start. De meeste een kop kleiner dan mij, en vooral allemaal smaller. Ze gaan er meteen als een raket vandoor. Daar had ik me mentaal op voorbereid maar het lijkt echt alsof ik aan het joggen ben. Ik moet echter mijn eigen tempo volgen, 10km is niet niets, het parcours is verre van vlak en het wordt nog een lange dag. Een beetje gênant is het wel, mensen vragen zich wellicht af waarom ik in godsnaam bij de elite gestart ben. Ik zwaai vriendelijk terug en geniet van de mooie zonnige ochtend en de omgeving, nu het nog kan.

Ik loop een ganse tijd alleen en tijdens de tweede loopronde halen 3 agegroup-vrouwen me in, die 2 minuten later gestart zijn. En ja, allen uit mijn leeftijdscategorie 40-44 jaar. Ook daar een heel sterk deelnemersveld. Twee van hen zouden uiteindelijk voor mij eindigen.

Ik ben altijd opgelucht als ik op mijn fiets zit, daar kan ik gelukkig iets beter uit de voeten. Mijn hartslag krijg ik nog niet meteen in de gewenste zone, maar bon, ik voel me toch wat moreel verplicht om mijn fysieke grens op te zoeken. Al snel haal ik twee agegroupers terug in, en wat later in de eerste van drie rondes ook twee elites. Dat is alvast een mentale opkikker. Dat kon ik wel gebruiken.

Daarna is het de grote leegte. Ik zie de besneeuwde Alpen liggen, dat wel. Het is een prachtige en heldere zomerdag in Zofingen. Ideaal om in volle vaart de helling af te tsjezen, de enige stukken waar ik de snelheid van de toppers kan evenaren.

De temperaturen lopen op, mijn benen beginnen stilletjes aan vol te lopen, maar ik kan het tempo erin houden. Op de Williberg spuit ik me nat om wat af te koelen. Na 147km en 1700HM bol ik terug binnen.

Na de wissel komt de laatste run meteen hard binnen. Deze keer geen last van de darmen, maar de benen voelen best vermoeid aan. Het eerste stuk van het loopparcours is het zwaarst, er zit een heel steil stuk tussen die ik vanaf ronde 2 (v.d. 4) toch besluit al wandelend te doen. ’t Is tegen mijn principes maar bon, nood breekt wet. Van zodra de helling ietsje zachter wordt, begin ik weer te…euh…joggen.

Telkens ik afdaal naar Zofingen, kan ik een beetje recuperen. Ook dat is goed voor de moraal. En zo lukt het om zowel hartslag als tempo op niveau te houden tijdens de laatste 25km lopen. Met veel voldoening haal ik voor het tweede jaar op rij de eindmeet!

algemene conclusies

Op zich heb ik een goede race gedaan, wattages en snelheden lagen een tikkeltje hoger dan vorig jaar. Ondanks de extra kilometers, kon ik mijn wedstrijdtijd nog wat scherper stellen naar 7u44. Ik werd daarmee 9de van de 11 elites.

Maar mijn niveau situeert zich toch duidelijk op agegroupniveau. Ik zou dit jaar maar brons gehaald hebben bij de 40-44 jarigen. Mijn leeftijdscategorie was heel sterk bezet. Ik werd 11de overall bij de vrouwen.

Tijdens de verkenning lijkt alles behapbaar…tot je start met de laatste run. Dit is echt wel een zware wedstrijd, ik vond Ironman Klagenfurt toch iets beter verteerbaar.

Door de koolhydraatopname wat te beperken en meer in te zetten op isogels en isodrank tijdens het lopen, bleven de buikkrampen uit. Maar veel genieten was er toch niet meer bij na de laatste wissel. Ik had precies al enkele peren verschoten tijdens het fietsen, gelukkig vond ik er nog één in mijn mandje voor de laatste run.

Ik geloof wel oprecht dat ik nog kan groeien als atlete. Door een hamstringblessure heb ik geen ideale voorbereiding van het seizoen gehad. Komende winter wil ik inzetten op gerichte training in functie van blessurepreventie en kracht. November tot en met januari geen wedstrijden dus (volgende week meer over mijn planning!).

Mijn positie op de TT wil ik ook nog wat meer finetunen want ik lijk nog niet genoeg profijt te halen op de stukken die me wel goed zouden moeten liggen. Met mijn 65kg ben ik minstens 10kg zwaarder dan de gemiddelde elite, wat me bergop behoorlijk wat achterstand oplevert (ik ben Lotte Kopecky niet). Ik wil mijn absolute wattages nog wat beter benutten.

En last but not least, een dikke proficiat aan mijn landgenoten die allen heel sterk hebben gepresteerd! Tof om jullie zo goed bezig te zien en achteraf nog wat kennis te maken!

Een speciaal dankwoordje aan:

• De ‘Waalse bondscoach’ Loïc Hélin voor de uitstekende bevoorrading.
• Topatleet Seppe Odeyn die me voorzag van isotone drank (mijn favoriete merk en smaak dan nog) nadat ik de verkeerde bus bleek mee te hebben, en geduldig mijn domme vragen beantwoordde.
• Triatlon Vlaanderen – 3Vl om me te selecteren! Ik hoop dat ze blijven investeren in duatlon want we hebben enkele toppers en grote beloftes in huis die een ondersteuning verdienen!
• En uiteraard ook aan Jesse Van Nieuwenhuyse om me alweer klaar te stomen en elke dag een berichtje te sturen zodat ik nog nog iets zenuwachtiger werd dan ik al was.

😎 Zofingen 2024 staat alvast terug op de planning.