Mijn derde wedstrijdseizoen was eentje met ups & downs. Terwijl ik op tram 3 vlotjes van de ene naar de andere race snelde, was het een boemelfestijn op tram 4. Geen relaas over mijn sportieve exploten, wel de mentale uitdagingen die het jaar gebracht heeft en mijn goede voornemens.
The sky is not the limit
Na het sportieve boerenjaar vorig jaar, vroeg ik begin januari – in een euforische en stoutmoedige bui – mijn pro-licentie aan bij Triatlon Vlaanderen. Maar de afrekening moest nog komen. Kort nadat mijn overspannen hamstrings de Hel van Kasterlee leken te hebben overleefd, kwam de pijn snel terug. De loopschoenen aan de kant zetten was niet voldoende.
Ik ben niet iemand die eigenzinnig de zaken negeert, dus zocht ik hulp. Een echo wees uit dat er heel wat spierscheurtjes langs het peesblad waren ontstaan. De adviezen liepen uiteen omdat iedereen het met een andere blik bekijkt. De dokter wilde me volledig zien herstellen, terwijl de coach vooral oog had om mijn belastbaarheid zoveel mogelijk te behouden. Het besef sijpelde langzaam door dat ik zelf mijn beslissingen moest leren nemen en ook de bijhorende twijfels en onzekerheid aanvaarden.
Na een maand hersteltraining begon ik rustig terug op te bouwen. Het motto was vooral voldoening halen uit het trainen zelf, maar mijn doel om een volledige triatlon te doen in juni wilde ik nog niet zomaar aan de kant schuiven. Een vooruitzicht had ik mentaal echt wel nodig, zonder me de druk op te leggen om het doel perse te moeten halen.
Met wat geluk en de hulp van coach en kine verliep het herstel best vlot. Trots bereikte ik de finish van Ironman Klagenfurt en in mijn intussen gekend ‘post-race optimisme’ meldde ik me aan om België te vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap duatlon. Mijn gevoel bij de wedstrijd blijft dubbel. Ik heb op (mijn) niveau gepresteerd maar het niveauverschil met de top was gigantisch groot. Dat wist ik al op voorhand, maar ik vond het toch een beetje gênant om al van bij de start iedereen van me zien weg te knallen.
Met veel goesting zou ik nog enkele crossduatlons aan mijn seizoen plakken maar oververmoeidheid, ziekte, een schaambeenblessure en frontale botsing met een spookrijdende triatleet staken hier een stokje voor. Terug met de voeten op de grond.
Het zal er op aan komen dat het komende jaar mijn planning iets evenwichtiger te maken. Ambitieus zijn zonder te overdrijven, en eens durven rust nemen als het echt moet.
Als je hobby je beroep wordt
Wie me al langer volgt, weet dat bergwandelen heel lang mijn belangrijkste vrijetijdsbesteding is. En ik durf me al eens enthousiast smijten in iets. Ik ging tochten begeleiden, volgde een professionele opleiding tot bergwandelgids, gaf vele workshops en lezingen, startte een club op en schreef een boek. Het leidde uiteindelijk tot een job bij de Klim- en Bergsportfederatie.
Door de flexibele uren en de goodwill van mijn baas, kan ik mijn fulltime job en stevige trainingsschema – tussen 15 en 20u per week en soms meer – combineren. Maar dat betekent ook wel elke dag met mijn werk bezig zijn. De talloze geëngageerde vrijwilligers zijn immers vooral ’s avonds en in het weekend actief. Mijn werkijver zorgt er voor dat ik mijn hoofd soms niet meer echt kan uitschakelen.
Af en toe moet ik met mezelf de afspraak maken om mijn mails eens niet te bekijken. En dat lukt veruit het gemakkelijkste is als ik gewoon in de bergen ben, met een rugzak en bergschoenen aan, en in een tentje zonder wifi. 😊
Social media: een zegen en een vloek
Connecteren met andere mensen, al is het op afstand of via een korte babbel na de finish, ik haal er energie uit. En misschien kan ik ook zelf mijn steentje bijdragen, al is het maar door mensen aan te moedigen. Zo voel ik me deel van de maatschappij. Social media zijn de ideale manier om met iedereen contact te houden die je niet even in ’t zwembad tegenkomt. Maar af en toe kan het bij mij echt wat te veel worden, en heb ik nood aan deconnectie. Een evenwicht heb ik nog niet gevonden. Ook al omdat ik Facebook ook ‘professioneel’ inzet.
Ik weet echt niet goed wat ik moet aanvangen met mijn knipperlichtrelatie. Tips welkom. 😉
Sport als therapie, maar ook confrontatie met het verleden
Elk jaar toont Vlaanderen tijdens de Warmste Week dat solidariteit en empathie nog altijd bestaan. Dit jaar stond in het teken van ‘opgroeien zonder zorgen’. Een thema dat me niet onberoerd laat.
Nog altijd voelen we in ons gezin de impact van alles wat er gebeurd is. We hebben het allemaal anders beleefd en gaan er op onze eigen manier mee om. Zelf haal ik mijn afleiding in mijn actieve leven, door zaken te ondernemen, af en toe mezelf en mijn omgeving te verbazen. Maar hoe meer ik ontdek wat mijn mogelijkheden zijn, hoe moeilijker ik het ook heb om het verleden te plaatsen. Pas de afgelopen jaren heb ik mijn stilzwijgen durven doorbreken. Dat heeft me wel geholpen in de verwerking, maar maakt de herinneringen niet noodzakelijk minder pijnlijk.
Mijn goeie voornemen voor 2024? Me terug focussen op die innerlijke kracht die me al zoveel jaren vooruit drijft en wat minder achterom te kijken.
2023 was dus een jaar met wat turbulentie, maar zo leerde ik alweer een beetje beter vliegen.
Fijn eindejaar aan iedereen en mogen er enkele dromen in vervulling gaan in 2024!
Debbie's tochten 
Plaats een reactie