Debbie's tochten

Na een toerski-ongeval in 2009 heb ik tijdens het revalideren mijn liefde voor de fiets ontdekt en ben voor de één of andere reden in duatlon en triatlon gerold. De eerste jaren gingen de resultaten in crescendo. Het was fantastisch om mijn mogelijkheden te ontdekken. Ik trainde tussen 15 en 20u per week, in combinatie met een fulltime job maar het was een ritme dat blijkbaar moeilijk vol te houden was.

Na reeds een haperend 2023 (wel met mijn eerste volledige Ironman en deelname aan het WK duatlon als elite), was 2024 een jaar waarin mijn lichaam aan de handrem trok…en onze Duitse herder in onze dromen verder leeft.

Januari

Vol goeie moed kijk ik uit naar een nieuw duatlon- en triatlonseizoen, mijn loopsnelheid is al bijna helemaal terug na 6 weken opbouw, ik klungel in het zand tijdens de beachraces maar leer er wel goed windklieven.

Eind februari

Ik tuimel van mijn wolk, de ontsteking op mijn symfyse komt in volle hevigheid terug: ‘dees is niet okee’.

Maart

Een MRI-scan toont aan dat er behoorlijk wat botoedeem is in mijn schaambeen, ik mag een streep trekken door al mijn plannen.

April

Mentale switch naar het fietsen, na een leuke stage met mijn triatlonteam #3kant behaal ik een onverwachte in Mallorca 225 (met 3600 hoogtemeters)

Mei

Pas terug van een fietsstage met Ivo blijkt dat onze Duitse herder Wollie na bijna 14 jaar ‘op’ is, bloed in de buik, kan niet meer op zijn poten staan die reeds verzwakt waren door aangetaste zenuwen, een spoedoperatie onder volledige narcose is op zijn leeftijd niet meer aan te raden, we laten hem inslapen met heel veel tranen

Juni

Als alternatief voor Ironman Nice meld ik me lastminute nog aan voor de 3Ballons, geraak al na 4km na de start betrokken in een massale valpartij, breek 2 ribben maar zet toch door, totaal geradbraakt bol ik als 6de vrouw over de finish op de Planche des Belles Filles.

Juli

Alpinisme wordt met een dubbele ribbreuk geschrapt, de combi corona & buikgriep doet mijn conditie helemaal kelderen, mijn eerste wegkoers bij de dames elite is een kleine ramp.

Augustus

Na een mini-stage in de Ardennen kan ik nu wel mee met het peloton, ook op licht heuvelachtige parcours en durf me al iets meer te plaatsen (behalve op de momenten die er echt toe doen natuurlijk), 2de in de tijdrit van Waarde.

September

Het lopen gaat vrij goed maar een nieuwe beeldvorming keldert mijn hoop voor 2025, geen enkele verbetering te zien aan mijn schaambeen of symfyse, tranen vloeien, de blessure spookt door mijn hoofd als ik vertrek naar de Riderman in het Zwarte Woud. Na een tijdrit en 2 wegkoersen met wel wat hoogtemeters word ik er toch nog 5de in het overall eindklassement.

Terug thuis val ik in een zwart gat. Ik heb het gevoel dat ik zowel fysiek als mentaal een reset nodig heb. Sport is al sinds mijn tienerjaren belangrijk, en dat zal het ook blijven. Ik wil het komende jaar even loskoppelen van de prestaties en een andere trainingsaanpak proberen met als doel een evenwicht te vinden tussen een voltijdse job, sportieve ambities en een lichaam dat geen 3×7 niet meer is. Of dat gaat lukken weet ik niet, maar ik kan maar proberen.

En nu?

Deze winter doe ik een 3tal beachraces mee (om niet in slaap te dommelen) om me dan volgend jaar toe te spitsen op ‘endurance events’ (granfondo, gravel, MTB). Zwemmen en core blijven op het programma staan. Lopen kan pas terug als mijn blessure echt verbetering toont, en dat kan dus nog…heel…lang…duren. Ik kijk bijzonder hard uit naar het moment dat ik terug een triatlon kan doen en die motivatie houdt me op de been.