De Lienne wordt gevormd door talloze bronnen nabij het Plateau des Tailles. Na zowat 28 km vloeit de rivier ter hoogte van Targnon in de Amblève. Het verschil in hoogte tussen bron en monding behoort met bijna 400 meter tot de grootste in België.
De riviervallei staat bekend als ongerept en stil. Pittoreske dorpjes liggen op de heuvelflanken. De afwisseling van weide en bos zorgen voor een gevarieerd parcours en weidse uitzichten. Met sneeuwhoogtes rond 30-40cm werd het een erg winterse bivaktocht.

Frisse start
Afstand: 20km

We starten in Lorcé nabij Eglise St Georges. Via de ingesneeuwde weg verlaten we het dorpje om ter hoogte van een haarspeldbocht een smal pad af te dalen in de vallei van de Pouhon.

De klim door het Bois de Mahoster zorgt ervoor dat de kuiten gesmeerd worden en maar goed ook want wat verder staat een onverwachte doorwading van de Lienne te wachten. Enkel de brugpeilers staan er nog, maar van een verbinding is geen spoor meer te vinden. De mannen denken dat ik wel een alternatief achter de hand heb, maar de kaart geeft niets bruikbaars aan. Ik geef te kennen dat dit de enige optie is. Terwijl ik vastberaden naar het wad loop, kijkt het sterke geslacht mij verbouwereerd na. Ik zie ze denken: “Verdikke, ze meent het nog ook!” Gedwee volgen ze in mijn spoor en huppelen zowaar veel vlotter door het water dan ik.

Onze tintelende voeten worden snel warmer als we terug door het bos omhoog klimmen. Er ligt serieus wat sneeuw en onze schoenen zakken er helemaal in weg. Het is sporen geblazen. Getten zijn hier onmisbaar.

Langsheen de beboste heuvelflank gaat het naar Meuville. Links van ons ligt de schrale heuvel ‘Rouge Thier’ die in het lokale bijgeloof bekend stond als een duivelse plek waar heksen hun sabbat hielden. Ook hier zijn vrouwen levend verbrand.

Op de kale hoogvlakte hebben we een weids uitzicht over de maagdelijk witte Amblèvevallei opgelicht door een laagstaande zon. Via een smal pad lopen we recht naar Rahier. Het kerkgebouw met zijn kerkhof en oude leistenen zerken is samen met een stokoude eik een geklasseerd zicht sinds 1929. Er is een trouwfeest aan de gang. Helaas zijn we niet uitgenodigd op het banket en dus gaan we op zoek naar de 12de apostel, Peter, die voor de combinatie trein en bus gekozen heeft. Na een korte kennismaking zoeken we het opnieuw hogerop.

We lunchen in de zon alvorens het uitgestrekte Bois de Rahier in te trekken. Wat warme thee en een ‘stutje’ doen altijd deugd. Bernard begint aan zijn ‘noodles’-marathon die hij een gans weekend hoopt vol te houden.

De sneeuw wordt dikker en het sporen lastiger. Bart neemt even de kop over in de kaarsrechte gangen tussen metershoge dennen. De takken buigen sterk omlaag door de sneeuw. Geregeld is het even schudden zodat we er met de grote rugzakken onderdoor kunnen. En zo krijgen we het witte poeder vaak over ons heen.

De vallei van de Mierdeux trekt het landschap terug wat open. We volgen even het beekvalleitje voor terug naar enkele eenzame huizen bij Derrière-les-Thiers te klimmen. Een groepje kippen scharrelt rond.

Als we het woud terug verlaten bij Les Vilettes zien we dat de hemel is toegetrokken. Een koude wind doet de gevoelstemperatuur meteen een stuk dalen. We gaan op zoek naar de boer die in het dorp woont en ons zijn bivakweide wou verhuren. Hij is toch wat onder de indruk van onze winterbivakplannen. De Liennevallei is volgens hem te nat, dus kunnen we een andere wei kiezen. Dan maar Bergifa dat ten westen van het dorp tegen de bosrand aanligt bij het gehuchtje Rarmont. We tanken drinkbaar water bij zijn zoon die vakantiewoningen verhuurt en krijgen nog wat snoep mee van de schoondochter.

We stellen de tenten en zeilen op in de luwte van de wind. Ieder gaat aan de slag met zijn bivakroutine. Dit keer geen zelfgedroogd voedsel maar een paksken vriesdroog voor de gemak, na twee zakjes minute soup. Als afsluiter krijg ik nog een stevige Italiaanse koffie aangeboden van Bart, en innerlijk gesterkt kruipen we al rond het journaal de slaapzak in. Ik keuvel nog wat na met Benny die ingegaan is om ook onder de tarp te slapen.

Zomerbanden
Afstand: 20km

Een vers sneeuwlaagje is neergedaald over onze bivak. Ons sporen zijn dichtgesneeuwd. Om 7u moet de warme slaapzak opengeritst worden, altijd een moeilijk moment. Eenmaal terug op gang valt de moraal weer in zijn plooi. Water koken voor de thermos, het ontbijt, alles terug opkramen, de kaart juist steken en op weg.

We steken de Pont de Vilettes over en voor een zwakke bocht zoeken we het pad naar Bra. De holle weg is amper vindbaar. In het historische dorp trekt het kasteel de aandacht. Boven de monumentale toegangspoort prijkt het wapenschild van de familie Bronckaert de Bra d’Izier. Een herdenkingsplaat herinnert aan de aanwezigheid van de Amerikanen tijdens het Ardennenoffensief op het einde van WO II.

Bij het verlaten van het dorp komen we voorbij een kapel ter ere van de beschermheilige Sint-Donaat, die de boeren en hun velden behoedt tegen storm, hagel en blikseminslag. We volgen de loop van het wilde bosriviertje de Chavanne stroomafwaarts en klimmen daarna langs de Tannières terug omhoog.

Daarna gaat het terug bergaf richting Sur-les-Thiers waar een prachtige eik zou staan van 600 jaar oud. Door het kappen van enkele bospercelen krijgen we een panorama over de Liennevallei. We dalen af naar de rivier en steken die via een voetgangersbrug over. Van het smalle pad die over de oever zou moeten lopen is niets te bekennen. De vegetatie is nogal weelderig aanwezig. We lopen naar de bosrand waar we een duidelijkere weg vinden. De sneeuw valt met grote vlokken uit de lucht.

Door de vallei wandelen we naar Neufmoulin. Enkele omgevallen bomen zorgen voor wat weerwerk. Bij het tankstation vinden we een gezellig café waar we lunchen. We nemen afscheid van Peter die zich bij enkele stamgasten een lift heeft aangepraat naar het station van Trois-Ponts, maar goed ook want de bus in de vallei van de Amblève zou door de hevige sneeuwval niet meer uitrijden…

Nietsvermoedend trekken wij verder via Neucy naar Les Forges, ‘de smederijen’. Deze streek had van de 14de tot begin 18de eeuw een intensieve ijzernijverheid. Een snelstromende beek en veel bos om houtskool aan te maken waren noodzakelijk voor de werking van de smederijen. Het ijzererts werd onttrokken uit de rotsen maar was over het algemeen van een povere kwaliteit. Behalve enkele oude mijnen is niets meer van deze vroegere activiteit merkbaar in het landschap.

We laten de rivier terug achter ons, en kruipen door een smal pad omhoog naar Chevron. Gelukkig dat er nog witrode markering is. We beginnen meer en meer op wandelende sneeuwmannen te gelijken. Via Bois de Hovas glijden we letterlijk en figuurlijk de vallei van de Pouhon in. Het kompas wordt voor de eerste keer bovengehaald. Ik hoor wat gekreun op de achtergrond als de laatste steile klim van de tocht zichtbaar wordt.

Voor we het weten staan we voor de ondergesneeuwde wagens terug in Lorcé. Met het nodige graven en duwen, geraken we op de weg. Enkel de Antwerpenaars slagen erin om, na wat aanwijzingen van lokale buurtbewoners, de helling op te geraken richting autostrade. Zelfs met een lange aanloop lukt het bij zowel de West- en Oost-Vlamingen niet, met dank aan onze zomerbanden, dus dalen we in alle voorzichtigheid af via de vallei van de Pouhon naar de Amblève. Een kalvarietocht van maar liefst 5u staat ons te wachten…

Conclusie

Een prachtige omgeving waar we geen enkele andere wandelaar hebben ontmoet. In zomerse omstandigheden kan je de route nog wat pittiger maken door vanuit de vallei van de Amblève te vertrekken of de Lienne nog een stukje stroomopwaartser te volgen richting Lierneux.

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO