Deze tocht is een ware ontdekkingstocht door de noordelijke Eifel. We starten in het hoogst gelegen dorpje van België, Rocherath. Daarna zoeken we het veengebied op nabij Elsenborn om daarna resoluut de oversteek te maken naar Duitsland. Het gebied rond Kamp Vogelsang was tot voor kort Belgisch militair oefengebied maar sinds 2007 is het omgetoverd tot National Park Eifel. Op het hoogplateau kijken we uit over de beboste Eifel en haar stuwmeren. We eindigen in Monschau, zondermeer één van de meest pittoreske dorpjes in de streek.

Droge Venen
Afstand: 24 kilometer

Na een lange heenreis met het openbaar vervoer zijn we blij de benen te kunnen strekken. We stappen uit de bus in ‘terminus’ maar moeten terug naar de voorlaatste halte om de bakkerij van Rocherath te vinden.

De weersvoorspellingen werden in de loop van de week alsmaar beter en we starten onder een warme voorjaarszon. Via verharde maar rustige wegen lopen we tussen akkers en weiden richting het militaire oefenterrein van Elsenborn. Aan het zuidoostelijke grenspunt van de ‘champ de tir’ lopen we in noordelijke richting, eerst over ongebaand terrein, daarna via een brandgang en later via een onverharde bosweg. De vallei van de Krähbach nodigt ons uit voor de lunch. Het is er zalig vertoeven.

Mijn doel is om zoveel mogelijk veengebied te zien en dus lopen we in westelijke richting naar het oefenterrein en daarna verder langs de rand van de uitgestrekte veenvlakte. Enkele reeën zetten het op een lopen. Een buizerd zweeft boven het open landschap.

Het pad in de vallei van de Schwalmbach is een pareltje. De veenweiden liggen er droog bij. De narcissen komen stilaan in bloei. Door naaldbos lopen we richting het Oleftal. De blaar van Menoka begint steeds grotere proporties aan te nemen en we nemen de tijd om haar te verzorgen. Ondanks de pijn, blijft ze lachen.

Vanop de Wermelsberg krijgen we een open zicht op de vallei en de naaldbossen rondom. We steken een voetgangersbrugje over en lopen verder over de GR56 op Duitse bodem. De Narzissenwiesen doet zijn naam alle eer aan. Langs de kabellende Olef bloeien de narcissen in volle getale. Hier en daar steken ook bosanemonen de kop op. Nabij het brede pad is klein hoefblad te vinden.

We komen redelijk wat dagjesmensen tegen, vooral Duitsers. Verder stroomopwaarts zoeken we een plekje om te pauzeren en het gewicht wat te herverdelen want de kilometertjes laten zich bij sommigen toch al voelen.

Daarna gaat het bergopwaarts in oostelijke richting. Een rij van merkwaardige steenblokken staan aan de rand van het hoogplateau. Een voorbijganger vertelt ons dat deze anti-tankwal gebouwd werd door Hitler net voor WOII als bescherming voor zijn Rijk maar uiteindelijk in zijn weg stond toen hij België wilde binnenvallen.

Via het beboste rivierdalletje van de Eschfsiefen komt de eindmeet stilaan in zicht. Alleen, ik heb nog een zijsprongetje gepland, dat wat heuvel op en heuvel af gaat. Mijn kaart klopt hier niet helemaal en het paadje dat ik wilde nemen, is niet meer te vinden. We klimmen omhoog door het bos en komen, dankzij de neus van Rudy, opnieuw een bosweg tegen. Via de Reinhardtsscheid dalen we af naar de PlatiBbach. Een doorsteek via het Forsthaus is niet mogelijk, we moeten de rood gestippelde wandelroute volgen.

Een warmteonweer is in de maak. Als op de camping de tentjes recht staan en het zeil gespannen is, komt een heuse plensbui naar beneden. Gelukkig hebben we een overdekt picknickplaatsje waar we met z’n allen kunnen eten…en Weissbier drinken. De spaghettischotel gaat zo gemakkelijk naar binnen dat ik voor de eerste keer op een bivaktocht te weinig in plaats van te veel eten heb klaargemaakt. Ik heb maar net de honger kunnen stillen.

Himbeerbecher
Afstand: 35 kilometer

Er staat een stevige tocht op het programma die ons dwars door het National Park Eifel gaat loodsen. Twee van onze metgezellen, Ann en Menoka, zien het niet meer zitten om mee te gaan; de inlooptocht van gisteren heeft hen te veel krachten gekost. Ook hun twee compagnons, Vera en Vincent, zijn solidair en dus is de groep meteen een stuk uitgedund. Terwijl zij nog wat uitslapen, maakt de rest van de groep zich klaar om te vertrekken.

We doen een ommetje langs de kerk van Hellenthal om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat de bakkerij aan de andere kant van het dorp ligt. Via het Wildgehege (wildpark) zoeken we hogere oorden op. De Rur-Olefroute leidt ons naar de Gammelsberg, waar we binnendoor de Bergenbach opzoeken. Aan de Weiermuhle pauzeren we even. Via enkele beschermde naamloze riviervalleitjes lopen we naar de ‘Eifelblick’ aan de rand van Dreiborn. Over het golvend groene landschap hangt een mistig deken. Ook van de omwalde burcht krijgen we door een bomenrij rondom maar weinig te zien.

De grens van het natuurgebied, een brede kaarsrechte betonweg, oogt wat militaristisch. Dit gebied werd 50 jaar lang door de Belgen als oefenterrein gebruikt en pas enkele jaren geleden als nationaal park opengesteld. Het is heel waardevol; er komen namelijk beschermde plantensoorten, edelherten en de wilde kat voor.

Kamp Vogelsang, dat door Hitler gebouwd werd als eliteschool voor de toekomstige leiders van het Duitse Rijk, kijkt als een Adelaarsnest uit over het Urftalsperre. De bedoeling was om meteen door te stoten naar het spookdorp Wollseifen, maar Rudy wil graag eens herinneringen ophalen aan zijn legerdienst en dus maken we toch een ommetje van 5km langs het gebouwencomplex en de voormalige slaapbarakken.

Na een korte steile afdaling, klimmen we naar de kale en broeierig warme hoogvlakte. Het is hier best druk en ‘rangers’ leiden de mensen rond. Door bombardementen tijdens WO II staat enkel het dorpje van Wollseifen nog overeind. We zoeken de schaduw op van enkele bomen en laten de verhitte voeten rusten.

Op het hoogplateau graast een grote kudde schapen. Een prachtig pad brengt ons naar Einruhr waar we ons neervlijen op een terrasje. Na 30km wandelen hebben we toch een grote ‘Himbeerbecher’ verdiend. Sommigen gieten er zelfs nog een half litertje tegenaan.

Een pittig klimmetje brengt ons weer in hogere sferen. Het uitzicht op Einruhr en de beboste Urvallei is de beloning. De Eifelsteig leidt ons naar Dedenborn, waar we onze tent opzetten op de Jugendzeltplatz. Een mooiere bivakplek hadden we ons niet kunnen inbeelden: een groene wei bij de rivier, een lokaal waar we kunnen douchen en een lange picknickbank. En dat helemaal voor ons alleen.

We doen een efforke om de curryschotel voor 10 met z’n 7 naar binnen te schrokken, en het duurt daarna niet lang voor we allemaal liggen te knorren.

Doorwading ‘imprévu’
Afstand: 16km

‘s Morgens een ontbijt buiten kunnen nemen. Heerlijk. Op vraag van Rudy en met de goedkeuring van de andere deelnemers, voeg ik een kleine doorwading van de Rur toe aan het programma. We volgen de linkeroever stroomopwaarts richting Hammer tot een ‘Furt’ (doorwaadbare plaats). Ondertussen ligt er een gloednieuwe brug maar dit houdt ons uiteraard niet tegen. Pieter doet het met de blote billen terwijl Philippe met zijn wit thermisch ondergoed eerder ‘man in white’ lijkt. Zonder sandalen is het wat strompelen maar het water staat gelukkig niet hoog.

We duiken het zijvalleitje van de Riffelsbach binnen. Bij de schuilhut snijden we de bocht af naar een pad hogerop. De kuitjes worden getest. Niet veel later klauteren we een brandgang steil omhoog. Het is mistig en vochtig en dus is het zweten geblazen. Met wat kompaswerk geraken we op het plateau.

Lieven waant zich eventjes een echte ‘Förster’ als hij plaatsneemt in een tractor. Tussen de omgezaagde boomstammen, dalen we af naar de Holderbach. Het is nog stil in het dorpje Rohren. Via de Lourdesgrot gaat het naar de ‘Kolhenmeiler’ en het ‘Waldmuseum’. Smalle paadjes leiden ons langs de steile zuidhelling naar Monschau.

Op de Kierberg zien we het pittoreske dorpje met traditionele Duitse vakmanshuizen aan onze voeten liggen. We drinken er nog één op en nemen de bus van 15u30 naar Eupen.

Conclusie

Mooie tocht door variërende landschappen. Een aanrader!

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO