9-daagse trektocht langs het South-West Coast Path en door Dartmoor National Park

Na enkele autoreizen naar het zuiden, lanceerde ik het voorstel om al wandelend het Engelse platteland te ontdekken. Moeder was meteen enthousiast, vader keek al iets bedachtzamer en onze familie verklaarde ons helemaal gek.

Van een doordachte voorbereiding was niet veel sprake. Geen enkele wandelgids of kaart werd geraadpleegd. Aan de hand van toeristische folders hadden we beslist wat we zoal wilden zien en op een wegenkaart kozen we met de natte vinger onze overnachtingsplaatsen uit.

De trein is altijd een beetje reizen…

De trein van Dover naar Londen heeft veel weg van een boemeltreintje uit de Engelse koloniale periode. Zelfs in de Belgische Ardennen laten ze zoiets niet meer rijden. De deur moet je nog op de aloude manier van buiten opendoen en tijdens de rit wordt je serieus door elkaar geschud. De trein naar Devon lijkt gelukkig meer op onze IC-treinen.

De ‘Great Western Railway’ van Londen richting Bristol en Exeter werd ontworpen door Isambard Kingdom Brunel, een van de bekendste en meest innovatieve ingenieurs uit de Victoriaanse periode (begin 19de eeuw).

We stappen uit in het piepkleine Axminster en volgen een drukke autoweg naar de kust. Zonder berm is het opletten geblazen. Opgelucht komen we toe in Axe Farm, een charmante B&B in een 12de-eeuwse boerderij die uitkijkt over het brede estuarium van de rivier de Axe.

English breakfast

We vliegen er meteen in met een “full English breakfast” (spek, worst, tomaat, champignons, ei en toast) en proeven ook van de gepelde pompelmoezen en pruimen op sap.

In Seaton gaan we op zoek naar het bureau voor toerisme en kopen een mapje met 5 brochures dat het kustpad, weliswaar in omgekeerde zin, vanaf Exe Estuary tot Lyme Regis, beschrijft. We merken de eerste houten paal met een eikeltje op, het symbool van het South-West Coast Path. Het pad stuurt ons meteen de hoogte in waar we de kustlijn kunnen overzien. Op het keienstrand van Beer liggen visserboten geduldig te wachten op de vloed.

Tijdens de 18de en 19de eeuw was Beer het centrum van de smokkelindustrie. Alcohol werd in grote vaten via slinkse routes aan land gebracht. De naam van het dorp komt niet van ons allerbeminde gerstenat maar van het Oud Engelse ‘Beare’ die verwijst naar een bosgebied.

Na een forse klim naar Beer Head strijken we neer op een gezellig terras van een pub en eten een Ploughman’s lunch (boerenmaaltijd) of kortweg Plougman’s genoemd. Op een rond houten plankje worden bruin brood, enkele sneden hesp, boerenboter, een potje heerlijke chutney, een halve appel en nog wat sla en tomaten geserveerd. Een ideale lunch voor wandelaars.

Een typisch Engels weertje met brede opklaringen en intense buien zorgt ervoor dat we de regenjas geregeld aan en uit mogen doen. De route leidt over steile kliffen, langs het strand en landinwaarts door velden en bossen. Het is best zweten geblazen. We komen voorbij de ‘Pinnacles’, enkele eenzame krijtrotsen die het overblijfsel zijn van een ineengestorte klif.

Als we rond 17u in Sidmouth aankomen, blijkt dat onze B&B nabij Tipton St John ligt, zo’n 7 km landinwaarts. De voeten doen pijn en de route langs de autoweg is allesbehalve aangenaam. In Higher Coombe Farm verwelkomt de gastvrouw ons met koffie en koekjes. Ze kwebbelt er op los dus vluchten we weer in onze familiekamer. Na 30 km wandelen, duurt het niet lang voor we alle drie als roosjes liggen te slapen.

Engelse marmelade

Eens je een lepeltje Engelse marmelade op je driehoekige toast deponeert, springt het recht op je broek. Gelukkig blijft de honing wel liggen en is heel wat smakelijker.

Omdat we vooraf niet goed wisten wat ons op onze eerste trektocht te wachten zou staan, hadden we vooraf enkele rustdagen ingelast. Pa voelt zich nu al ‘ne houtenen’ en heeft enkele blaren opgelopen. De zin om te wandelen is echter veel te groot dus besluiten we een binnenweg te zoeken naar Sidmouth. Op goed geluk vinden we heuvelopwaarts een pad dat ons naar het kuststadje brengt.

We lunchen op het strand met een zak ‘fish en ships’. Een siësta zit er niet echt in want de keitjes liggen niet zeer comfortabel. Voor we naar onze B&B terugkeren, kopen we nog enkele ‘chocolate muffins’. We keren dezelfde weg terug maar kiezen voor een vroegere afslag en komen zo temidden de heide terecht. Wat later palaveren we tussen de keien op iets dat veel weg heeft van een droge rivierbedding. Het licht piept door de kruinen van de verweerde bomen. Bij een oude hoeve vinden we de weg terug naar Higher Coombe Farm.

Otter

Op aanraden van onze gastvrouw, volgen we de Otter stroomafwaarts. Zo hoeven we niet terug naar Sidmouth en wordt onze dagetappe niet te lang. Langs het vlakke pad groeien heel wat wilde orchideeën. Bij een oude molen kunnen we onderweg wat eten en drinken kopen. In het brede en beschermde estuarium nabij Budleigh Salterton zijn heel wat waadvogels te zien. Deze plek is wat vergelijkbaar met het Zwin.

Terug op het kustpad is het moeilijk te geloven dat we in England zijn. Het is stralend zonnig weer. We kijken uit over een grillige kustlijn vol heide en distels met daarboven een strakblauwe hemel. Bij Orcombe point vinden we de oudste kliffen van de gehele kustlijn terug. Een heel deel van de kustlijn is ondertussen een wereldnatuurerfgoed, genaamd Jurassic Coast.

Tijdens het Trias (250-200 miljoen jaar geleden) was er op Aarde nog sprake van een supercontinent (Pangea). Toen lag Devon in een woestijngebied. Toen langzaamaan verschillende continenten werden gevormd, veranderden de omstandigheden. Het gebied kwam eeuwenlang onder water te staan.

De witte en rode kliffen verwijzen naar deze verschillende geologische perioden, omdat de impact van erosie op sommige plaatsen veel groter is en daar oudere lagen blootlegt. De kalkstenen grijswitte kliffen verwijzen naar een recentere periode toen het land onder de zee lag terwijl de rode zandsteen dateren van het Trias. De patronen die in de rotsen zijn teruggevonden zouden gecreëerd zijn door bewegende zandduinen.

Aan de rand van Exmouth vinden we onze B&B The Swallows terug. Enig verbeelding is nodig om te herkennen dat het een Victoriaans huis is, maar het onthaal is hartelijk en de kamer comfortabel. Het stadscentrum stelt wat teleur maar op het goudgele zandstrand is het wel heerlijk vertoeven. We slapen wat in de duinen en kijken uit over de zonnige kust en het glinsterende water.

Watertaxi

Na een relaxte slenterdag in Exmouth, stappen we te voet naar de oude haven. We nemen de watertaxi richting Starcross maar stappen wat vroeger af op het uiteinde van Dawlish Warren, een smal stukje kustlijn dat zich diep in de trechtermonding van de Exe heeft genesteld. Dit mooie stukje natuur bestaat uit enkele zandstranden, duinen en modderstroken. Met heel wat zeevogels in de buurt, een ideaal terrein voor ‘birdwatchers’.

Eigenlijk is Dawlish Warren ontstaan na de laatste IJstijd door de getijdenwerking waarbij materiaal zich heeft afgezet in het mondingsgebied van de Exe. Nu vormen erosie en een stijgend zeeniveau, ten gevolge van de opwarming van de Aarde, de belangrijkste bedreigingen voor dit uniek stukje natuurgebied.

Nabij Dawlish staan enkele speelpleinen en cafés. Op de zeedijk slalommen we tussen lome toeristen. We dromen ervan om weer helemaal alleen door velden en bossen bovenop de kliffen te wandelen. Je leert echt wel van de rust genieten.

In de oude haven van Teignmouth hangt een gezellige sfeer. Vele vissersboten liggen dicht bijeen op een kort stukje strand. Eindelijk breekt de zon door het dikke wolkenpak door. Aan de overkant van het estuarium zien we Shaldon al liggen. Het rustige kustdorp ligt hoog tegen de beboste helling aangebouwd. Via een kleine tunnel die eigenlijk dient voor de afwatering, kunnen we zonder veel omweg de brug over de Teign bereiken.

Virginia Cottage valt wat tegen. De ouderwetse kamers zouden een opfrisbeurt best kunnen gebruiken ‘s Avond maken we nog kleine rondwandeling maken en bezoeken een klein arboretum.

Engelse rivièra

Trapjes op, trapjes af. We struinen door weiden en bossen en lijken ver weg van enige bewoning. In Maidencombe vlijen we ons neer op een terras voor een lekkere salade met frietjes.

Een mist hangt over de kustlijn. Enkel de kliffen behouden hun terracottarode kleur. Af en toe breekt de zon door of genieten we van een plensbuitje.

De hemel trekt helemaal open als we bij de baai van Torquay zijn beland. Boten liggen te dobberen op het azuurblauwe water. De betovering is snel weg als we voorbij Hope’s nose lopen waar een affreuze camping zich hoog op een klif genesteld heeft. Tatcher Rock steekt koppig uit het zeewater. Het kustpad dringt diep in het stadje door via tuinen die steil tegen de helling aanliggen.

Torquay is ook bekend als de Engelse Riviera, en staat als sinds jaar en dag bekend om zijn aangename klimaat. Sinds de tijd van de Napoleonistische Oorlogen was het populair bij de officieren van de ‘Royal Navy’ en later in de 19de eeuwse Victoriaanse periode bij de adel.

In het Newlyn Hotel krijgen we de ‘poppy room’ op de tweede en hoogste verdieping, een reusachtige kamer met een aimabel uitzicht over de stad en de haven. Zoals in elke B&B maken we opnieuw gretig gebruik van de facilities, de mogelijkheid om een kopje koffie of chocolademelk te maken in de kamer.

Vuurwerk

Na een hartig ontbijt, gaan we op verkenning in de stad. Nabij de ruïne van een abdij vinden we een mooie tuin terug met kleurrijke borders en een tropische serre. Daarna ontvluchten we de toeristische drukte en wandelen door Codson Woods.

Toevallig vinden we een public footpath dat ons leidt naar Cockington Castle. Door de achterpoort lopen we de rozentuin binnen. Het is te laat om het kasteel te bezoeken maar enkele glasblazers zijn in de schuur nog aan het werk te zien. We lopen de oprijlaan dwars door het kasteelpark af en wandelen over knuppelpaden terug naar Torquay. ‘s Avonds kijken we vanuit onze kamer uit op het vuurwerk dat boven de haven wordt afgeschoten.

Dobberend antiek

Het kustpad leidt ons langs de grote weg naar Paignton. Auto’s razen ons voorbij. Aan het uiteinde van de kustboulevard, staat een stevige kuitenbijter te wachten die ons naar betere oorden brengt. Gele bloemen hangen als watervallen aan de kliffen.

Bij Elberry Cove rusten we op de gladgestreken rotsen en genieten van de omgeving. Het azuurblauwe water spoelt aan en af op een keiwit strand. Aan de bosrand ligt de ruïne van de Bath House, door ene Lord Churston gebouwd als ‘sauna’.

Ons eindpunt is Brixham, een typisch visserdorpje met centraal een kleine haven waar veel kleine kleurrijke bootjes en ook een groot, schijnbaar antiek, zeilschip dobberen.

Het is een replica van de Golden Hind, een galjoen, waarvan Sir Francis Drake kapitein was bij de eerste Engelse tocht rond het continent van Noord- en Zuid-Amerika tussen 1577 en 1580. Hij bracht heel wat schatten terug naar zijn persoonlijke sponsor, Queen Elizabeth I, o.a. Peruaanse bezittingen die de Spanjaarden hadden gestolen.

Ons hotel ‘Richmond House’ is tegen de steile hellingen aangebouwd en zowat het mooiste huis van het dorp. We krijgen een kamer met zicht op zee. ‘s Avonds zorgt een fanfare voor wat sfeer in de drukke straatjes.

Pony’s

Na het ontbijt lopen we het toerismebureau binnen. De volgende dag zouden we landinwaarts trekken maar we moeten nog een route vinden. Er loopt een wandelroute in de vallei van de Dart, van de monding tot aan Totnes. Het blijkt ondoenbaar om op één dag via het kustpad naar Dartmouth, waar de rivier uitmondt in het kanaal, de Dart Trail op te pikken en vandaaruit naar Totnes te wandelen. Dus besluiten we vandaag dit stukje kustpad te ondernemen en we krijgen geen moment spijt.

We zien een golvende groene kustlijn voor ons liggen. Het gaat steil bergop en bergaf en soms is het opletten geblazen als het pad er wat glad bijligt. De flanken zijn begroeid met grassen en varens. Als ma iets te enthousiast braambessen aan het plukken is, maakt ze een lelijke val maar gelukkig zonder veel erg want ik heb mijn EHBO-kit niet bij.

Af en toe komen we een verlaten zandstrand tegen, ingesloten door steile kliffen. In de omtrek is bijna niemand te zien. Enkel een paar pony’s blijven koppig op het pad staan. Na 26 km komen we moe maar voldaan in Starcross aan, waar we de bus terug naar Brixham nemen.

Stepping stones

Gelukkig dat we ’s avonds weinig eten, zo kan een stevig Engels ontbijt er ’s morgens goed in. Met die opgedane calorieën kan je bijna de hele dag voort.

We herinneren ons dat we op het kustpad een mooi paadje waren gepasseerd als we uit de richting van Dawlish kwamen. Op goed geluk volgen we het pad landinwaarts en komen uit bij een gehuchtje. Op een wandelwegwijzer staat ‘Dartlink’. En zo vinden we geheel toevallig een route naar de Dart.

Een glooiend groen landschap strekt zich voor ons uit. We wandelen dwars door groene weiden en bossen. Houten trapjes loodsen ons over de omheiningen van opeengestapelde stenen of sperdraad. Deze public footpaths, die soms al ettelijke honderden jaren worden gebruikt, zijn in het Verenigd Koninkrijk wettelijk beschermd. Het is wel zo dat enkel wandelaars van deze right of way gebruik mogen maken.

De oevers van de Dart zijn dichtbebost. De brede rivier blaakt in het zonlicht. Op een rubberbootje varen we naar de overkant, het pittoreske dorpje Dittisham. De Dart Valley Trail volgt rustige asfaltwegen. Onderweg steken we een ondiepe kreek over via ‘stepping stones’. De vlakke stenen liggen soms iets te ver uit elkaar zodat ma af en toe moet springen.

Na Cornworthy lopen we over een pad nabij de rivier dat enkel bij laagtij begaanbaar is. Zo lopen we Totnes binnen, een gezellig stadje aan de poort naar het Dartmoor National Park. ‘The Old Forge’ is een gezellig ingericht hotel en heeft nog een oude smidse. De kamer voor drie biedt wel amper ruimte voor één.

In de Smugglers Inn eten we een Ploughams met ‘cooked ham’ en ‘turkey’. Het Engelse bier kan ons niet bekoren dus nemen we een glas sterke cider én die zit na een dag wandelen zo in je hoofd.

Houd-je-bezig-dag

We zijn rustig aan het ontbijten als plotseling de eigenares met een scheef gezicht de koker opendoet die midden op onze tafel staat en alle afval erin gooit. We vroegen ons al af waarvoor die diende…

We lopen tot aan het 11de-eeuwse Normandische kasteel, gebouwd in de tijd van Willem De Veroveraar. Er worden gevechten uitgebeeld maar na vijf minuten hebben we het wel gezien. We slenteren verder naar een liefdadigheidsrommelmarkt en schuiven de voeten onder tafel in een typisch Engelse tearoom. De stukken taart smaken jammergenoeg minder lekker dan ze eruit zien.

In het Tourist Information Centre kopen we een topografische kaart van het Dartmoor National Park, die onze leidraad moet zijn voor de volgende dagen…

Dartmoor weather

Nog voor we op de bus zitten, zijn we helemaal doorweekt door een flinke stortbui. De bus scheert over de nauwe landweggetjes. Onze gepensioneerde medereizigers blijken er geen last van te hebben.

We stappen uit in Widecombe-in-the-Moor, in het hart van het Dartmoor National Park. De andere passagiers zijn op slag verdwenen en we blijven achter in het verlaten dorp omringd door steile groene heuvels. Donkergrijze wolken kijken dreigend op ons neer.

Dartmoor staat bekend om zijn vaak gure weersomstandigheden. De dichte mist deed al menig wandelaar hier verdwalen. Gelukkig is het pad dat we volgen zo uitgetreden dat het regenwater erin blijft staan. Het gras staat er kortbegraasd bij. Enkel de varens zijn onaangetast.

We steken aan asfaltweg over en wandelen opnieuw de weide op. Van enig zicht is weinig sprake en als het pad verdwijnt, is er even paniek. Van kaartlezen hebben we geen kaas gegeven, laat staan dat we weten dat we hier een kompas nodig hebben. Gelukkig duiken mensen op die ons de juiste richting aanduiden. Na wat dolen, vinden we een pad terug. Tot we op een achtsprong komen waar in elke windrichting en tussenwindrichting een pad vertrekt. We kiezen het zekere voor het onzekere en gaan rechtdoor. Zo lopen we evenwijdig met de asfaltweg aan onze linkerzijde.

In de mist zien we een donker gevaarte steeds dichterbij komen. Hound Tor is een grote granieten rotsformatie (“tor”). Deze rituele plaats voor druïden, is lang aanzien als een mysterieuze en gevaarlijke omgeving waar je je best niet te dichtbij waagt. In de buurt liggen de resten van Hundatora, een verlaten Middeleeuws dorp. Pa vind het allemaal wat ‘spooky’.

Terug op de weg besluiten we die verder te volgen. Er is nauwelijks verkeer en zo is de kans op verdwalen toch heel wat kleiner. Via North Bovey bereiken we Moretonhampstead, een levendig dorpje. Onze B&B in Wooston Farm ligt op enkele lange kilometers hiervandaan. Het onthaal is hartverwarmend. Onze natte kleren worden de droogkas ingezwierd.

Afternoon tea

Het is weer wat opgeklaard en dus een ideale dag voor een rondwandeling. In North Bovey eten we een warme schotel op het verlaten terras van een pub. Als we naar Chagford wandelen, komen we voorbij een groot kasteel, het ‘Manor House Hotel’, waar rijkelui een partijtje kunnen golven. We wagen ons aan een afternoon tea en eten lekkere scones met cottage cheese en jam. De rekening valt gelukkig goed mee.

We passeren de mooie cottages van Easton en vluchten weg van de drukke autoweg. Een steile asfaltweg leidt naar Uppacott Farm.

Een bijna zwart wolkendek overschaduwt het landschap en dan plots breekt de zon door die de groene weiden in lichterlaaie zet. Bovenop de heuvel liggen de ruïnes van een fort: Cranbook Castle uit het IJzertijdperk. Via het Butterdon Batt Wood bereiken we opnieuw onze B&B.

Op kamers

Via de weg naar de Teign lopen we naar Clifford Bridge, een oud natuurstenen bruggetje. Een pad slingert langs de beboste oevers van de Weir en gaat geregeld op en neer. Via stepping stones steken we de snelstromende Teign over. Een landelijke stilte heerst in het kleine Dunsford. Alle leven speelt zich af in de lokale pub vlakbij de bushalte. We eten er een heerlijke ploughman’s.

Het werd ons niet aangeraden helemaal naar Exeter te lopen omdat de buitenwijken geen mooi wandeldecor vormen en dus nemen we de bus. Op de rand van de stad vinden we ons ‘hotel’. Het complex blijkt eigendom te zijn van de universiteit van Exeter. In één van de blokken krijgen we een luxueuze studentenkamer. Vooraf dachten we dat we na onze trektocht volledig uitgeput zouden zijn, maar het tegendeel is waar. Onze voeten kriebelen om opnieuw op stap te gaan.

Conclusie

England is ideaal wandelterrein voor de beginnende hiker: goede bewegwijzering, aanwezigheid van public footpaths, en relatief eenvoudig terrein. Devon heeft veel verscheidenheid in landschappen te bieden en is gemakkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer.

Na onze ontdekkingstocht hadden wij voorgoed de wandelmicrobe te pakken.

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO

ROUTE

Deel langs South-West Coast Path:

• Dag 1: Axminster > Axmouth (8km langs de openbare weg)
• Dag 2: Axmouth > Sidmouth (22km langs het SWCP) > Tipton-St-John (7km langs de weg)
• Dag 3: Rustdag > Wandelweg naar Sidmouth gevonden (20km)
• Dag 4: Tipton-St-John > Budleigh Salterton (10km op pad langs de Otterrivier) > Exmouth (15 km langs SWCP)
• Dag 5: Rustdag > Verkennen van Exmouth en genieten van de avondzon op het strand van Exmouth (15km)
• Dag 6: Exmouth > Dawlish Warren (watertaxi over estuarium) > Shaldon (23 km langs SWCP)
• Dag 7: Shaldon > Torquay (26km langs SWCP)
• Dag 8: Rustdag > Verkenning van het stadje en wandeling door Codson Woods naar Cockington Castle (22km langs plaatselijke binnenlandse paden)
• Dag 9: Torquay > Brixham (18,5km langs SWCP)
• Dag 10: Rustdag > Brixham > Starcross (26km langs SWCP) > Brixham (Bus)

Deel door binnenland

• Dag 11: Brixham > Totnes (23km via Dart Link & Dart Trail)
• Dag 12: Rustdag > Verkenning van het toeristische plaatsje met zijn burcht (10km)
• Dag 13: Totnes > Widecombe-in-the-Moor (Bus) > Moretonhampstead (22,5km langs paden en rustige wegen)
• Dag 14: Rustdag > Rondwandeling in de streek rond Moretonhampstead (26km)
• Dag 15: Moretonhampstead > Dunsford (17km langs lokale paden) > Exeter (Bus)

BEREIKBAARHEID

• IC-trein naar Oostende
• Seacat Oostende – Dover
• IC-trein Dover – London
• IC-trein London – Axminster (heen) en Exeter – London (terug)

KAARTEN

• South West Coast Path: Cicerone-gids South-West Coast Path (Engelstalig met kaart 1:50.000): deel 3 ‘Falmouth to Exmouth’ en deel 4 ‘Exmouth to Poole’.
  Zelf ter plaatse mapje met brochures gekocht (incl. beschrijving en kaartje)
• Dart Valley Trail: mapje met brochures, lokaal te verkrijgen
• Dartmoor National Park: Kaart en boekje ‘The Dartmoor Way’ (met een topografische kaart van het volledige nationale park 1:50.000)

BEWEGWIJZERING

South-West-Coast-Path: houten palen met het symbool van een eikel
Dartlink: wegwijzers
Dart Valley Trail: wegwijzers
Dartmoor National Park: geen bewegwijzering

TIP
Af en toe loopt het kustpad over het strand. Houd bij het wandelen rekening met de getijdenwerking. Informatie hierover is verkrijgbaar in elk lokaal toeristisch informatiecentrum. Indien je overdag (kantooruren) wandelt, zul je weinig hinder ondervinden. Vaak zijn er ook alternatieve routes bij hoogtij.

OVERNACHTING
Onze overnachtingsplaatsen:

• Axe Farm (Axmouth): B&B, gezellige kamers, goed ontbijt
• Higher Coombe Farm (Tipton-St-John, op 7km van Sidmouth): B&B, traditioneel ingericht, goed ontbijt, praatgrage gastvrouw
• The Swallows (Exmouth): B&B, gewone inrichting, goed ontbijt, vriendelijke mensen
• Virginia Cottage (Shaldon): B&B, ouderwetse kamers, onvriendelijke gastvrouw, goed ontbijt
• Newlyn Hotel (Torquay): half pension, gezellige kamers, geode keuken
• Richmond House (Brixham): B&B, gewone inrichting, goed ontbijt
• The Old Forge (Totnes): B&B, mooi interieur maar zeer kleine kamers, onvriendelijke gastvrouw, goed ontbijt
• Moreton-Hampstead (Great Wooston Farm): B&B, gezellige kamers, vriendelijke mensen, goed ontbijt

Wildkamperen is niet toegestaan maar als je discreet blijft of toestemming vraagt, is het zeker mogelijk. Kamperen op het strand is niet aan te raden omdat de kuststrook vaak met keien bezaaid is en bij hoogtij overspoeld wordt. Er zijn ook heel wat officiële campings.

LINKS

South West Coast Path
Heel véél info vind je op de website van het South-West-Coast path
Op enkele plaatsen wordt militair domein betreden. Soms gebeurt het dat het kustpad toegankelijk is maar dat wordt vooraf online kenbaar gemaakt.
Meer info rond de Jurassic Coast, een World Heritage Site, vind je hier terug.
Meer info rond het natuurgebied van Dawlish Warren

Dartlink: informatiebrochure

Dart Valley Trail: summiere info op de regionale website en de site van de BBC

Dartmoor National Park
De website van Dartmoor National Park
Een deel van het nationaal park wordt gebruikt door het leger. Op deze site van je meer informatie rond de toegang van het gebied.
Boulderroutes op Hound Tor

Andere verslagen:
Enkel Nederlanders liepen de gehele kustroute.

BEVOORRADING

South West Coast Path: Seaton, Beer, Sidmouth, Exmouth, Dawlish, Teignmouth, Shaldon, Torquay, Paignton, Brixham

Dart Valley Trail: Dittisham, Cornworthy, Tuckenhay, Ashprington, Totnes

Dartmoor National Park: Widecombe-in-the-Moor, North Bovey, Moretonhampstead, Dunsford