Cornwall stond al lang op het verlanglijstje van mijn ma en het moment was gekomen om ‘back to the hiking roots’ de Engelse sfeer te gaan opsnuiven. Het South West Coast Path brengt namelijk mooie herinneringen terug aan onze allereerste trektocht in de zomer van 2000. Dit keer werd het een mid-novembertocht gekenmerkt door sunny spells, af en toe een cloudy sky en vooral heel veel wind. En uiteraard mochten ook de culinaire klassiekers niet ontbreken: elke morgen een full English breakfast (behalve de bonen dan), een lekkere cider, scones met rozijnen, carrot cake, lemon pie en een bezoekje aan een pub voor een rasechte Ploughmans.

Fish of the day
Afstand: 16,1km

Pas als we helemaal klaar staan voor een full English breakfast, dringt tot me door dat ik de wekker vergeten heb aan het Engelse uur aan te passen. Ma heeft gelukkig een leuk spelletje in petto: zoek-naar-iets-dat-niet-verloren-is. Na zowat drie keer elke rugzak uitgepakt en terug ingepakt te hebben, valt onze frank.

We nemen afscheid van onze gastvrouw Jackie in het Gwyndra House en lopen even langs het centrum van St Austell voor verse scones met rozijnen (£1 voor 4) en een brood. Via een public footpath en lokale wegen gaat het richting Charlestown waar we meteen een stapje in de geschiedenis zetten. Enkele oude zeilschepen dobberen in de pittoreske haven. De vismanden liggen opgestapeld op de kaai.

Over kliffen wandelen we naar Par. Een grote fabriek doet het kustpad naar het binnenland uitwijken, waar we tussen serres naar het dorp worden geleid. Niet meteen een erg aantrekkelijk stukje, maar eenmaal we het strand van Par bereiken begint het mooiste stuk van de tocht.

Britten zijn erg bedreven in het behoud van landschappen en monumenten. Net als veel andere delen van de ‘Cornish coast’ is het stuk van Par Sands tot Looe een ‘Area of Outstanding Natural Beauty’ (AONB) wat zoveel betekent als ‘a precious landscape whose distinctive character and natural beauty are so outstanding that it is in the nation’s interest to safeguard them’.

In Polkerris gaat het steil omlaag en terug omhoog. Een stevige wind blaast van over de kust en beukt op het kustpad dat ons langsheen de flank van de klif leidt. We zetten de benen ietwat breder om meer evenwicht te hebben.

De witrode vuurtoren staat rijzig op het uiteinde van een landarm: ‘Gribbin Head’. Terug landinwaarts hebben we een breed zicht op de kliffen van Lankelly en Southground en de monding van de Fowey. Bij Polridmouth steken we via ‘stepping stones’ het riviertje over en kijken nog eens achterom naar het lichtspektakel nabij de vuurtoren.

Fowey, uitgesproken ]foj[, is niet veraf meer. Het is een langgerekt dorp op de steile rechteroever van de gelijknamige rivier. De verlatenheid van het kustpad maakt plaats voor de drukte in het centrum van het dorp. Dat valt in deze maand van het jaar best wel mee en tegen de avond is er amper nog iemand te bekennen.

Onze guesthouse is boven een winkel ingericht. Een Onslow-type doet open en eventjes zinkt de moed ons in de schoenen maar de man is vriendelijk en de kamers zijn in orde. Op zijn aanraden schuiven we de voeten onder tafel bij Sam’s voor ‘fish of the day’: pladijs met salade en frieten. Een schot in de roos! Het bier in England is niet zo’n aanrader dus gaan we voor een Cornish Cider van 6°.

Hike with Mike
Afstand: 19,3km

De voetferry brengt ons naar Polruan, het dorpje aan de overkant van het brede estuarium.

De zon verlicht de witgeverfde huizen van Fowey. De torens van de natuurstenen kerk steken rijzig boven de daken uit. Op de heuveltop staat een hele rij van pijnbomen (Pinus pinea), te herkennen aan de parasolachtige kruin. Oorspronkelijk van het westelijke Middellandse Zeegebied maar in dit milde klimaat kunnen deze bomen uit de dennenfamilie ook goed gedijen. De welbekende pijnboompitten zijn van deze boom afkomstig.

Meteen mogen de koude kuiten de eerste steile helling van de dag verwerken. We lopen voorbij het gebouwtje van het ‘National Coastwatch Institution’ waar de grote verrekijker er werkloos bij staat.

Het hoogtepunt van de dag komt als we een zicht krijgen op ‘Lantic Bay’. De glooiende groene weiden van het Britse platteland monden uit in een ruige kuststrook met rotsen en verlaten stranden. De varenvelden hebben een roestige kleur. Het strakblauwe water van de Noordzee beukt op de rotsen in en laat grote witte schuimkoppen achter. De lage winterzon licht de kleuren perfect op.

Als we Pencarrow Head afdalen, lijkt het alsof het pad ons zo de zee gaat invoeren maar dan zien we het vervolg van de route: een kronkelende pad langsheen de steile, begroeide flanken en niets van bewoning in de buurt.

Het gaat op en neer en af en toe krijgen we een steile kuitenbijter voorgeschoteld. Dat kan ook Mike beamen. Hij is in zijn eentje vanaf Zuid-Spanje beginnen stappen via de GR7, de Pyreneeën overgestoken om dan uiteindelijk via de ferry in Plymouth te belanden. Nu keert hij te voet naar huis terug en ondanks de vele kilometers in de benen, vindt hij dat het kustpad ‘some streneous walking’ biedt. Hij is er duidelijk in bedreven geraakt om in zo kort mogelijk tijd zoveel mogelijk te vertellen. Nog wat publiciteit voor zijn site ‘Hike with Mike’ en dan gaat hij er opnieuw vandoor.

Polperro is een klein maar bekend vissersdorp. Door het laagtij liggen de zeilbootjes werkloos in de haven. We wandelen door de nauwe steegjes tussen witte huizen. Een bezoekje aan een pub levert ons enkel twee slappe koffie’s op.

In de 18de eeuw vierde de smokkel zijn hoogdagen in Polperro. Vissers verzamelden extra inkomen in hun karig bestaan door het smokkelen van brandy, gin, thee and tabak afkomstig van het kanaaleiland Guernsey, waar de prijzen veel lager lagen. Tijdens de oorlogen met Amerika en Frankrijk werden namelijk ontzettend hoge belastingen geheven op luxeproducten, om de oorlogen te kunnen financieren.

Er kwam echter meer en meer controle van de ‘Coast Guard’ en de ‘Customs’. Zo is ook het South West Coast Path ontstaan: door het patrouilleren van ‘Revenu Officers’ langs de kust. De goederen werden namelijk in geïsoleerde inhammen en baaien aan land gebracht. Ondertussen is een museum in Polperro gewijd aan deze vergane activiteit.

Als we het dorp verlaten, komen we opnieuw in de stilte terecht. De hellingen worden zachter maar af en toe zijn er nog wat trappen en dat loopt niet altijd even makkelijk als je geen zevenmijlslaarzen aan hebt.

Bij Looe zoeken we de kade op vanwaar ik, tot mijn grote tevredenheid, een Sint-Jakobsschelp spot op Wallace Beach. We krijgen een mooi zicht op de haven van East Looe. Daar gaan we een ‘tea room’ binnen voor carrot cake en citroentaart met meringue, maar het valt wat tegen. Helaas waren de stukken taart niet zo vers.

Het is even zoeken in ’t pikkedonker naar onze B&B in de bovenstad. De ontvangst is erg hartelijk, wij krijgen koffie en rode bietencake. We zijn opnieuw de enige gasten.

Beware of falling golf balls
Afstand: 20km

Pas bij Bodigga Cliff wordt de route interessant. We wandelen door een mooi woud en hebben helemaal niet het gevoel aan de kust te zijn. Her en der staan paddestoelen.

Van Seaton naar Downderry trekken we over het strand, dat enkel bij laagtij doenbaar is. De zee is ruw en de zon doet verwoede pogingen om door de dikke cumuluswolken te dringen.

Het is uitkijken waar we weer van het strand afkunnen om het kustpad op te pikken want niets staat aangeduid. Om even te ontsnappen uit het gure weer gaan we op zoek naar een pub maar het enige wat we in Portwrinkle vinden is een chique golfhotel: Whitsand Bay Hotel. Ik moet mijn best doen om mijn ma te overtuigen om mee naar binnen te trekken want twee verwaaide trekkers passen volgens haar helemaal niet in dit decor. Maar dat heeft ook zijn voordelen, de norse ‘barkeeper’ rekent ons maar £3,7 voor een baileys en een cola.

Na een lunch tussen de lage stugge struikjes langs het kustpad, doorkruisen we het golfterrein. Er wordt ons aangemaand op te letten voor vallende golfballen. Dat lijkt ons makkelijker gezegd dan gedaan.

Ma gaat even een plasje doen in een uithoek van het terrein en net als ze haar broek terug omhoogtrekt, komen verschillende golftrolleys van over de helling aanrijden. Onbewust van de groeiende belangstelling, neemt ze haar rugzak op en wandelt ze verder het pad af. Ze kijkt me onbegrijpend aan als ik teken doe dat er achter haar iets te zien is. Als ze haar eindelijk omdraait, schrikt ze haar een hoedje. We schieten allebei in de slappe lach.

We nemen de variant door het legerdomein van Tregantle Fort, dat enkel toegankelijk is als er geen schietoefeningen aan de gang zijn. De oefenterreinen liegen er niet om, er komt hier redelijk wat zwaar geschut aan te pas. Ik durf toch enkele foto’s te nemen. Het fort werd gebouwd rond 1860-1870 om Plymouth te beschermen tegen de groeiende Franse zeevloot.

Er volgt een eindeloos lang stuk asfaltweg. De stevige zeewind en regen maken het er niet meteen plezanter op; zowel van de route als van het uitzicht is weinig te genieten.

Via lokale paden lopen we via de gehuchtjes Treninnow and Wiggle richting Wringford Farm die dieper in het binnenland ligt. In de inkomhal vinden we enkel een ouderwetse telefoon en een mysterieus kaartje…

Ploughman’s
Afstand: 8km

Omdat ons nog een lange terugreis te wachten staat, besluiten we af te steken naar Kingsand, in plaats van een lang ommetje via het kustpad naar Rame Head.

Via een public footpath bereiken we de kerk van Kingsand and Cawsand die ‘twin villages’ zijn, twee dorpen die vlakbij elkaar liggen maar wel hun eigen identiteit hebben. Tot 1844 lag de grens tussen Devon en Cornwall nog hiertussen en dat leidde tot redelijk wat rivaliteit tussen de twee gemeenschappen.

We besluiten om verder over de rotsige kust te wandelen naar Cavehole Point en Sandway Point, waarop de golven onder invloed van de niet aflatende wind inbeuken. De scholeksters en meeuwen trekken zich van ons weinig aan. Terug aan land is het even zoeken naar de doorgang naar de hoofdroute van het kustpad dat over Minadew Brakes loopt.

We treden binnen in het Mount Edgecumbe Country Park, vroeger een privaat kasteelpark waar her en der wat rariteiten in de vorm van ‘landscape features’ zijn gebouwd. Ook het laatste stuk tot de ferry van Cremyll hoort terecht tot een area of outstanding natural beauty.

Terug in Stonehouse wordt de tocht afgesloten met een Ploughman’s bij Sippers, een erg gezellige pub aan de rand van de stad.

Conclusie

Een mooie tocht met heel wat variatie, vooral het stuk tussen Par Beach (namiddag dag 1) en Looe (dag 2) is om van te snoepen. Dag 3 was iets te monotoon en een stuk over asfalt. Dag 4 was dan wel weer mooier. Net die mooiere stukken bleken achteraf tot een ‘area of outstanding natural beauty’ te behoren, best wel een goede referentie dus.

De streek is zeker een aanrader voor wandelaars die houden van glooiende heuvels en kliffen, combinatie van cultuur- en natuurlandschappen en van de Engelse gastronomie. De noordkust heeft de reputatie nog wat wilder en ongerepter te zijn. Maar het voordeel van de zuidkust is dat het weer iets beter is en dat je vaak in de zon kan lopen.

Deze tocht is gans het jaar mogelijk, veel sneeuw hoe je niet te verwachten. November biedt wat meer kans op slecht weer maar het is dan héél erg rustig en de lage zon licht het herfstige landschap mooi op. In de zomermaanden mag je meer drukte verwachten.

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO