Een 10-daagse verkenningstocht door de Haute-Savoie

Na onze avonturen op Madeira, zagen we het wel zitten om voor het eerst de bergen in te trekken. Een grote stap, zeker omdat we zo goed als geen bergwandelervaring hadden.

Wandelen van het meer van Génève, in het Frans Lac Léman, naar het meer van Annecy leek ons wel een leuk idee. We kozen voor een combinatie van de bekende GR5 en de onbekende GR96 die ons door de Franse Alpen en Vooralpen zouden leiden.

Fawlty towers

De GR5 start normaal in Thonon-les-Bains die aan de zuidelijke oever van het meer van Génève is gelegen. Op aanraden van onze gastheer in La Chapelle d’Abondance starten we in Evian-les-Bains, iets oostelijker, dat bij ons vooral bekend is om zijn water.

Voor we de bergen induiken, blijven we nog een dag ter plaatse om het stadje te verkennen. Bij het ontbijt maken we meteen kennis met streekspecialiteiten als Reblochon en Tomme-de-Savoie, twee heerlijke bergkazen.

We kopen een wandelkaart in de toeristische dienst en lopen de eerste kilometers van de route af die we morgen willen volgen.  Er staat meteen een kuitenbijter op ons te wachten. De Funiculaire is een treinstelletje dat nog maar voor de zomer heropend werd en steil naar boven spoort tot aan het chique Royal Parc Hotel. Daarna volgen enkele rustige asfaltwegen. Bij het dorpje Milly, maken we rechtsomkeer en dalen terug af naar het stadscentrum.

Na een bezoekje aan het museum van het Evianwater, besluiten we de voeten onder de tafel te schuiven. La Brasserie du Savoy is helaas niet open, dus lopen we naar Hotel-restaurant les Cygnes, aan de oevers van het meer. Daar komen we precies in Fawlty Towers terecht; de organisatie loopt regelrecht in het honderd.

Everzwijn
Duur: 6u
Stijgen: 650m, dalen: 200m

Via de route van de vorige dag pikken we de sentier du littoral op, een wandelweg die langs de heuvelflanken rondom het meer van Génève loopt. We klimmen naar St-Paul-en-Chablais en lopen verder over het hoogplateau naar Vinzier. In een loofbos staat opeens een everzwijn temidden het pad. Met onze ervaringen in Corsica in het achterhoofd, waarbij we door enkele kolossen werden achterna gezeten, zijn we er niet gerust in. Het zwijn zet het gelukkig snel op een lopen.

We steken een sompige grasweide door die op het eerste gezicht erg droog leek, en komen op de grote weg terecht. Pa kan zich nog net wegtrekken als een hond naar hem toehapt. Heelhuids komen we aan de nieuwe Super U waar we wat voorraad inslaan.

Na een afdaling komen we op de GR5 terecht die ons naar de rivier l’Ugine leidt. Een steile klim leidt ons naar de gehuchtjes Le Crêt en Prébuza. Via een pad dalen we af naar de gîte d’étape van Chevenoz. Het dorp op zich stelt weinig voor zodat we ons al snel met een pichetje rosé op het terras gaan nestelen. Als de eerste druppels vallen, is het tijd om aan tafel te gaan.

Kalvarie
Duur: 9u10
Stijgen: 1519m, dalen: 1376m

We zijn de eerste vroege vogels die aan de ontbijttafel verschijnen. Het weer is omgeslagen en een druilerige regen valt uit de lucht. Met onze k-way aan, vertrekken we op pad.

De GR5 loopt samen van de GR Balcon du Léman. Als de mist eventjes optrekt, verschijnt het uitgestrekte meer van Génève. Daarna gaan de gordijnen resoluut dicht. Het gaat bergop en bergaf door bossen en over groene alpenweiden. Als een echte stortbui losbarst, gaan we schuilen in een bouwvallige herdershut. Al snel krijgen we het gezelschap van een Engels koppel, dat we de avond voordien in de gîte d’étape hadden ontmoet, en enkele schapen.

Onze eerste ‘trompe de route’ blijft niet lang uit. We laten ons misleiden door de markering die normaal bedoeld is voor de wandelaars die uit de andere richting komen. We zien een paadje dat naar beneden gaat dus volgen we het ook. Een belangrijk nadeel van GR-wandelen is dat je niet op een kaart kijkt en de bewegwijzering vaak blindelings volgt. Het pad verdwijnt en dus keren we terug. Daar merken we hoe verdacht steil die helling wel is en eenmaal boven valt onze frank.

Bij Lac de la Case bijna hetzelfde scenario. Gelukkig had ik wat sneller door dat we de verkeerde route aan het volgen waren. Er is maar één pad te zien maar en in de topogids staat beschreven dat de GR tussen twee meren loopt. Eén ervan toegegroeid is met grassen en dus bijna niet te herkennen.

In een blokkenveld vinden we de roodwitte markeringen terug en klimmen naar Col des Portes d’Oche. Het uitzicht op de Dent d’Oche en Château d’Oche blijft uit. Langs een imposante massieve rotswand lopen we over een met keien bezaaid pad. In de diepte ontwaren we het Lac de Darbon. Een bliksemschicht verlicht de donkere hemel. Bij Col de Bise trekt de mist eindelijk op. Door een groene vallei dalen we af naar de gelijknamige berghut.

Onze schoenen lijken ondertussen wel zwembaden. We hadden ons voorgenomen dat het vanaf Chalets de Bise alleen maar afdalen was naar La Chapelle d’Abondance. Maar de huttenwaard wijst naar boven waar de Pas de la Bosse ligt: “Là, encore dans le brouillard”. Ondertussen komt de Engelsman naar buiten en als we hem uitleggen wat we nog van plan zijn, kijkt hij ons met grote ogen aan: “You’re mad!”

Op het gemak starten we de beklimming als 3 verzopen en onderkoelde waterhoentjes. Op de koop toe, doordat de wegwijzer iets te veel naar links gedraaid stond en we maar 1 pad zien, nemen we alweer de verkeerde route. Na een tijdje vind ik het verdacht dat het blijft stijgen. Als we terugkeren, is de mist al ietsje opgetrokken en is de juiste route zichtbaar. De vermoeidheid begint toe te slaan op de steile modderige afdaling en valpartijtjes blijven dus niet lang uit. Het record staat op mijn naam. Letterlijk 4 keer na elkaar smak ik tegen de grond. Mijn gemoed zakt minstens even diep.

Op de asfaltweg in het dal komt de gastheer van onze verblijfplaats aangereden en biedt ons een lift aan. Trots als we zijn, slaan we die af, maar de opluchting is groot als we eindelijk aankomen. Het avondeten heeft me nog nooit zo goed gesmaakt.

Fondue
Duur: 2u
Stijgen: 200m, dalen: 300m

‘s Morgens zijn onze kleren en schoenen nog steeds nat; door het kille weer krijgen ze geen kans om te drogen. Zelfs onze reservespullen die in de rugzak in aparte plastiek zakken zijn verpakt, voelen wak aan. Tijd dat we eens een regenhoes aanschaffen.

Ma overtuigt me dat we onze dagetappe best wat inkorten: “Debbie, ge moet realistisch zijn. We zijn ook nog op congé, hé!” Moeder’s wil is wet dus nemen we de bus naar Châtel, hoger in de vallei van de Dranse, waar op geregelde tijdstippen een navette vertrekt naar het skioord Pré la Joux. Daar kruipen we een télésiège op en laten ons naar boven schuiven, de mist en regen in. Enkele wandelaars klimmen op eigen kracht de helling naar boven.

De lift valt geregeld stil door een stroomonderbreking en de koude wind gaat door merg en been. Ma trekt mijn natte pull aan, en ik haar droge. Bij de refuge de Chésery nippen we van een warm groentesoepje en zo warmen we weer wat op.

De GR5 leidt ons naar Col des Portes de l’Hiver waar we het indrukwekkende massief van Dents-du-Midi aan de overkant van de vallei kunnen aanschouwen. De drieduizenders liggen verscholen in de mist maar het licht doet de gletsjers schitteren. De Zwitserse koebellen voor een waar concert.

Er staat fondue op het menu en we kiezen voor de variant met ajuinen en kruiden. Voor mijn ouders is het de eerste keer dat ze van dit gerecht proeven en de laatste…

Nooit meer…
Duur: 6u10
Stijgen: 377m, dalen: 1474m

De regenbuien hebben een rustdag ingelast en het belooft een mooie dag te worden. Vader heeft de hele nacht niet kunnen slapen. Buikpijn en diarree voorspellen weinig goeds. Er is geen enkele alternatieve manier dan te voet om in onze volgende bestemming, Sixt Fer à Cheval, te geraken.

Bij Chalet de Chaux-Palin kopen we een fles spuitwater. We informeren de boer in La Pierre, een chalet d’alpage, dat er een varken ontsnapt is. Daarna begint het echte klimwerk richting Col de Coux. Er zijn behoorlijk wat wandelaars op stap vandaag. We lopen opnieuw Frankrijk binnen. In de verte zou je met wat verbeelding de vooralpen moeten kunnen zien.

We gaan van het pad af om enkele koppige bergkoeien te ontwijken en vlijen ons neer op het gras. Ma begint ook al ziek te worden, dus krijg ik de eer om onze lunch op te eten.

Het pad vertoont erge erosieverzakkingen. Na een afdaling komt weer een beklimming. Op col de la Golèse worden we beloond met een plensbuitje. De lange afdaling naar de vallei is niet van de poes. Op den duur strompelen mijn ouders achter me aan.

Als we in Samoëns aankomen, kan ma nog amper op haar benen staan. Haar opmerkingsvermogen blijft echter op peil: “Oh, dat is ne schone tuin”. Ze heeft wel gelijk, het is een streek waar bijna alle dorpen rijkelijk bebloemd zijn.

Samoëns en Sixt Fer à Cheval liggen in de vallei van de Giffre, een vlakke vallei omringd door hoge bergen. We trachten een lift te pakken te krijgen en net op het moment dat we het willen opgeven, stopt een auto. De man legt uit dat hij ook al eens gelift had als hij de GR5 aan het wandelen was, en op die manier iets wou terugdoen. Terwijl onze chauffeur vlot door de bochten rijdt, toont hij ons alle bezienswaardigheden langs de route.

In de auberge duurt het niet lang voor mijn ouders in bed belanden. Ik mag cola gaan halen in de plaatselijke supermarkt. ’s Avonds zit ik wat ongemakkelijk alleen aan een tafeltje midden het restaurant. Na een wasje en een plasje, kijk ik naar de striemende regen buiten en mijn zieke ouders binnen, en zie dat het niet goed is…

Homeopathie

Een nieuwe dag begint met alweer regen. “We kunnen er niet omheen, het is een rotvakantie!” Vader kijkt ons met lede grijze ogen aan. Gelukkig blijven we twee nachten, zo kan hij wat rusten in bed. Ma kan niet stilzitten en vergezelt me naar het ontbijt. Veel eten is er niet bij. Het Duitse koppel dat we de dag voordien op onze route hadden ontmoet, eisen al onze aandacht op. De vrouw is dokter en houdt zich bezig met homeopathie. Ze geeft ons enkele minuscule pilletjes om beter te worden. We hebben er onze bedenkingen bij.

Het is te mistig voor een trip naar het Cirque du Fer à Cheval, een prachtig keteldal met hoge bergtoppen en watervallen. Dus trekken we te voet naar Cascade de Rouget, die op ongeveer een uur wandelafstand ligt van onze auberge. In het gehuchtje Salvagny bewonderen we de typische bouwstijl van de Alpen: chalets waarvan het gelijkvloers opgetrokken is in natuursteen en het woongedeelte vormt, en daarboven een grote houten zolder. De Cascade de Rouget is geen grote waterval maar met de hevige regenval, stort het water zich wel spectaculair hard naar beneden. In de gelijknamige auberge warmen we weer wat op met een lekkere pannenkoek en een warme chocomelk.

Vanavond gaan we opnieuw met z’n drietjes aan tafel. Nog net op tijd spelen we het dessert naar binnen want opeens verspreidt zich de doordringende geur van fondue. We ruiken het echt overal: in het restaurant, in de gangen…en vluchten zo snel als we kunnen terug onze kamer in.

Canyoning
Duur: 3u30
Stijgen: 600m, dalen: 0m

Met een verzwakte conditie, lassen we de zware bergetappe die op het programma staat af. In de plaats daarvan nemen we de bus naar de stad Cluses vanwaar we een alternatieve wandelroute zoeken naar les Crosets.

Als we in een tentoonstellingsruimte op zoek gaan naar een toilet, krijgen we door de zaalwachter meteen een vragenlijst in de handen geduwd. We moeten een selectie maken van de mooiste schilderijen en beelden van amateur-kunstenaars die hier exposeren. Het bleek de moeite waard. Na wat cultuur, tijd voor gastronomie. Vlakbij ligt het Restaurant du Commerce waar erg lekkere salades worden geserveerd.

Volgens de toeristische dienst is er geen pad naar les Crosets dus lopen we langs de drukke autoweg ‘Rue de Chamonix’. ’t Is een wonder dat we niet omver gereden worden. Bij het gehuchtje Balme, vragen we enkele arbeiders of er een (rustigere) weg loopt naar Les Carroz. Ze verwijzen ons naar een pad richting Araches-les-Carroz.

In het gezellige loofbos klimmen we de helling op. Een groep canyoners daalt af langs een rivierkloof. Eenmaal in het dorp, moeten we verder de weg op. De regen valt weer met bakken uit de lucht. Op het eind lopen we opnieuw op een pad dat ons naar het centrum van het skioord leidt.

Fluiten
Duur: 8u (volgens topogids maar 5u30: zware onderschatting!)
Stijgen: 820m, dalen: 1054m

Koud, mist en regen. We beginnen er stilletjes aan genoeg van te krijgen. Gelukkig wordt voor de komende dagen goed weer voorspeld. Les Carroz ligt niet op de GR96, dus gaan we bij de ‘Bureau des Guides’ na of er een pad is die ons naar de GR of het dorpje Bellegarde kan leiden. Tussen de verschillende ezeltjes die er buiten in de regen staan te wachten, vinden we iemand die ons vertelt dat er een pad die richting loopt en dat het zonder de viervoeters zeker doenbaar is.

Even volgen we de weg richting Flaine tot de Renault-garage waar het pad begint. De route slingert langs de bijna loodrechte bergflank. Soms zien we door de dichte vegetatie heen het spectaculaire hoogteverschil met de vallei. Geregeld komen we voorbij een waterval.

De GR96 leidt ons verder in het dal en daar komen we onbewust op de variante naar Magland terecht. Eventjes lopen we naast de autosnelweg en klimmen dan naar Romme. Midden een bos zijn we opeens het spoor bijster. Gelukkig komen we een man tegen die ons een met gras dichtbegroeid weggetje aanwijst. Al snel komen we opnieuw in de wildernis terecht.

Er zit niets anders op dan een omheining te volgen die steil bergop door het dichte naaldbos gaat, in de veronderstelling dat die ons naar de asfaltweg naar Romme zal leiden. Moeders moraal is ondertussen zeer diep gezonken, dus fluit mijn pa enkele deuntjes die we moeten raden. Dat brengt de stemming er vlug weer in.

Als we Le Reposoir naderen zien we van ver al de Chartreuse liggen, een abdij uit de 12de eeuw die nu bewoond wordt door karmelieten.

De wegwijzer naar gîte d’étape la Malatrait geeft 4km aan. De moed van ma zakt weer in haar schoenen. Het is al acht uur ‘s avonds en we hebben het ijskoud. We lichten onze gastvrouw in dat het nog minstens één uur zal duren voor we gaan aankomen want we hadden half pension gevraagd. Ze stelt voor om ons te komen oppikken met de auto. Terwijl we staan te wachten, krijgen we spontaan verschillende liften aangeboden.

In een tweederangse jeep van Japanse makelei, bollen we richting Col de la Colombière. Pa en ik liggen in een knoop in de laadruimte en als we de steile hobbelige bosweg niet opgeraken, zijn we opgelucht dat we mogen uitstappen.

Onze gastvrouw doet er alles aan om haar enige gasten het naar hun zin te maken. Ze zou zorgen dat de kachel de hele nacht blijft branden zodat onze kleren kunnen drogen. Een stevige maaltijd wordt voor onze neus gezet.

Au Plaisir de la Table
Duur: 4u30
Stijgen: 100m, dalen: 690m

De volgende ochtend zien we hoe groot het huis is, het balkon rekt zeker 20m lang. De mist is verdwenen en de bergen kunnen weer bewonderd worden. We besluiten niet terug af te dalen naar Le Reposoir en daar de GR96 op te pikken maar via de weg Col de la Colombière verder te beklimmen. Mijn vader, een fervent wielertoerist, heeft daar natuurlijk niets op tegen.

De kleren zijn droog, de schoenen iets minder maar de zon schijnt volop. Het hutje op de bergpas waar wandelkaarten te koop zijn, gaat pas om 10u open. Er hangt wel een kaart uit en zo prenten we ons een mogelijk traject in naar Le Grand Bornand. Door een aaneenschakeling van lokale paden zouden we van de drukke weg kunnen afblijven.

We fotograferen nog een wielrenner die zijn thuisfront wil bewijzen dat hij de col heeft opgereden, en zetten dan de afdaling in. De berghelling is kleurrijk geschakeerd. Al snel blijkt dat de route te sompig wordt en dus volgen we nog wat langer de weg. Verschillende haarspeldbochten worden afgesneden. Vanaf de wandelwegwijzer richting Chinaillon laten we het asfalt achter. De onverharde route leidt ons langs oude houten chalets.

We lopen over de Pont des Romains, een oud Romeins brugje, en dalen via het bos af naar het toeristische maar charmante Le Grand Bornand. Bij hotel Delta ligt een wasserette, ideaal voor mensen met een vuile was.

We schuiven de voeten onder tafel in het restaurant ‘Au Plaisir de la Table’ midden het centrum. Tot onze grote verbazing, heeft ma na het diner geen zin meer in een koffie. Het De reden zou niet meer lang op zich laten wachten…

Op de pot

“Wij trekken door de Alpen samen met Salmonèèèèèlla…!” Dit is volgens pa ons treklied want het heeft niet lang geduurd voor nonkel diarree en tante braken opnieuw op bezoek zijn. Mijn moeder heeft de gehele nacht op de pot gezeten. Als ik ‘s morgens begin te denken dat ik er weer eens aan ontsnapt ben, beginnen voor mij de festiviteiten. Dit keer is het natuurlijk stralend weer buiten. Gelukkig blijft vader deze keer gespaard.

Onze reisplan wordt opnieuw overhoop gehaald. Pa krijgt de opdracht om onze volgende twee overnachtingsplaatsen af te bellen, te informeren voor de bus naar Thônes en daar een hotel vast te leggen. Geheel tegen de verwachtingen in, heeft hij het piekfijn geregeld. Hij houdt zich namelijk liever niet bezig met de reisorganisatie.

’s Avonds mag nu pa alleen gaan eten en vertelt achteraf in geuren en kleuren wat hij op zijn bord gekregen heeft, terwijl ma en ik geen hap kunnen binnenkrijgen.

Bal populaire

Na een bezoekje aan de drukke maar gezellige plaatselijke markt, gaan we de bus op richting Thônes. Ons hotel ligt knal in het centrum. We eten een lekkere grote salade op het terras van restaurant “La Chaumière” en wagen ons daarna aan een namiddagwandelingetje. Er zijn verschillende luswandelingen in de buurt.

Een goede nachtrust is ons niet gegund. Omstreeks 22u begint de Bal Populaire en komt de plaatselijke fanfare meermaals voorbij, met enorm wat trompetgeschal. Liedjes als WMCE en In the Navy worden luidkeels meegezongen. Pas vier uur later zijn de laatste bulderstemmen verdwenen en kunnen we weer een oog dicht doen.

Cola
Duur: 7u (dagtocht)
Stijgen: 1200m, dalen: 1200m

Om terug het wandelen in de benen te krijgen, trekken we er op uit voor een dagtocht in de bergen. Eerst verhuizen we van hotel, omdat enkel in Hotel du Midi nog een kamer vrij is. Het ruime terras biedt uitzicht op een groot rotsmassief. We zien enkele mensen een via ferrata volgen. Dit zijn avontuurlijke routes die (overwegend) langs rotsen zijn aangelegd en ook voor niet-rotsklimmers toegankelijk zijn omdat er vb. laddertjes zijn aangelegd om een hoogte te overwinnen. Uiteraard dien je wel beveiligd te zijn met een touw.

Eerst volgen we de rustige asfaltweg naar het dorpje Montremont. We passeren een forelkwekerij waar ook een restaurant gelegen was. We zien het meteen zitten om er uit te eten maar jammergenoeg zijn alle tafels al gereserveerd.

Een pad leidt zigzaggend naar de Gîte de Larrieux. Pa vliegt de helling op terwijl ma en ik hijgend naar boven wandelen. Eenmaal boven de boomgrens, kijken we uit over de groene vooralpen en in de verte zijn zelfs besneeuwde bergtoppen te zien.

Juist onder de bergkam vinden we de berghut terug. Op het terras kunnen we onze lunch verorberen en een frisse cola drinken. Met die extra suikers, klimmen we op geen tijd naar Col de Tervelles. Pa en ik moeten ons best doen om ma te kunnen volgen.

We pikken de GR96 op die afdaalt naar Chalet de Lindion. De hut is overgenomen door een jonge twintiger die in de winter zijn brood verdient met het sneeuwruimen van pistes.

Terug in de vallei loopt een pad van Morette langs de rivier naar Thônes. Onze darmen zijn weer in topvorm en we wagen ons aan een entrecôte met frietjes. Na het eten worden ons als degustief een glaasje Liqueur de Génépi voorgezet, een specialiteit uit de streek gemaakt van alsem.

Geitenkaas
Duur: 9u10
Stijgen: 1190m, dalen: 560m

Met volle bepakking lopen we opnieuw richting Montmin en doorkruisen dit keer het dorpje om het pad op te pikken die ons naar Col des Nantets zal leiden. We moeten nog altijd pa laten gaan en dat doet zijn ego meer dan deugd. In plaats van af en toe te wachten, gaat hij gewoon resoluut door. Dat krijgt hij achteraf goed te horen.

Als we naar Chalets des Crottes wandelen, krijgt ma veel bekijks van de lokale bergkoeien. Eén ervan gaat haar achterwerk zelfs van nabij gaan onderzoeken. Les Dents de Lanfon pieken boven de bossen uit. Er zijn heel wat wandelaars op de been. We laten de Chalets de L’Aulpe Riant dessus links liggen en ma kan er niet mee lachen. Je kan er namelijk verse geitenkaas kopen. Ze laat zich op de grond vallen en weigert nog een stap te verzetten.

Gelukkig is het terras van Chalet de l’Aup niet meer veraf. Na een copieuze maaltijd met gestoomde aardappelen, salade, gerookte hesp en een ronde Tomme de Savoie, een verse kaas gemaakt van koeiemelk, komt ze snel weer op krachten.

Van hieruit kan men ook de beklimming van La Tournette wagen, zo’n 3 uur wandelen. Met goed weer schijnt het goed te doen te zijn, voor mensen met een goede conditie dan wel.

We wandelen verder via de Pas de l’Aup naar de Col de La Forclaz. Het avontuurlijke pad loopt langs rotswanden en daar waar er een afgrond is, is een stalen kabel langs de wand bevestigd. Langs een breed bospad groeien heerlijke frambozen. We gaan languit in het gras liggen. De parapentes vliegen boven ons hoofd. Het zonnetje straalt in ons gezicht en we genieten. Ondanks alle tegenvallen, blikken we terug op een mooie ontdekkingstocht door de Franse Alpen.

In Hotel Edelweiss krijgen we een kamer met zicht op het meer. Na het avondeten genieten we van een schitterende zonsondergang.

Alcatel
Duur: 5u30
Stijgen: 500m, dalen: 1140m

We moeten terug richting Chalet de l’Aup maar kiezen ervoor om de autoweg te volgen in plaats van de GR-route. Geregeld kunnen we de haarspeldbochten afsnijden via een pittig stijgend paadje.

Bij Chalet des Crottes nemen we het pad dat links afdraait en deel uitmaakt van de ‘GR de Pays Tour du lac d’Annecy’, een wandelroute die rond het meer loopt. We komen opeens niemand meer tegen. Vaak lopen we door een dicht bos. Bij Menthon-Saint-Bernard wijken we van de route af en wandelen naar het indrukwekkende kasteel. Langs de omheiningsmuur loopt een pad naar het meer, dat overgroeid is met klimplanten.

Eenmaal op de hoofdstraat, worden we omringd door toeristen. Nabij het tennisterrein vinden we ons hotel terug, een statig herenhuis met een grote tuin.

We maken een avondwandeling langs de boulevard van het meer. Het paleis dat gebruikt wordt voor de seminaries van Alcatel kijkt dominerend over het water uit. Daarna strijken we neer voor een lekker maal in restaurant ‘Chalet du Port’.

Coupe framboises
Duur: 4u
Stijgen: 0m, dalen: 0m

We ontbijten in de tuin onder een zalig zonnetje. In de toeristische dienst gaan we na of we naar Annecy kunnen wandelen langs de oevers van het meer i.p.v. via de GR die de beboste heuvels opnieuw opzoekt. Er zijn kleine asfaltwegjes die parallel met de hoofdweg lopen. Zo kunnen we de autodrukte vermijden.

Echt goed vooruit raken we niet. In Veyrier-du-lac gaan we op een aanlegsteiger zitten en steken de voeten in het water. De bootjes dobberen op het blauwe meer. Rondom liggen de beboste heuvels. In de verte zien we het stadje Annecy al liggen.

We lopen verder over de grote weg naar Annecy-le-Vieux. Alweer is de drang om uit te gaan eten te groot. In La Fringale staan veel salades op de kaart. Als we dan ook nog eens een onweerstaanbare frambozencoupe zien passeren, nemen we er nog maar een dessertje bij.

Mosselen

We hebben nog een dagje om de stad te verkennen. Via de rivier slenteren we naar het centrum. De charmante steegjes liggen er nu nog verlaten bij, later op de dag lopen hier heel wat toeristen. We klimmen naar het Château des Ducs de Genevois-Nemours, dat in de 12de eeuw gebouwd werd.

Bij het kanaaltje van Le Thiou laten we ons voor de laatste keer verwennen door de ‘lokale’ specialiteiten. De Franse mosselen zijn misschien niet zo groot als de Zeeuwse maar minstens even lekker.

In de namiddag gaan we het moderne gedeelte van de stad bezoeken. In het vernieuwde Centre Commercial kopen we enkele streekwijnen en de ondertussen felbegeerde Liqueur de Génépi. Er zijn blijkbaar twee soorten: groen en geel waarbij de laatste minstens dubbel zo sterk is. We kiezen toch maar voor de eerste variant…

Conclusie

Een gebrek aan ervaring, slecht weer en twee voedselvergiftigingen zorgden ervoor dat deze tocht heel wat anders liep dan verwacht. Af en toe lag ons schema overhoop en werd de route gewijzigd of moest de bus genomen worden.

De Haute-Savoie is een prachtige streek en als het kan zou ik deze route graag nog eens overdoen maar dan mét een betere planning, de weergoden aan mijn zij en zonder fondue met ajuinen.

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO

BEREIKBAARHEID
Heenreis:

• IC-trein naar Lille Flandres + 5 min wandelen naar Lille Europe
• TGV van Lille Europe naar Lyon-Part-Dieu
  Tip: Drie maanden voor reisdatum kans op goedkope tickets: reserveren via
  de vogages-sncf.com: zowel TGV- als nachttreintickets én goedkoper dan reserveren bij NMBS, betalen via VISA
• Regionale trein naar Evian-les-Bains

Terugreis:

• Regionale trein naar Lyon-Part-Dieu
• TGV naar Lille-Europe + 5 min wandelen naar Lille Flandres
• IC-trein in Lille-Flandres naar Kortrijk
  Alternatief: TGV van Annecy naar Parijs en daarna TGV naar Lille of Thalys naar Brussel

TOPOGIDSEN EN KAARTEN

• Wandelkaart “Pays du Léman: promenades et randonnées” (eerste etappe van Evian naar Chevenoz)
• Topogids GR5
• Topogids GR96: niet meer verkrijgbaar: wel nog uit te lenen in de bib van Gent, op deze site kan je ook een GPX-bestand downloaden

Alternatief:

Kaarten IGN (1:25.000):

• GR5: 3428ET, 3528ET
• GR5/96: 3530ET
• GR96: 3430ET, 3531OT, 3431OT

OVERNACHTING
Doordat ma niet graag in een dortoir slaapt, hebben we nooit in berghutten overnacht. Er zijn er wel voldoende om een huttentocht te doen.

• Hôtel de France (Evian-les-Bains): mooie kamers, lekker ontbijt, goed onthaal
• Gîte de l’Autan (Chevenoz): ouderwetse maar propere kamers, lekker ontbijt
• Gaie Soleil, Hôtel pour groupes (La Chapelle d’Abondance): ruime maar kille kamers, wat verouderd sanitair, lekkere keuken, zeer goed onthaal
• Hôtel le Relais (Les Crosets): mooie kamers, ziek geworden van Fondue te eten (voedselhygiëne wellicht wat minder)
• Gîte-Auberge de Salvagny (Sixt Fer à Cheval): mooie kamers, lekkere keuken, goed onthaal
• Le Bois de la Char (Les Carroz): propere kamers, goed ontbijt
• Gîte du Passant-Malatrait (Le Reposoir): propere kamers, copieuze maaltijden
• Hôtel Delta (Le Grans Bornand): mooie kamers, lekker ontbijt
• Hôtel du Commerce (Thônes): ouderwetse kamers, lekker ontbijt
• Hôtel du Midi (Thônes): mooie kamers, lekker ontbijt, geen goed onthaal
• Hôtel Edelweiss (Col de la Forclaz): mooie kamers met fantastisch uitzicht, lekker ontbijt
• Hôtel Beau Séjour (Menthon-Saint-Bernard): mooie kamers, lekker ontbijt in tuin
• Comfort Hôtel La Mandallaz (Annecy): propere kamers, lekker en uitgebreid ontbijt

Wat wildkamperen betreft, gelden de gewone Franse regels. Het is toegelaten om voor één nacht de tent op te zetten als men op minimum 1u van de autoweg is verwijderd.

LINKS
Algemene sites:
Website van de regionale afdeling van de Franse GR-organisatie met beschrijving van de GR96 en logementen.

Wandelideetjes (dagtochten) op de website van de toeristische dienst van de regio

Andere verslagen:
Verslag van een trektocht langs de gehele GR5

BEVOORRADING

Aanlooproute: Evian-les-Bains, Chablais, Vinzier
GR5: Samoëns, Sixt-Fer-à-Cheval
GR96: les Crosets, Chinaillon