Toegegeven, we hadden het liever anders gezien. Voor het 2de jaar op rij stonden de Pyreneeën op het programma, en het plan verdween nog maar eens in de koelkast. Twee dagen voor vertrek krijgen we van de SNCF een mailtje dat door een staking onze nachttrein niet uitrijdt. Er zit niets anders op dan een last-minute plan te bedenken. Het weerbericht van de diverse Alpenlanden wordt gecheckt.  De voorspellingen lijken het best voor de Vogezen, tenminste van zaterdag tot en met dinsdag. Na een drukke werkweek worden de rugzakken vrijdagavond nog gepakt om in alle vroegte te kunnen vertrekken.

Dag 1: Col de Bramont > Le Schindelrucken
Afstand: 9,5km, stijgen: 390m, dalen: 346m

Onze vierwieler laten we achter op Col de Bramont. Terwijl we de schoenen vastveteren, twijfelen we nog even of die sneeuwschoenen echt wel nodig zijn maar het duurt niet lang voor we beseffen dat er meer dan wit poeder genoeg ligt. Bij la Vieille Montagne komen we voor het eerst boven de boomgrens uit.

Een mooi sneeuwschoenspoor leidt ons zuidwaarts richting Abri de Blanc Murgers, een gezellige onbemande hut. Het is nog veel te vroeg om te bivakkeren, en we trekken verder richting Le Grand Ventron. Kronkelend tussen de bomen gaat het omhoog naar onze eerste Vogezentop. Het panorama is indrukwekkend. Aan de horizon duiken de besneeuwde bergen van de Alpen op. Helaas is het beeld niet haarscherp, een blauwige mist vertroebelt het zicht. Maar heel wat bergen dichtbij zijn wel duidelijk herkenbaar: de Hohneck, de Grand Ballon…

We dalen naar le Petit Ventron en buigen oostwaarts over de rug af. Nabij le Schinkelrucken vinden we een goed plekje voor de tent. De sneeuw ligt net niet dik genoeg voor de sneeuwharingen dus graven we ze als ankers in. Vanuit de slaapzak koken we in onze voortent terwijl de duisternis snel invalt.

Dag 2: Le Schindelrucken > Wiedenbachrunz
Afstand: 16km, stijgen: 895m, dalen: 1095m

Tijdens de afdaling duurt het niet lang voor de raketten op de rugzak gebonden worden. Her en der blijft het wel een glibberige bedoening. We doorkruisen de vlakke vallei ten noorden van Kruth en pikken het pad op richting Schaffert. De ferme-auberge ligt er verlaten bij, de boeren zijn afgedaald voor de winter. We lunchen op het lege terras.

Een pittige klim leidt ons naar de hoofdkam van de Vogezen. We negeren de langlaufpiste die op de ingesneeuwde Route des Crêtes is aangelegd en zoeken de kam op. Er heerst een koude wind maar het zicht is vrij goed. Het gaat op en neer van de ene naar de andere top: le Schweisel, Batteriekopf en Rothenbachkopf.

Dan buigen we westwaarts af, en zetten de afdaling in richting Steinwasen.  Daar zitten we terug onder de boomgrens. A l’improviste wordt de Wiederbachrunz overgestoken om de tent te kunnen plaatsen op een ingesneeuwde bosweg. Hier ligt nog genoeg sneeuw om de haringen in te graven.

Dag 3: Wiedenbachrunz > les Trois Fours
Afstand: 13km, stijgen: 1029m, dalen: 607m

Via de bosweg pikken we de wandelroute weer op langs de kabbelende Kolbenfecht. We hopen in Mittlach een bakkerij te vinden maar helaas, die lijkt al een tijdje gestopt en ook het enige hotel heeft zijn sluitingsdag. Dan zullen we het maar op onze eigen proviand moeten houden.

Via de vallei van de Wormsabachrunz trekken we terug de bergen in. Een smal rotsig pad leidt ons naar het pittoreske Lac le Fishboedle. Af en toe is het opletten voor ijzige stukken en glibberige houten bruggetjes.

 

Lac de Schiessrothried is niet veraf meer. Het wolkendek komt steeds dichter en bij de klim naar Schiessroth verdwijnt de omgeving in een potdichte mist. In de zomer is de GR5 makkelijk vindbaar maar nu is het niet evident om op het juiste parcours te blijven.

Ook bij Schaeferthal is het zoeken naar het pad dat afdaalt in het Frankenthal. Een sneeuwschoenspoor loopt met een ruime bocht naar het originele traject. Eenmaal onder de boomgrens helpt het ons wel om een haalbare route te vinden. Het gaat hier namelijk vrij steil bergaf.

Bij een tasje warme thee bespreken we hoe we verder gaan trekken. Gezien de grote hoeveelheid sneeuw, is de route naar Col de Falimont te lawinegevoelig. In de winter hangen er typisch grote corniches aan de oostzijde van de Vogezenkam. De avontuurlijke Sentier des Roches is ook afgesloten in de winter wegens te gevaarlijk. De zigzag-wandelroute naar het plateau bij les Trois Fours lijkt wel haalbaar. Zo gezegd zo gedaan, onze benen blijven de hoogtemeters goed verteren.

Vanavond zitten we niet in de luwte van de beboste heuvelflanken, maar achter een naaldboom vinden we beschutting voor de stevige wind op de kam. Het wordt meteen een pak frisser dan de voorbije twee nachten. De condens vriest aan de binnentent aan.

Dag 4: les Trois Fours > Col de Bramont
Afstand: 12km, stijgen: 400m, dalen: 666m

De hemel is volledig uitgeklaard. Al ligt de temperatuur onder het vriespunt, het is wel zonnig en het uitzicht is prachtig. We kijken uit over het keteldal van het Frankental, de Martinswand en de Hohneck.

De zon doet de berijmde wegwijzers glinsteren. Een gems in donkere wintervacht graast. Het zicht vertroebelt door laaghangende wolken als we naar het hoogste punt van onze tocht klimmen. Op de Hohneck zoeken we bij de gesloten auberge verwoed wat beschutting voor de wind. Eenzaam zijn we er allerminst als er opeens een buslading sneeuwschoeners passeert. Toegegeven, we kunnen soms wat egoïstisch zijn en alles voor onszelf willen.

Nabij le Kastelberg zien we een toerskiër die een poging doet om zijn parapente de lucht in de krijgen. Geen evidentie, zo blijkt. Bovenlangs de skipiste van Breitsouze maken we de doorsteek naar Ferschmuss. Hier vinden we een echt zonnekloppersplekje die we maar met moeite kunnen achterlaten.

De benen worden de laatste keer intensief aan het werk gezet tijdens de klim naar de Rainkopf. Hier hebben we wel het rijk voor ons alleen. Na een kleine omzwerving bereiken we Col de l’Etang. De laatste kilometers naar de Col de Bramont lopen we terug tussen de bomen.

Besluit

Een mooi gebied voor beginnende sneeuwschoenwandelaars omwille van de vele mogelijkheden en veelal eenvoudig terrein. Bij goed weer kan je de kam op, bij slecht weer is er de luwte van de beboste flanken. Ook om te bivakkeren is dat handig. Er staan zelfs enkele onbemande hutten. De sneeuwcondities verschillen van jaar tot jaar en de sneeuwhoogte kan dus sterk variëren.

Meer foto’s in dit fotoalbum.

---

PRAKTISCHE INFO

MOEILIJKHEIDSGRAAD VAN DE TOCHT

Dit is een tocht waar je als beginnende sneeuwschoenstapper ervaring kan opdoen. De omstandigheden kunnen op de hoofdkam soms erg guur zijn, maar dan heb je nog steeds mogelijkheid om af te dalen en de bossen op te zoeken.

SEIZOEN

We liepen er van 27 februari tot en met 1 maart 2016. Toen lag er veel sneeuw, tot wel 1m op de hoofdkam. De sneeuwhoogte varieert van jaar tot jaar. Het is geen 100% sneeuwzeker gebied maar in januari en februari heb je de meeste kans op sneeuw, zeker op de kammen en toppen.

BENODIGDE MATERIAAL

Een volledige winteruitrusting is nodig want het weer kan even guur zijn als in de Alpen. Afhankelijk van de keuze van bivakplaats en de verwachte nachttemperaturen, kan het zijn dat je geen volwaardige winterslaapzak nodig hebt. We merkten een aanzienlijk verschil tussen het bivakkeren op de kam en lager in de bossen (waar het nauwelijks vroor).

ROUTE EN BEWEGWIJZERING

Er zijn heel wat bewegwijzerde routes in de Vogezen en we schakelden ze aaneen in een meerdaagse tocht. De markering is vaak op bomen aangeduid, waardoor je ze ook in de winter makkelijk terugvindt. Boven de boomgrens kan het wel zijn dat het moeilijker navigeren is, zeker bij slecht weer als ook de sporen van voorgangers zijn uitgewist.

Je kan een GPX van onze route via de site van Alpenvereinkativ downloaden.

Een overzicht van onze gelopen tocht zie je hier:

KAARTEN

De volgende twee kaarten het Franse IGN (1:20.000) werden gebruikt:

• 3619OT ‘Bussang – La Bresse’
• 3618OT ‘Le Hohneck – Gérardmer’

Op deze kaarten staan alle bewegwijzerde routes aangeduid. Let op voor open steil terrein aan de oostzijde van de centrale bergkam (hoogtelijnen die dicht bij elkaar staan). Vermijdt de wandelroutes die uit oostelijke zijde de bergkam nabij de Hohneck opklimmen, deze zijn lawinegevoelig door corniches en opgehoopte sneeuw (weggeblazen van de kam door de dominerende westenwind). Er zijn wandelaars die deze routes nemen, maar niet altijd met de juiste kennis en het aangepaste materiaal (lawinebieps, sonde en schop). Laat je dus niet van de wijs brengen. Er zijn al lawineslachtoffers gevallen!

BEREIKBAARHEID

We reden met de auto naar Col de Bramont waar er een parking langs de weg is. Het openbaar vervoer is minder evident. Er is een rechtstreekse trein van Brussel naar Colmar (oostzijde van het massief), vandaar kan je een trein nemen naar Metzeral en een bus naar Mittlach (maar die rijdt enkel op weekdagen), je kan ook de bus nemen naar Soultzeren die ten oosten van de route ligt.

ACCOMMODATIE

We hebben wildgebivakkeerd, wat in dit gebied weinig problemen oplevert. In het Frankental en rond de Hohneck mag in het principe niet, maar in winterse omstandigheden is er minder controle.

De auberges zijn gesloten in de winter, waardoor de overnachtingsmogelijkheden beperkter zijn dan in de zomer. Op onze route zijn er evenwel volgende mogelijkheden:

• Dag 1: Refuge de la Chaume ligt net ten westen van le Grand Ventron – dit maakt de tocht van dag 1 een tikkeltje korter
• Dag 2: Hotel-restaurant Valneige of B&B Les Rondins de la Fecht in Mittlach – dit maakt de tocht van dag 2 wat langer
• Dag 3: Refuge les Trois Fours – een gezellige berghut van de Club Alpin Français vlakbij onze bivakplek

BEVOORRADING

De bevoorradingsmogelijkheden op onze route zijn nihil. De bakkerij in Mittlach in gesloten. Op onze route waren er ook geen mogelijkheden om onderweg iets te eten en drinken tenzij je gaat uitwijken. Je moet dus zelf voor 4 dagen je voeding meenemen.

LINKS

Talloze verslagen van wintertochten in hetzelfde gebied vind je op de site van Hiking Advisor.