Afgelopen voorjaar werd mijn ritme aardig in de war gestuurd. Een goed gevuld winterprogramma zou afgesloten worden met mijn eerste toerski-meerdaagse maar het liep al op de eerste dag mis. Op een verspoord stuk offpiste verloor ik de controle bij een bocht, kwam hard neer en scheurde mijn voorste kruisbanden. Een operatie en een lange revalidatie waren het gevolg. Over de eerste fase van mijn herstel schreef ik al een blogbericht. Dit is het vervolg.

Fietsen, fietsen en nog eens fietsen

Ik durf er al eens invliegen en na mijn eerste rustige ritjes langs de Schelde, kon ik me al snel niet meer inhouden om de snelheid wat op te drijven. Wandelen moest ik namelijk nog rustig opbouwen en lopen was nog niet aan de orde wegens te belastend. Mijn conditie ging zienderogen vooruit en mijn teerbeminde spiermassa kwam terug. Mijn sportieve prestaties hou ik sindsdien via Strava bij want ja, ‘If it’s not on Strava, it didn’t happen’. 😉

De fiets bleek niet alleen de perfecte uitlaatklap voor mijn opgepotte energie maar ook de ideale manier om mijn eigen omgeving te herontdekken. Dichtbij huis is er heel wat moois te zien. Vanuit Gent kan je kiezen voor vlakke parcours in de Polders of langs de Schelde, maar zijn ook de stevige kuitenbijters van de Vlaamse Ardennen binnen fietsbereik.

Afgelopen zomer reed ik ook met enkele groepen mee, twee klassieke wielerclubs (WTC Meerakker & Gemeentehuistrappers Destelbergen) waar de mannen de plak voeren en er een stevig tempo op nahouden, wat ik wel kan appreciëren. Madam Vélo daarentegen is gericht op het samenbrengen van gelijkgezinde vrouwen op de koersfiets. Af en toe organiseren ze kennismakingsritten en gaan ze samen een cyclo rijden, op een tempo dat iedereen mee kan. Ideaal voor beginnende fietsers of voor wie het allemaal niet zo snel moet gaan.

Uiteraard botste ik al eens tegen mijn limieten aan door de combinatie van het ‘enthousiaste’ trainen (dixit mijn dokter) en de verzwakte spieren en een lichaam dat nog niet in evenwicht is. Een extra blessure stak de kop op net voor ons vertrek op zomervakantie naar de Pyreneeën: een slijmbeursontsteking aan de heupkop. Vrij pijnlijk. Door wat te rusten, ontstekingsremmers te nemen en ‘leuke’ stretchoefeningen (met dank aan de kine) te doen, kreeg ik de ontsteking al snel onder controle. Al bleef het wel nog een ruime maand nasluimeren.

Een DXA-scan eind augustus toonde aan dat mijn spiermassa 5 maand na de operatie terug in evenwicht was, en dat ik na al dat fietsen en het letten op mijn voeding heel wat scherper stond dan ervoor. Zo’n blessure heeft dan blijkbaar ook zijn voordelen.

Te voet en met de fiets in de Pyreneeën

En dan was het zover, onze trip naar de bergen in juli kwam eraan. Een meerdaagse bivaktocht was nog wat te hoog gegrepen en dus werd het een alternatief programma. We zetten de tent de ganse week op de rustige aire naturelle de camping van Auberge de la Munia in Héas. In de omgeving deden we enkele (kortere) dagwandelingen naar de prachtige Cirque de Troumouse, Cirque d’Estaubé en naar de onbekende Granges de Campbieil (waar we een herdersgezin met 4 jonge kinderen tegenkwamen!). Het stappen ging goed maar ik voelde toch na enkele uren telkens de vermoeidheid opspelen waardoor de stabiliteit wat daalde. Vooral het dalen ging best traag en Ivo moest dus regelmatig wachten.

Dus hebben we vooral veel gefietst, bergop en bergaf: Col de Soulor & Col d’Aubisque (makkelijk te combineren), Cirque de Troumouse, Col de Tourmalet en de niet te onderschatten Col des Tentes (op een boogscheut van de Brèche de Roland). Dat klimmen ging best vlot, al kon ik klimgeit Ivo uiteraard niet volgen. Het sluitstuk van onze reis wat te voet vanaf Luz naar een mooie haarspeldbocht op het parcours van de Tourmalet trekken om de Tour de France voor het eerst live te zien!

Huttentocht door de Lechtaler Alpen in Oostenrijk

In september was het zover. Terug de rugzak op en de bergen in. Een bivaktocht durfde ik nog niet riskeren, maar een 6-daagse huttentocht van Sankt Anton-am-Arlberg naar Imst wel, en dat langs de alpiene variant van de Adlerweg maar met extra varianten en  bergtoppen om mijn energie wat kwijt te kunnen. Nu was het mijn beurt om Ivo fysiek het nakijken te geven. Mijn hikersspirit kwam helemaal terug.

De knieband en wandelstokken waren een goeie ondersteuning. Enkel de laatste dag was mijn knie duidelijk overbelast door de vele hoogtemeters. Een uitgebreid verslag komt er dit najaar nog aan. Echt een aanrader voor ervaren hikers die houden van technische wandelroutes!

Dagwandelingen begeleiden op de Binnen-Hebriden in Schotland

De zomer sloot ik af als wandelgids voor Puffins Travel aan de westkust van Schotland. We starten met twee mooie wandeldagen op Arran. De Goatfell, Glen Rosa en Arran Coastal Path waren alvast heel erg de moeite waard. En een bezoekje aan de distillery in Lochranza mocht uiteraard niet ontbreken. Daarna trokken we langs de zuidkust van Islay en van zuid naar noord dwars door de Paps of Jura. De Antwerp Flyer werd vanaf Port Ellen tot Oban onze uitvalsbasis, erg mooie boot met uitstekende crew en Sofie Vanmaele, bezielster van Puffins Travel aan boord. De laatste twee stapdagen waren op de eilanden Kerrera en Mull. De Inner Hebrides zijn heel gevarieerd. Het Schotse weer liet zich van alle kanten zien, maar dat maakte het waaw-effect als de zon doorbrak alleen maar groter.

De komende maanden

Ik mag terugblikken op een geslaagde zomer en een vlot herstel tot nu toe. Mijn revalidatie is nog niet volledig voorbij, al lopen de kinesessies op hun laatste benen. Mijn loopkilometers worden mondjesmaat opgetrokken om de belastbaarheid van mijn knie te verhogen. En daardoor blijf ik mijn knie toch nog geregeld voelen.

Het komt er nu op aan om zelf mijn core stability-oefeningen verder te zetten. Sinds eind augustus laat ik me ook coachen door sportarts en triatleet Ruben De Gendt. Kwestie van efficiënt te trainen in functie van enkele sportieve uitdagingen op de fiets in 2020. Als er één iets is dat ik beseft heb tijdens het laatste half jaar, is dat sporten altijd een belangrijk deel van mijn leven is geweest maar dat ik me nog wat extra fysiek wil gaan uitdagen, nu het nog kan.

Solotochtje in de Semoisvallei.

Goed voor 138km en +2500 hoogtemeters.

Een dankwoordje aan

• Iedereen die me moreel aanmoedigde tijdens mijn revalidatie
• Mijn medebestuurders van Hiking Advisor die zijn ingesprongen tijdens mijn (fysieke maar ook een beetje mentale) afwezigheid
• Dr. Wouter Van den Broecke voor de snelle operatie en uitstekende service, en om me aan te zetten om veel te gaan fietsen (al was het onbewust)
• Kine Stijn Verhaeghe voor zijn enthousiasme, gedrevenheid en gevarieerde oefeningen. Intussen heeft hij samen met zijn collega’s een nieuwe (sport)kinepraktijk Fourward opgestart, een aanrader!
• Mijn moeder en schoonzus om me een lift te geven naar de kine de eerste weken en daarna de buschauffeurs van de Lijn die soms eens wilden wachten tot ik met mijn krukken een stoelke te pakken had.
• En uiteraard mijn man, Ivo, om me in de eerste maanden overal naartoe te voeren maar ook zijn jarenlange engelengeduld en relativeringsvermogen.