Terug naar de Ardennen, deze keer gaat de lange rit naar Baraque Fraiture waar we om 9u verwacht worden. We starten met de gebruikelijke theorie rond oriëntatie. De oefeningen met de hoogtelijnen zijn een goeie concentratietest. We lunchen bovenaan de skipiste met uitzicht op het dorpje Fraiture en de groene omgeving. Alain heeft huisbereide maitrank voorzien. Een eeuwenoude aperitief die heel bekend is in de Walen met als voornaamste ingrediënten witte wijn en lievevrouwbedstro.

Na de middag kunnen we eindelijk het veld in voor een 7tal kilometer. Ik doe mijn trailschoenen aan, en werk het parcours drie vierden in looppas af. Het gaat vlot en ik ben ruim als eerste terug op de parking. Ik zet het zeil op de bivakplaats op en relax nog wat in het zonnetje.

Na de briefing over de komende stages en het avondeten staat een serieuzere oefening op het menu: nachtoriëntatie. Om 22u ga ik als eerste van start. Ik krijg nog een ‘balise’ mee om op te hangen. Het is een heldere nacht maar van de maan is slechts een sikkel verlicht. De duisternis valt al snel in. De volgende balise is enkele kilometers verder. Met stevige pas trek ik door over een duidelijk pad. In eerste instantie doe ik mijn lampje enkel aan om mijn kaart te lezen.

De tweede balise hangt midden het bos, aan de oostelijke rand van een stuk loofwoud…dat gekapt blijkt te zijn. Ik verlies zeker 20min door de hele bosrand af te schuimen, ploeterend tussen takken, struikjes en grasknotsen. Na een intensieve zoektocht houd ik het voor bekeken. Mijn bivaklamp biedt veel te weinig licht, ik had beter mijn sterker ledlampje meegenomen. Als ik terugkeer kom ik Michaël en Sophie al tegen die intussen samen op trod zijn.

Ik trek solo verder. Her en der zijn paden en brandgangen verdwenen, en moet ik een dicht sparrenwoud door op kompaskoers. Ik krijg het wat benauwd en ben tevreden als ik terug op een bosdreef terechtkom. Na de volgende balise, zoek ik een zijweg maar vind hem niet. Mijn moraal zinkt weg. Als ik het pad niet vind, moet ik wel een erg lange doorsteek op kompas maken en is de kans klein dat ik het volgende punt vind die zich langs het pad bevindt. Mijn vertrouwen slinkt. Ik hoor takken kraken en roep zonder antwoord. Ik keer terug naar de bosdreef. Wat later komen Michaël en Sophie aangelopen. We lopen samen verder. Met hun sterke lampen, is de zijweg meteen zichtbaar. Ik zat er vlakbij. Dat scheelt enorm. Op kompas vinden we zonder veel problemen de volgende oranje-witte bakens, de route wordt redelijk avontuurlijk als we over een rotsachtige bergkam omhoog klimmen. Het voelt toch een stuk vertrouwder aan om niet alleen op weg te zijn, en dat weegt meer door dan mijn gevoel van falen in de oefening. Pas om 2u30 zijn we terug op de bivakplaats, als eerste van de groep. Enkel Alain, militair en ex-para, heeft het hele parcours alleen afgewerkt. Moe kruipen we de slaapzak in.

Het is snel ochtend. Om half negen staan we op, en maken ons klaar voor de volgende oefeningen. Stukken van de kaart zijn blanco gemaakt. We moeten onze terreinkennis en het kompas gebruiken om de balises te vinden die zich in deze lege rechthoeken bevinden. Het gaat vrij vlot. Bij één had ik wat meer moeilijkheden omdat ik niet meteen geschoten had. Vooral afstanden inschatten vergt nog wat oefening. Ik ben als eerste terug. Dagoriëntatie gaat me een stuk beter af.

Toch nog wat fouten gemaakt dit weekend maar weer een ervaring rijker. Het zal nodig zijn, we worden verwacht ‘kraks’ te zijn in oriëntatie.