Hornstrandir is een schiereiland in het uiterste noordwesten van IJsland, op een boogscheut van de noordpoolcirkel. Het behoort tot het oudste gebied van IJsland, de Westfjorden. De laatste inwoners verlieten de streek in de jaren ’60 op zoek naar betere oorden. Het gebied werd natuurreservaat en wordt gekenmerkt door fjorden, steile kliffen, met stenen bezaaide hoogvlaktes en groene dalen.

Postboot
Afstand: 13km
Stijgen: 580m, dalen: 280m

De postboot vaart zomers om de twee dagen uit naar de boeren op enkele eilanden in de fjord Ísafjardardjúp en brengt hun melk terug naar het vaste land. De kapitein laadt de melktonnen op het bootje waarna we koers zetten richting Hornstrandir. De zon schijnt op de besneeuwde hoogvlaktes. Watervallen storten zich van de steile zuidkust naar beneden. Vooraleer we de kust bereiken, wordt de post afgezet op het piepkleine eilandje Aedey. Een groep sternen vliegt weg en enkele papagaaiduikers dobberen op het water.

De route over de Dynjandisskard start aan de Dalsá. We volgen eventjes een onverharde weg langs de rivier maar al snel ploeteren we steil bergop door kruipwilgen en jeneverbessenstruikjes. De uitgestrekte hoogvlakte is bedekt met basaltstenen in allerlei vormen en formaten. De rotsen breken in laagjes uiteen door de grote temperatuursverschillen.

Het zwarte korstmos knispert onder de voeten terwijl we van de ene naar de andere steen hoppen. Het doordringende gepiep van de tureluur schrikt ons op. De vogel blijft op een afstand. Hadden we nu maar een verrekijker bij.

Fluomos groeit langs en in de riviertjes die gevoed worden door smeltende sneeuwvelden. Volgens Ivo een zeldzame verschijning in het IJslandse binnenland maar in deze contreien overal zichtbaar waar het ook maar een beetje vochtig is.

Imposante steenmannetjes leiden ons over het plateau maar bij de afdaling is de route heel wat minder duidelijk. Met rotsblokken en oude sneeuwvelden is het puur bergwandelterrein. We bivakkeren in de Dynjandisdalur en genieten na met een heerlijk avondzonnetje. In de buurt staan allerlei paddestoelen en de gevlekte orchis.

Doorwaden
Afstand: 17km
Stijgen: 60m, dalen: 360m

Bruggen zijn er in IJsland nauwelijks te vinden, rivieren meer dan genoeg. Met onze sandalen en een afgeritste broek, doorwaden we het smeltwater van de Drangajökull. Na enkele minuten zijn onze tenen gevoelloos. De rivier heeft zich in drie armen vertakt. De vlakte van de monding lijkt net een steppe. Het zonlicht geeft het stugge gras een goudgele gloed.

We wandelen naar het einde van de Hrafnfjördur. Zeehonden liggen te zonnen op enkele grote rotsblokken in het water. Langs het keienstrand vinden we allerlei dood materiaal dat blijft liggen als het water zich opnieuw heeft teruggetrokken: zeewier, zee-egels, kwallen, …

Het landtongetje Skipeyri is verboden terrein voor wandelaars. Agressieve Arctische sternen jagen ons weg door met een hels geschreeuw laag over ons hoofd te scheren en te pikken. We verweren ons door met de wandelstokken te zwaaien en te roepen.

Bij de schuilhut is de rust teruggekeerd. De rotsen van de Hattarfjöll torenen boven ons uit. We zetten de tent op want enkel in noodsituaties mag je slapen in de hut. Terwijl we binnen aan het koken zijn, krijgen we bezoek van enkele IJslanders. Ze varen elke fjord in om in de riviermondingen te vissen naar zalmforel. Helaas was er hier geen te vinden.

Siësta
Afstand: 13km
Stijgen: 320m, dalen: 320m

We steken door naar de noordkust. Onderweg komen we voorbij Skorarvatn, een doodstil meer in een mistige bergwereld. Tot onze verbazing, dobberen er twee witten zwanen.

Een ijskoude noordenwind blaast landinwaarts bij de afdaling naar Furufjördur. Het witte veenpluis buigt mee.

Na een lunch in de noodhut volgen we verder de kust richting Bolungarvik. Drijfhout uit Siberië ligt op de stranden, en dient af en toe eens als brugje over een rivier. Enkele aalscholvers zitten rond te turen op een uitstekende rots.

De steile kliffen zorgen ervoor dat er weer een doorwading op het programma staat. Alleen, het wordt vloed en het water stijgt zienderogen. Niet goed wetend hoe diep het gaat worden, besluiten we geen risico te nemen en een uitgebreide siësta te nemen. In dit gure weer, stel je best je tent op. Een beetje slapen en een soepje koken, horen tot de bezigheidstherapie.

Enkele uren later blijkt het water niet veel gezakt maar gelukkig is de Noordelijke IJszee kalm. Ivo is het grootst dus hij mag eerst beginnen waden. Na één diepe stap, is de bodem alweer hoger.

Bij Bolungarvik, steken we de rivier over via een glibberige boomstam en zetten de tent op de oever. Na vier pakjes vriesdroog is onze honger eindelijk voldaan.

Poolvosje
Afstand: 14km
Stijgen: 780m, dalen: 780m

Een bruinharig poolvosje rent weg als we de klim inzetten naar de Skardsfjall. Het pad is steil en zompig, maar er is bewegwijzering via plastieken paaltjes, wellicht aangespoeld materiaal. De waterdruppels op het groene mos lijken net kristallen.

Na een pittige afdaling staan we in de volgende brede baai, Bardsvik. We lopen op de toppen van onze tenen door de rivier om de bergschoenen te kunnen aanhouden.

Vanaf nu gaat het weer door ongebaand terrein als we richting de col Prengsli klimmen. De kloof is gevuld met mist. Het geeft een mysterieuze aanblik. Hier is het even zoeken naar de juiste route. We moeten meteen linksweg over een blokkenveld klimmen en belanden zo op het plateau. Gelukkig staan er opnieuw steenmannetjes want door de dichte mist is het een waar doolhof. Dikke pakken sneeuw omringen een groot meer.

In de afdaling zijn we opnieuw op ons eigen intuïtie aangewezen. De zon breekt door het wolkendek. We kijken uit over de idyllische Lonafjördur.

Fris aan de vis

Afstand: 16km
Stijgen: 560m, dalen: 540m

De zon is opnieuw volop van de partij. Maar goed want er staan weer enkele doorwadingen op het programma. Tot groot jolijt van de zeehonden die geregeld hun kopje eens boven water steken. Tot drie maal toe gaan onze sandalen aan. Ivo’s waadsletsen zijn naar verluid zeer onpraktisch om op keienstranden te lopen.

Terwijl het water nu op zijn laagste punt staat, komt het toch nog tot aan onze heupen. We krijgen het benauwd maar kunnen de spullen in onze rugzak droog houden.

Het is al middag als we Midkjos bereiken, dan staat nog een lange bergetappe te wachten naar Látravik, aan de noordkust. We rusten uit in het zonnetje en knabbelen traag op een stevig stuk toerbrood gemaakt van verschillende soorten bloem, gedroogd fruit en noten.

Het gaat steil omhoog tussen twee watervallen richting Snókur. Op het uitgestrekte hoogplateau wordt het spiegelpeilkompas bovengehaald want de kaart toont te weinig detail en er is geen steenmannetje te bekennen. Gelukkig is het zicht perfect. We lopen rondom een groot sneeuwveld, kruipen over rotsblokken omhoog en bereiken zo de col.

Bij de afdaling ligt het puin allesbehalve stabiel. Voorzichtigheid is geboden. Ik maak een uitschuiver maar meer dan enkele schrammen en een pijnlijke pols houd ik er niet aan over. GSM-bereik heb je hier niet. Enkel in de noodhutten aan de kust kan je via de satelliettelefoon om hulp roepen.

Het lijkt uren te duren voor we de vuurtoren van Látravik bereiken. De vermoeidheid slaat toe. We worden allebei heel stilletjes. Het uitzicht vanop de Axarfjall op de loodrechte kliffen van de noordkust is indrukwekkend. Het geblaf blijkt van enkele poolvosjes te zijn.

Op de bivakweide bij de vuurtoren zetten we onze tent op naast die van twee Engelse gezinnen die hier met hun jonge kinderen op vakantie zijn. Een poolvosje komt nieuwsgierig kijken wat de pot schaft.

Duizelingwekkende kliffen
Afstand: 15km
Stijgen: 300m, dalen: 300m

Hornbjarg is één van de trekpleisters op Hornstrandir. Eind juni broeden op de enkele honderden meters hoge kliffen de papagaaiduikers, en dan komen vogelliefhebbers van heinde en verre om dit schouwspel te zien. Nu leren de jonge meeuwen vliegen en is er niemand in de buurt. Hun indrukwekkend gekrijs zorgt voor een kippenvelgevoel.

We volgen een duidelijk pad dat steeds hoger de kliffen opklimt. Eventjes vervaagt het en we blijven daardoor te laag. Via een blokkenveld dalen we af naar een meer waar we opnieuw de route oppikken. Via een twintigtal aarden treden klauteren we omhoog naar de rand van de klif. Het touw laten we voor wat het is, met een zware rugzak hier aanhangen, lijkt ons gekkenwerk. Opeens kijken we in een gapende diepte. Ik haal even diep adem en tracht mijn hoogtevrees te onderdrukken. Het gaat verder steil omhoog, rakelings langs de afgrond. Hopelijk is dit de juiste route…

Een nauw pad loopt langs de erg steile flank van de Hornbjarg. Onze wandelstokken blijven af en toe steken in de dichte begroeiing.

Op de Midfell loopt een pad dat naar het einde van de wereld lijkt te lopen. Al snel heb ik door dat we hier niet verder kunnen, dus keren we terug en zien dan dat de route met zigzaggende bewegingen aan de andere kant van de kam naar beneden gaat richting de Horn.

De zon breekt door het wolkendek en verlicht de komvormige baai van Hornvik. Na de doorwading van de Hafnaros, lopen we door de duinen naar Höfn. Het gaat moeizaam dus zoeken we het donkergrijze strand op. Opeens zien we een partytent staan. Ietwat verbouwereerd gaan we een kijkje nemen. Het is de informatiepost van de ranger en zijn twee kinderen. Morgen vertrekt hij opnieuw naar huis want half augustus is het seizoen voorbij. Ook hier is er een ‘bivakweide’. Twee driehoekige WC’s zijn de enige luxe.

Stormwind
Afstand: 13km
Stijgen: 400m, dalen: 400m

Het regent en een harde wind heerst. Volgens het weerbericht komt daar de komende dagen weinig verbetering in. We besluiten geen risico’s te nemen en de gebruikelijke route via de Atlaskard naar de baai Haelavik te volgen. Met de wind op kop duwen we ons een weg naar de col.

Bij de schuilhut van Búdir, ontmoeten we een Duitse filosoof, die met de verkeerde schoenen op stap is en noodgedwongen een dag moet ‘nadenken’ in zijn tent. Hij raadt ons aan wat verder te kamperen in de vallei van Kjaransvikurá en te baden in de rivier. We lachen en vragen ons af wie zo zot is om dat met zo’n rukwinden te doen? Wat later is het dan toch zover. We zorgen dat alles klaar ligt zodat, eenmaal onze kattenwasje voorbij is, we zo snel mogelijk in de tent warme kleren kunnen aantrekken.

IJslandse pannenkoeken
Afstand: 13km
Stijgen: 420m, dalen: 420m

Alweer de wind pal op kop bij de beklimming van de Kjaransvikurskard. Zelf met onze regenjas aan zweten we amper. De route loopt hoog boven de Hesteryarfjördur. Steenmannetjes tonen ons de weg naar Hesteyri, dat ooit een welvarend dorpje was. Getuige daarvan is de ruïne van een oude haringfabriek wat verder in de fjord. De enkele woningen en boerderijen die nog in het gehucht staan, zijn zomerhuisjes geworden.

We worden het oude doktershuis ingelokt voor koffie en IJslandse pannenkoeken. Zo speciaal blijken die uiteindelijk niet te zijn maar het is een leuk tijdverdrijf tot de boot naar Isafjördur vertrekt. Ondertussen komt ook de Duitser toe en geraken we ‘aan de klap’ met een Antwerpenaar. Een gesprek dat ons in één klap terug katapulteert van de prachtige IJslandse natuur naar de communautaire problemen van België…

Conclusie

De variërende landschappen maken deze tocht zondermeer de moeite waard. In de eerste helft van augustus zijn amper toeristen te bekennen. Er is zeker nog genoeg fauna en flora te bewonderen, enkel de papegaaiduikers zijn bijna zo goed als verdwenen.

Bergwandelervaring is wel aangewezen; het ongebaande terrein (blokkenvelden, oude sneeuw, steile hellingen, rivierdoorwadingen) vergen wat techniek. Door het grillige weer is goed materiaal echt nodig (windvaste tent, warme kledij). Kennis van kaart en kompas is voor de binnenlandse trajecten (over de hoogplateaus) een must.

Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.

–

PRAKTISCHE INFO