7-daagse kampeertrekking met start en einde in Pralognan-la-Vanoise.

Het Parc de la Vanoise is één van de bekendste berggebieden van de Franse Alpen en het oudste nationaal park van het land. Om de zomerse drukte te vermijden zakken we al in de 2^de week van juni af naar Pralognan-la-Vanoise. Door het slechte voorjaar ligt er boven 2500m nog heel veel sneeuw. Het weer evolueert van turbulent tot erg zonnig. Winter, lente en zomer in één tocht.

De eerste sneeuw
Afstand: 10,5km
Hoogtemeters: 1134m stijgen, 524m dalen

We starten in Pralognan-la-Vanoise en klimmen naar de grenzen van het Parc National de la Vanoise. Ondanks de slechte weersvoorspellingen starten we met een zonnetje. Nabij Pas de l’Âne krijgen we een eerste steile sneeuwveld. De piolet is geen luxe als we naar Col de la Valette klimmen.

Geen spoor van voorgangers te bekennen. Op de achtergrond torent de Grand Casse en zijn gletsjer boven de omgeving uit. Lac de la Valette is nog grotendeels verijsd. De route naar de berghut is één en al sneeuw. Het lijkt alsof de zomer nog ver weg is.

We picknicken bij de nog onbemande Refuge de la Valette. Diverse berghutten in de Vanoise blijven gewoon open als winterruimte, erg comfortabel. Het gaat terug bergaf naar Chalet des Nants. Het pad blijft daarna wat op hoogte langs de bergflank slingeren. In de modder vinden we de perfect afgelijnde sporen van een marmot.

Stilaan schuift het wolkendek toe. Als het in de late namiddag begint te druppelen, stellen we de tarp op het Plan des Bôs op, net buiten de grenzen van het park. Niet veel later gutst het water gewoon met bakken uit de lucht. We hebben de naden van ons zeil nog niet waterdicht gemaakt en aangezien het steeds harder gaat regenen, begint het zeil te lekken als een vergiet. Een straf van God? Gelukkig zijn onze bivakzakken wat waterdicht.

Winterse beklimming
Afstand: 13km
Hoogtemeters: 1222m stijgen, 736m dalen

Het is terug droog, al is er op hoogte wel verse sneeuw gevallen en is het wolkendek weinig belovend. We dalen verder af naar Refuge du Roc de la Pêche en steken de bulderende Doron de Chavière over.

De klim naar de Col d’Aussois (2914m) start in twijfelachtig weer. Geregeld duikt mist op maar de col blijft voorlopig zichtbaar. Het is wat uitkijken waar we de Ruisseau de Rosoire veilig over kunnen steken.

Daarna gaat het steil omhoog door een uitgestrekt sneeuwveld. Een oud spoor is onze leidraad. De terugblik naar het keteldal met de Glacier de Rosoire is indrukwekkend. Het lijkt net een winterbeklimming.

Op de col is de sneeuw grotendeels verijsd door de wind maar af en toe zakken we toch tot onze heupen weg. De voetsporen zijn weg maar het zicht is intussen een stuk beter om zelf een route naar beneden te vinden.

Refuge du Fond de l’Aussois is bemand maar niet bereikbaar want de brug ligt nog niet over het ontstuimige bergbeekje. Op de grasvlakte onder de hut schuifelen marmotten naarstig rond. Her en der steken alpenanemonen de kop op, het is duidelijk lente.

Nabij Chapelle Notre Dame des Anges pikken we een pad op naar Refuge de la Dent Parrachée. We besluiten voor één keer binnen te slapen gezien het grillige weer. Vanop het terras kijken we uit over de stuwmeren van Plan d’Amont en Plan d’Aval.

Woelige wolkenzee
Afstand: 20,5km
Hoogtemeters: 281m stijgen, 1417m dalen

De volgende dag ligt er terug een laagje verse sneeuw. De mist domineert de eerste wandeluren. Geregeld vallen er nog witte vlokken. De Tour de la Haute Maurienne loopt als een echter balkonroute langs de steile flanken van het bergmassief.

De zon breekt even door nabij la Turra Ruines, één van de talloze vervallen herdershutten en schuren in de Vanoise. Het wolkendek verandert nu voortdurend. Alsof we op een woelige wolkenzee dobberen en er geregeld een grote witte golf ons het zicht op de bergen ontneemt.

Op de flanken van La Dent Parrachée, graast een grote troep gemzen. Door hun grote longcapaciteit, hart en een hoger aantal rode bloedcellen huppelen ze een stuk gezwinder rond dan ons.

We krijgen geregeld sneeuwvelden en lawinerestanten, vooral in beschutte geulen. Door de lentecondities is ook meer smeltwater. Dat maakt het oversteken van bergriviertjes wat moeilijker dan anders.

We naderen le Mont en besluiten niet verder door te stappen naar Refuge l’Arpont maar af te dalen naar Pont du Villard in de vallei van de Chavière. Her en der staan orchideeën in het lange gras.

We hebben even de regenbroek uitgetrokken maar dan begint het toch weer te druppelen en zijn er we eraan voor de moeite. De schijnbaar eindeloze afdaling kruipt in de benen en het hoofd, we hunkeren naar rust en eten.

Omelette savoyarde
Afstand: 17,5km
Hoogtemeters: 1178m stijgen, 211m dalen

Het gaat terug stevig omhoog doorheen het bos het wolkendek in. In Chapelle St Marguerite ontvluchten we even de beklemmende mist. In Refuge du Plan du Lac gaat een hartige omelet Savoyard vlot naar binnen.

Het weer klaart langzaamaan uit maar af en toe sneeuwt het nog. De uitgestrekte gletsjermassa van Glaciers de la Vanoise duikt vaag op aan de horizon.

We blijven even stil als een hol passeren, na een tijdje duikt het kopje van een marmot op. Wat later poseert er eentje gewillig.  Nu de jacht strikt aan banden is gelegd, zijn de aantallen serieus toegenomen.

Een bende koeien wordt dieper in de vallei geleid. Ondanks dat we nu in het hart van het natuurpark zitten, zijn hier nog opvallend veel boerderijen. Nochtans staat in een parc national de bescherming van de natuur centraal en wordt de impact van de mens tot een minimum beperkt, terwijl een parc naturel régional veel meer inzet op een duurzame combinatie van natuurbescherming en menselijke activiteiten. De Vanoise is dan wel het oudste nationaal park van Frankrijk maar het staat ook serieus onder druk, niet enkel door de extensieve veeteelt maar vooral door de diverse grootste skistations net buiten de grenzen van het park. Die zorgen daarentegen wel voor tewerkstelling voor de bergbevolking. Economische belangen en milieubehoud zijn soms moeilijk te verzoenen.

We trekken verder naar Refuge de la Femma. Op de houten wegwijzer staat allerlei lekkers die me instinctief doet kwijlen. Mmm…tarte aux myrtilles.

De hut gaat pas vandaag open en naast enkele helpers, zijn we de eerste en enige gasten. We wachten even om de tarp te plaatsen tot na de uitgebreide helikopterbevoorrading. De zon breekt nu definitief door, de wolken worden verdreven. Met een karafje rode wijn kruipen we onder de tarp om te eten. Heerlijk.

Witte woestijn
Afstand: 15km
Hoogtemeters: 679m stijgen, 911m dalen

We klimmen naar Col de la Rocheure (2911m). Het landschap wordt steeds sneeuwrijker. Eventjes denken we een drieduizender mee te pikken maar na wat klimwerk, blijkt de graat is te rotsig en scherp.

We traverseren de flank en komen bij de col uit. In deze witte woestijn zonder spoor is het toch even de kaart goed bestuderen om de juiste route te nemen. Gelukkig is het goed weer. Het Lac de la Rocheure is nog bijna totaal ingesneeuwd, enkel een blauw sikkelvormig stuk ijs verklapt dat er een meer ligt.

Geregeld zinken we diep weg in de sneeuw. Het is alsof we op eieren aan het lopen zijn. Er zijn nog verse toerskisporen op de Pointe de Méan Martin, en dat in juni.

We zien Refuge du Fond des Fours in de verte al liggen. De berghut is nog onbemand. We ontmoeten er twee dagwandelaars, verder is hier niemand. We besluiten hier niet te overnachten en af te dalen naar Le Manchet.

Daar waar de sneeuw gesmolten is, duikt lentegentiaan op. Op de weg naar Chalet de Riondet slaan we de tarp op zowat de enige bivakplaats in de omgeving die wat vlak is. We zitten net buiten het nationaal park en kunnen dus legaal bivakkeren. Aan het eind van de vallei duiken de appartementsblokken van Val d’Isère op, een bekend ski-oord.

Charlie Chaplin
Afstand: 15km
Hoogtemeters: 635m stijgen, 258m dalen

We lopen verder naar Chalet du Charvet. Een onverharde weg slingert omhoog naar Montagne du Charvet. Ons doel is om via Col de Fresse en Col de la Leisse naar Refuge de la Leisse te lopen. Het skigebied boven Val d’Isère ligt er verlaten bij maar door de vele sneeuwvelden is het nog aangenaam wandelen. De Aiguille du Dôme doemt op aan de horizon.

Pistenbully’s zijn volop bezig de zomerskipistes op de gletsjer van la Grande Motte aan het voorbereiden. Er ligt al een wandelspoor naar Col de la Leisse maar ’t is alsof Charlie Chaplin hier gepasseerd is. Het Plan des Nettes is nog grotendeels dichtgevroren.

We dalen af naar Refuge de la Leisse. Het is nog maar de tweede dag dat de hut open is. We kunnen er enkele uurtjes chillen in het zonnetje terwijl op hoogte lentelawines naar beneden komen denderen. Als een grote groep schoolkinderen aankomt, om te overnachten, is het moment gekomen om de tarp op te zetten.

De stoet komt op gang
Afstand: 19km
Hoogtemeters: 464m stijgen, 1531m dalen

De volgende ochtend kondigt zich opnieuw veelbelovend aan maar het is intussen de laatste etappe. We wandelen tot aan de Pont du Croe Vie. Dit natuurstenen brugje werd al in de 16^de eeuw gebruikt door handelaars op de zoutroute maar ook door het leger. Een strategische plaats dus, die nauwlettend in het oog werd gehouden door een verdedigingsbasis hogerop, richting Col de la Vanoise. In het ‘ancien blockhaus’ vinden we nog schietgaten en een slaapvertrek.

We klimmen verder naar de bergpas en de Refuge du Col de la Vanoise waar we neerstrijken op het terras voor alweer een omelet. De omgeving van La Grande Casse is imponerend. We zien diverse groepjes alpinisten op ski’s de steile Glacier des Grands Couloirs afdalen. Het is warm en het lawinegevaar stijgt zienderogen.

De bekende stapstenen van de Lac de Vaches zijn nog grotendeels met sneeuw bedekt. Intussen komen we heel wat wandelaars tegen,de wandelkaravaan is duidelijk op gang gekomen. Na een lange hete afdaling is Pralognan terug in zicht. We hunkeren naar een fris biertje.

Conclusie

De Vanoise is één van de bekendste gebieden in de Franse Alpen. Vandaar dat we ook liever erg vroeg in het seizoen naar het park afzakten om de zomerse drukte te vermijden. Het bleef 6 dagen erg rustig maar op de 7de dag was er duidelijk meer volk op de been, al is de Col de la Vanoise wel één van de drukkere locaties van het park.

Het is een erg mooi en afwisselend berggebied, al merk je wel dat de skistations en de veeteelt hun stempel drukken. De uitzichten blijven niettemin impressionant. Door de uitstekende voorzieningen kunnen zowel ervaren als beginnende wandelaars in de Vanoise terecht. Er zijn tal van berghutten en ook bivakkeren is mogelijk, mits je rekening houdt met de regelgeving.

Meer beelden in dit fotoalbum.

–

PRAKTISCHE INFO

BEREIKBAARHEID

We reden met de auto naar Pralognan-la-Vanoise omdat we iets te laat zijn beginnen plannen. Er zijn ook andere uitvalsbasissen vb. Tignes of Val d’Isère in het noorden en Modane in het zuiden. Je kan perfect via het openbaar vervoer in de Vanoise geraken. Meer informatie op deze pagina http://www.parcnational-vanoise.fr/fr/decouvrir-le-parc/se-deplacer.html en voor wie ook in Pralognan wil starten op http://www.pralognan.com/ete-summer/site-ete/accueil/visiter/6179,comment-venir.html.

GEVOLGDE ROUTE EN BEWEGWIJZERING

We stippelden zelf een route uit, veelal op basis van bestaande paden. Door de sneeuw moesten we soms ons eigen spoor maken. We waren ook zo vroeg in het seizoen dat er niet altijd voorgangers waren geweest. Door de relatief milde temperaturen lagen de sneeuwvelden er veelal zacht bij en was een pikkel voldoende. Enkel op een sneeuwveld op de route naar Col de la Vanoise moesten we toch wat meer moeite doen om treden te maken in de sneeuw.

Wie liever een bestaande route volgt, heeft diverse mogelijkheden. Op de site van het nationaal park vind je meer info: http://www.parcnational-vanoise.fr/fr/randonnees-vanoise/itineraires-refuges-vanoise.html. Voor meerdaagse routes klik je bij ‘Type d’itinéraires’ de optie ‘En boucle’ (voor lustochten) en/of ‘Transversal’ (voor doorgaande tochten) aan. Vervolgens kan je links in het lijstje de mogelijkheden zien en meer info krijgen door op ‘+ de détails’ te klikken.

Door de vele wegwijzers vind je relatief makkelijk je weg in het park. Neem wel altijd een wandelkaart mee. Daar vind je ook alle wandelroutes op aangeduid met de naam van de route.

WANDELKAARTEN

We maakten gebruik van de IGN-kaarten (1:25.000): 3534 OT ‘Les Trois Vallées – Modane’ en 3633 ET ‘Tignes – Val-d’Isère – Haute Maurienne’. De zomerwandelroutes staan in het rood aangeduid.

OVERNACHTING

Er zijn diverse hutten in de Vanoise waardoor je eigenlijk heel veel flexibiliteit hebt bij het uitstippelen van een tocht. Je vindt ze op: http://www.parcnational-vanoise.fr/fr/randonnees-vanoise/itineraires-refuges-vanoise.html. De meeste berghutten hebben ook een eigen site, als je hun naam in google intikt, vind je ze wel. Reserveren is aan te raden. De meeste hutten zijn bemand vanaf half juni open tot eind september. Daarbuiten is vaak een deel van de hut open als winterruimte. In 2012 werd bij sommige de start van de bemande periode uitgesteld omdat er nog te veel sneeuw lag.

Veel hikers denken dat kamperen in het nationaal park niet toegelaten is. Bij sommige hutten mag je wel bivakkeren voor één nacht: http://www.parcnational-vanoise.fr/fr/randonnees-vanoise/bivouac.html. Je betaalt €3,5 per persoon en kan daarbij ook gebruik maken van het sanitair. Net buiten de grenzen van het park kan je uiteraard ook bivakkeren (wat altijd toegelaten is in Frankrijk zolang niet te dicht bij een autoweg).

Uiteindelijk hebben wij 3 keer net buiten de grenzen van het park gebivakkeerd, 2 maal bij een berghut en één keer hebben we binnen geslapen.

In Pralognan-la-Vanoise verbleven we op de camping municipal le Chamois en lieten onze auto achter op de parking.

BEVOORRADING

Binnen de grenzen van het park zijn er geen dorpjes waar je kan bevoorraden. Je kan wel aankopen doen in Pralognan-la-Vanoise of een andere uitvalsbasis. We hadden dus voor 7 dagen voeding mee maar aten wel enkele keren een omelet ’s middags in een hut.

LINKS

Meer informatie op http://www.parcnational-vanoise.fr/.