De Adlerweg spreidt zijn vleugels uit over Tirol. Deze langeafstandswandelroute telt in totaal 33 etappes. Tijdens een 6-daagse huttentocht van Sankt Anton-am-Arlberg naar Imst gaan we de westelijke vleugel verkennen. Bivakkeren is helaas verboden in Tirol maar aangezien mijn knie nog herstellende is van een kruisbandoperatie, is een lichtere rugzak welgekomen. De conditie zit goed en we pimpen de alpiene variant nog wat op met extra bergtopjes.
Dag 1: Sankt Anton-am-Arlberg naar Kaiserjochhaus
Afstand: 13,7km, stijgen: 1.869m, dalen: 857m
Laat je de klim naar de Stanskogel achterwege, dan is de afstand 11km met 1.335m stijgen en 323m dalen.
Mijn kaartleescapaciteiten zitten duidelijk onder een laag stof. Dat komt ervan om enkel nog met de koersfiets rond te rijden. We zijn Sankt Anton nog niet uit of ’t is al zoeken naar het wandelpad. De talloze skipistes in hun zomerse outfit brengen me in de war. Aan de Rodelhütte zitten we terug op het goede spoor.
Terwijl we richting de Leutkircher Hütte klimmen, wordt de bergwereld alsmaar weidser en komt mijn wandelhart terug tot leven. Het is Kaiserwetter, geen wolkje aan de lucht. Mijn benen zijn goed…te goed volgens Ivo.
Energie genoeg om de Stanskogel er nog bij te nemen op deze flinke inloopdag. Enkele staalkabels leiden ons naar de top. Terwijl Ivo uitblaast, trek ik naar het kruis om onze namen te noteren in het Gipfelbuch.
Het terras van de Kaiserjochhaus zit al goed vol en de halve liter schiwasser gaat vlotjes binnen. Gezien de lagers van de kleine berghut al gevuld zijn, slapen we in de aparte winterhut. Een apart vertrek voor ons twee, dus geen risico op nachtelijk geronk. Ideaal!
Dag 2: Kaiserjochhaus naar Ansbachhütte
Afstand: 13,5km, stijgen: 1.789m, dalen: 1.723m
Laat je de klim naar de Feuerspitze achterwege, dan is de afstand 8,8km met 1.160m stijgen en 1.049m dalen. Klim naar Grießkopf en Samspitze zitten hier wel nog in.
We gaan op ons elan verder en gaan voor 3 bergtopjes vandaag. De Grießkopf komt er al snel aan. Daarna loopt de route langs de steile flank verder, rotswanden worden overwonnen met stapjes en kabels. Not for the faint hearted.
Op de Hinterseejoch wijken we af van de Adlerweg voor een extra lusje naar de Feuerspitze. Tijdens een pauze doe ik een poging om Ivo’s kompasvaardigheden op te frissen, maar de interesse is niet bijzonder groot.
De route wordt technischer en krijgt klettersteigallures. Af en toe worden de wandelstokken doorgegeven om de handen vrij te hebben. Ook de afdaling van de Stierlahnzugjoch is niet simpel. Hangend aan een touw worden de voeten recht op de wand vol los grint gezet om maximale grip te houden. Enkele steenbokken tonen dat het bij hen een pak vlotter gaat en ze al die hulpmiddelen niet nodig hebben.
Het panorama op de Feuerspitze is indrukwekkend. Boeiend die grillige vormen en de diverse kleuren van dit woeste kalksteengebergte.
De laatste bergtop van vandaag is de Samspitze. Daar zien we de berghut al liggen en veel verder had die niet hoeven te staan.
Dag 3: Ansbachhütte naar Memminger Hütte
Afstand: 9,6km, stijgen: 835m, dalen: 983m
Extra wandeling naar Seeköpfle Mittlerer en Hinterer Seekopf: 5,7km en 589m stijgen en dalen
Een frisse wind vandaag en ook de wolken zijn present. Het terrein wordt steeds technischer, zeker de afdaling van de Grießlscharte vraagt de nodige focus. We vragen ons af of de man die we daarnet op sandalen en met waterdichte zakken in beide handen passeerden hier veilig gaat door geraken. Sporadisch kom je in de bergen zonderlinge figuren tegen.
Aan de andere kant van het diepe en groene Parseiertal staat de Memminger Hütte. Even zitten we terug onder de boomgrens. Een troep gemzen zet het op een lopen. Het pad zigzagt de steile flank omhoog.
Na een lekker stuk taart zijn we klaar voor het namiddagprogramma, een klim naar de Mittlerer en Hinterer Seekopf. Op de terugweg pikken we ook nog de Seeköpfle mee, nu we hier toch zijn. Terug in de berghut lijkt heel Oostenrijk er te logeren. Na de eerste shift worden we kordaat verzocht de slaapruimtes op te zoeken. Qua sfeer en gezelligheid is het hier dus net iets minder…
Dag 4: Memminger Hütte naar Steinseehütte
Afstand: 13,6km, stijgen: 1.249m, dalen: 1.453m
Op weg naar de Seescharte halen we de ene na de andere bergwandelaar in, wat niet altijd evident is gezien het om een langgerekte puinhelling gaat. Blijkbaar zijn we op een heel populaire noord-zuid-route terechtgekomen.
Gelukkig daalt iedereen daarna af, en lopen we alleen naar de Großbergkopf. Het zicht over de ‘mer de nuages’ is ronduit adembenemend. Dit wolkenmeer ontstaat door inversie, als de koude en vochtige lucht gevangen zit in het dal.
Langs de bergwand komen we diverse kuddes mannelijke steenbokken tegen, grazend of liggend. Die hoorns zijn echt wel indrukwekkend. Wat afstand houden is wel aangewezen.
Op het lege terras van de Württemberger Haus verwent de huttenwaardin ons met een lekker bord Kaiserschmarren. Dit is een lichte, gekaramelliseerde pannenkoek, die in grove stukken wordt gesneden. Intussen is de waard hogerop de wandelroute naar de Gebaudjöchl aan het verstevigen.
Via een touw hijsen we ons omhoog naar de Roßkarsschartl. Op het eind komt er zelfs nog wat scrambling kijken. Stevig terrein hier in de Lechtaler Alpen maar bij mooi weer als vandaag geen probleem.
Ook in de Steinseehütte loopt het seizoen op zijn laatste benen. Heerlijk rustig, zo hebben we het liefst.
Dag 5: Steinseehütte naar Muttekopfhütte
Afstand incl. klim naar Muttekopf: 12,2km, stijgen: 1.675m, dalen: 1.792m
De dag start in een dichte mist. Onze wereld wordt een pak kleiner. Het voelt zelfs een beetje beklemmend aan.
Op de Hintere Dremelscharte zitten we terug boven de wolken. Een touw helpt ons door een couloir terug omlaag.
De Hanauer Hütte laten we links liggen, en we steken rechtstreeks naar de Galtseitenjoch. Een poging om de Reichspitz te beklimmen, moeten we staken. Het wordt toch iets te steil. Omhoog klauteren is één ding, afdalen een ander.
De Kübelwänd is een steile rotsflank waar een wandelroute via breuklijnen omhoog loopt. Impressionant!
De Muttekopf is de kers op de taart. Vandaar blikken we terug op onze route maar zien we ook Imst al liggen.
Tijdens de afdaling begint mijn knie op te spelen. De vele hoogtemeters van de voorbije dagen waren toch iets te veel van het goeie. Met de wandelstokken probeer ik zo goed als mogelijk de schokken op te vangen, en dat gaat meteen wat langzamer. Ivo treurt er niet om.
In de Muttekopfhütte is het terug wat drukker, hier komen ook rotsklimmers die in de buurt heel wat routes vinden.
Dag 6: Muttekopfhütte naar Imst
Afstand: 12,1km, stijgen: 47m, dalen: 1.267m
Al snel lopen we tussen de naaldbomen. Bij aanvang is het nog wat mistig, daarna breekt de zon door. Via Hochimst steken we door naar de Schinderbach en Bützebach. Smalle paadjes dalen af door het woud, hier en daar zijn er watervallen. Het hooggebergte lijkt terug ver weg.
PRAKTISCHE INFO
MOEILIJKHEIDSGRAAD
Deze tocht is enkel geschikt voor ervaren bergwandelaars met een goede fysieke conditie en voldoende tredzekerheid, vandaar de keuze voor niveau 4. Dit deel is een meer alpien traject van de Adlerweg. Heb je minder ervaring, dan kies je beter voor die etappes die als ‘rood’ zijn gemarkeerd.
Meer info over de moeilijkheidsgraad van tochten in dit bericht.
REISPERIODE & SEIZOEN
We liepen deze tocht van 15 september t.e.m. 20 september 2019. Dit was de laatste week dat de berghutten open waren.
BENODIGD MATERIAAL
Je hebt geen specifiek materiaal nodig voor deze tocht. De meeste wandelaars zijn gebaat bij een stevig paar bergschoenen (type B, B/C) en een paar wandelstokken, zeker om de knieën wat te sparen tijdens de afdalingen.
ROUTE & BEWEGWIJZERING
De wandelroutes zijn over het algemeen heel goed aangeduid met witrode verfstrepen. Op de kruispunten zijn ook wegwijzers aangebracht. Daarop zie je aan de hand van de kleur de moeilijkheidsgraad van de route (rood = gewoon bergpad, zwart = moeilijke route met vb. blokkenvelden, kettingpassages, gebruik van handen). Op dit traject zitten er heel wat zwarte routes.
Je kan een GPX van onze route op de site van Alpenvereinaktiv downloaden.
Hier een overzichtje van onze gelopen route:
KAART EN WANDELGIDS
We gebruikten volgende uitstekende stafkaarten van de Alpenverein (1:25.000):
- 3/2 Lechtaler Alpen – Arlberggebiet
- 3/3 Lechtaler Alpen – Parseierspitze
- 3/4 Lechtaler Alpen – Heiterwand und Muttekopfgebied.
Deze zijn makkelijk te vinden in reisboekhandels bij ons.
BEREIKBAARHEID
We maakten een ietwat aangepaste versie van de Adlerweg en bogen af naar Imst omdat qua vervoer eenvoudiger was. Sankt-Anton-am-Arlberg en Imst liggen namelijk op dezelfde treinlijn. Als je een treinticket hebt (en dit onder de voorruit legt), kan je je auto gratis kwijt op de parking van het station van Imst. We lieten onze wagen achter op de parking van ons hotel in Imst en stapten vandaar naar het station. We boekten ons ticket via de website van ÖBB.
OVERNACHTEN
Wildbivakkeren is verboden in Tirol. Midden het hoogseizoen is de pakkans reëel en zou ik het dus niet proberen. Pas als de hutten sluiten, zou je het er op kunnen wagen. We sliepen in de hutten om het rugzakgewicht lager te houden en mijn (geopereerde) knie te sparen.
We sliepen in de volgende hutten en reserveerden ze allemaal in het voorjaar:
Als je lid bent van een bergsportvereniging zoals de KBF of NKBV dan krijg je een aanzienlijke korting op de overnachting in een berghut, en ben je daarenboven heel goed verzekerd (o.a. helikopterredding).
In Imst vind je diverse logementen, van camping tot hotel.
BEVOORRADING
Op de route kom je geen winkels tegen, wel soms onderweg berghutten waar je iets kan eten en drinken. In de berghutten vind je altijd drinkbaar water tenminste zolang ze open zijn.
Debbie's tochten 