Het is eind juni en de honger naar de bergen is niet te stillen nadat de grenzen een winterlang gesloten bleven. Onze reisbestemming wordt tegenwoordig niet alleen bepaald door de bivakregelgeving maar ook de corona-kleurencodes. Vorarlberg in Oostenrijk is ‘oranje’ gebied en wildkamperen is er, althans op papier, toegelaten. Gedurende 5 dagen trekken we rondom het mondaine skiparadijs Lech. De sneeuw is speciaal voor ons wat langer blijven liggen.

Dag 1: Zürs > Tälialpe (bivak) + klim naar Nördliche Wörsterspitze (optioneel)

Afstand: 16,1km
Stijgen: 1.063m, dalen: 1.122m

Het skioord Zürs lijkt verlaten maar een aangekondigde autorally doet ons toch twijfelen of we onze auto over 5 dagen wel nog gaan terugvinden. De eerste kilometers lopen via een weinig motiverende maar rustige asfaltweg omhoog. Het is grijs en zacht weer, de skyline van Voralberg blijft wat wazig maar het zicht is nog altijd beter uit dan dat vanuit onze rijwoning in Gent.

• 

• 

• 

Pas vanaf de Trittalpe krijgen we wat meer het berggevoel. Een breed pad leidt ons naar de Krabachjoch. Soldanella en lentegentiaan kondigen de komst van de zomer aan. Hogerop is het nog winter. Er ligt sneeuw, veel sneeuw. En we gaan dus mogen sporen, veel sporen.

• 

• 

Bij de Bockbachsattel smijten we de rugzakken af en zetten koers naar de Nördliche Wörsterspitze (2.558m), onze eerste bergtop van de tocht. Geen sporen van voorgangers, een zalig alleen-op-de-wereld-gevoel. We hebben duidelijk niet veel nodig om gelukkig te zijn. De zon breekt door het hardnekkige wolkendek en er komt wat meer kleur in het landschap.

• 

• 

• 

Via de Friedrich Mayer Weg gaat het stevig omlaag naar de Tälialpe. Net als we de tarp hebben opgezet en aan ons wasje en plasje willen beginnen, komt een jachtopzichter aangereden. “Ah nee, bivakkeren mag je hier niet, hé.” Maar gelukkig blijkt de man toch wat meegaand, geeft aan waar dat de sleutel van de hut hogerop verstopt zit en dat we bij het onweer vannacht zeker mogen gaan schuilen. Dat belooft.

Dag 2: Tälialpe > Fürggele (bivak) via Braunarlspitze

Afstand: 16,9km
Stijgen: 1.497m, dalen: 1.039m

Na een turbulente bivaknacht met veel klank- en lichtspel dalen we af naar Lech voor twee koffiekoeken en…een wandelkaart. Zo last minute op tocht vertrekken, doet de voorbereiding al eens in het honderd lopen.

Na een – naar ons gevoel – hele lange doorsteek van het skigebied bij Lech, komen we terug in de ongeschonden natuur. De Butzensee is nog grotendeels dichtgevroren en ook hier ligt nog veel sneeuw, dat zou bij elke normale bergwandelaar een alarmbelletje doen afgaan…

• 

• 

• 

De Theodor-Prasslerweg loopt namelijk door erg steil terrein. De grote sneeuwvelden traverseren blijkt verre van evident en op de (mentale) limiet. Ivo ziet het ogenschijnlijk nog altijd zitten om een spoor te trekken. Ik plant dankbaar mijn bergschoenen in zijn reuzenstappen en probeer niet te veel te kijken naar de afgrond naast ons. De stijgijzers en pikkel zitten intussen onaangeroerd in onze rugzak en zijn ongetwijfeld nuttige instrumenten om het veiliger aan te pakken. Te laat om nog te switchen.

De rotsige steile klim naar de Braunarlspitze (2.649m) voelt een pak comfortabeler aan. Nog altijd stevig terrein maar wel meer grip! Het uitzicht op de top is overweldigend.

We trekken verder over de graat maar ook hier zorgen sneeuwluifels voor enkele heel heikele passages waarbij we alternatieve trajecten moeten zoeken. Af en toe zitten we toch een beetje met de poepers en helaas bieden stijgijzers hier weinig meerwaarde.

• 

De wolken komen op en de GPS zorgt dat we op koers blijven. Na een stevige dag strijken we neer ten westen van de Fürggele. We zijn opgelucht de dag te hebben overleefd, maar de lokale marmottenfamilie denkt er ongetwijfeld anders over. Onverwacht zien we na het avondeten nog een herder hoog op de bergkam opduiken die zijn omheining aan het zetten is.

• 

• 

• 

Dag 3: Fürggele > Obere Alpschellaalpe (bivak) via omweg

Afstand: 18,5km
Stijgen: 907m, dalen: 1.328m

Na de pittige dag van gisteren doet het deugd om over een mooi afgeborsteld bergpad te lopen. De steile afdaling naar de Metzgertober eindigt op een kleine domper: de zomerbrug ontbreekt! Door het smeltwater staat er een stevige stroming op de rivier en de overkant blijkt – ook naar onze normen – onbereikbaar te zijn. Er zit niets anders op dan terug omhoog te zwoegen en een lange omweg te maken.

Als we de Biberacher Hütte bereiken, belanden we opeens temidden de erwtensoep. In niet-coronatijden zouden we hier gewoon binnenstappen voor de lunch, maar met een vervallen PCR-test zijn we gedoemd tot een killig picknickbankje buiten en droge tortilla’s waarvan we de afgebeelde vulling op de verpakking moeten bij fantaseren.

• 

• 

Door de mist en resterende sneeuw lopen we bij de Schadonapass even de verkeerde kant uit, maar een blik op de kaart en het kompas doet me al snel tot inkeer komen. Zuidwaarts gaat het via een mooi pad in een karstrijk landschap langsheen diverse almen. We verbroederen met de lokale koeien om wat afleiding te hebben. Alle modellen passeren de revue. Kortharig, langharig. Bleek, donker. Ronde en vierkante bellen. Af en toe kiezen we voor een omwegje om een intieme tête à tête te vermijden. Die viervoeters durven je al eens een duwtje in de verkeerde richting te geven.

• 

• 

• 

Met de mentale steun van heel wat chocolade bereiken we de Obere Alpschellaalpe. Helaas krijgen we geen schnaps aangeboden van de lokale bewoners. Ze verwijzen vriendelijk naar de lokale waterbron. Voor sfeer en gezelligheid gaan we zelf moeten zorgen. Na de aperitief met pindanootjes en noodles, volgt een lekkere warme hoofdschotel met zelfgedroogde ingrediënten. Het dessert hebben we helaas thuisgelaten om gewicht te besparen…

Dag 4: Obere Alpschellaalpe > Gstüatalpe (bivak) + klim naar Hochlichtspitze (optioneel)

Afstand: 17,5km
Stijgen: 1.315m, dalen: 1.153m

Na opnieuw een turbulente nacht met regen en onweer, staat de ochtendzon terug paraat om het wolkendek open te breken. Over het weer hebben we alvast niet te klagen, al slapen we niet bepaald als roosjes. Gestaag trekken we net als een alpenlandsalamander, herkenbaar aan zijn volledig zwarte kleur, verder omhoog.

• 

• 

Het is in dit gebied wat zoeken naar vlakke bivakplekjes, maar nabij Gamsboden komen we precies op een festivalweide terecht. Door het smeltwater ligt het er wel wat drassig bij maar dat zal echte diehards niet afschrikken natuurlijk.

We laten onze voetsporen achter op de nog onaangeroerde sneeuw. De Hochlichtspitze (2.600m) lonkt. Gezien het pad op de steile zuidflank loopt, is de sneeuw al grotendeels verdwenen. Opnieuw een toppanorama helemaal voor ons alleen. Zalig!

• 

• 

• 

• 

• 

De waard van de Göppinger Hütte wuift onze ontbrekende corona-test weg en komt met plezier een lekker stuk taart en halve liter schiwasser brengen op het zonnige maar lege terras. We zijn de eerste wandelaars van het seizoen.

Door onze omweg van gisteren moet ik de route wat aanpassen, en dalen we af naar Zug. Het is ons al snel duidelijk waarom er nog geen dagjeswandelaars omhoog komen. We kruisen het ene na het andere sneeuwveld. Iedereen blijft in de vallei van de Lech met zijn uitgestrekte bloemenweides lopen.

• 

• 

Na Zug gaat het stevig omhoog naar Barenkopf waar we, temidden de skipistes, zowaar voor het eerst op onze tocht een perfect vlak en mals lapje gras vinden om onze tarp neer te poten. Dat is echter buiten twee lokale jagers gerekend die ons, net voordat een onweer uitbreekt, kortaf aanmanen om ons boeltje te pakken en een andere plek te zoeken. Terwijl we verkassen naar Gstüatalpe pletst de hagel op ons neer en verlicht de ene na de andere bliksem de hemel. Ivo blijft er rustig onder maar ik kan er écht niet mee lachen. Als we opnieuw geïnstalleerd zijn en het ergste voorbij is, komt het zengevoel een beetje terug.

Dag 5: Gstüatalpe > Zürs + klim naar Omerhorn (optioneel)

Afstand: 10,6km
Stijgen: 1.181m, dalen: 1.323m

De ochtendzon doet het snel opwarmen onder het zeil. Als ik mijn kop buitensteek, bedenk ik dat ik die jagers nog ga moeten bedanken. Onze bivak kijkt uit over een uitgestrekte ‘mer de nuages’. Doordat de koude lucht gevangen zit in het dal, blijven de wolken daar hangen, ook inversie genoemd. Het is alsof we in de hemel zijn aanbeland.

Nog een laatste bergtopje staat op het programma: de Omerhorn (2.557m) en de quadriceps zullen het geweten hebben. Het gaat rechttoe rechtaan naar boven, met onderweg een paar vettige steile stukken. Lech ligt diep onder ons. Terwijl het chique volk beneden zit te flaneren, staan wij hier mooi hoog op de berg te pronken.

• 

• 

• 

• 

• 

Nabij de Stierlochkopf zien we mannetjessteenbokken rustig aan het herkauwen op de westflank van de Mittagsspitze. Het laatste vleugje wildernis vooraleer we terug op de pistes van Zürs terechtkomen. Daar zijn grote werken aan de gang. In de mist horen we de bulldozers.

De Lechtaler Alpen zijn een mooi wandelgebied maar het skitoerisme is aan de westzijde helaas nooit ver weg. Al bij al blikken we terug op een gevarieerde en uitdagende tocht waarvan we ook een beetje blij zijn dat we het hebben overleefd.

• 

• 

• 

---

PRAKTISCHE INFO

MOEILIJKHEIDSGRAAD

Deze tocht is enkel geschikt voor ervaren bergwandelaars met een goede fysieke conditie en voldoende tredzekerheid. Bij goede omstandigheden is dit een tocht van niveau 3. Vroegzomer is het zeker niveau 4 en enkel geschikt voor wie veel ervaring heeft met sneeuw. Meer info over de moeilijkheidsgraad van tochten in dit bericht.

REISPERIODE & SEIZOEN

We liepen deze tocht van 20 t.e.m. 24 juni 2021. De berghutten openden net hun deuren maar er was nog bijna niemand omdat ze door de sneeuw moeilijk bereikbaar waren.

BENODIGD MATERIAAL

Je hebt geen specifiek materiaal nodig voor deze tocht tenzij je vroeg in het seizoen op stap gaat. De meeste wandelaars zijn gebaat bij een stevig paar bergschoenen (type B, B/C) en een paar wandelstokken, zeker om de knieën wat te sparen tijdens de afdalingen. Als er nog veel sneeuw ligt, zijn een paar stijgijzers en een pikkel echt wel nodig.

ROUTE & BEWEGWIJZERING

De wandelroutes zijn over het algemeen heel goed aangeduid met witrode of witblauwe verfstrepen, als er tenminste niet te veel sneeuw ligt, dan is een GPS wel nodig. Op de kruispunten zijn ook wegwijzers aangebracht.

Je kan een GPX van onze route op de site van Alpenvereinaktiv downloaden.

Hier een overzichtje van onze gelopen route:

KAART EN WANDELGIDS

We gebruikten volgende twee kaarten, waarvan ik er één ter plaatse heb gekocht:

• Freytag & Berndt WK5504 Arlberg Lech St. Anton am Arlberg Verwallgruppe (1:35.000)
• Wanderkarte Lech Zürs (1:35.000) – lokaal gekocht en niet echt gedetailleerd > beter alternatief is Freytag & Berndt WK375 Grosses Walsertal (1:50.000)

De kaarten van de Oostenrijkse Bergsportfederatie dekken het gebied helaas niet, enkel de meest oostelijke kant is in kaart gebracht.

BEREIKBAARHEID

We lieten de auto achter op een gratis parking in Zürs, maar je kan Zürs of Lech ook via het openbaar vervoer bereiken.

OVERNACHTEN

Wildbivakkeren is in theorie toegelaten in Voralberg maar dat viel in de praktijk toch serieus tegen. Diverse jagers en jachtopzichters zijn er in de buurt actief en zijn niet echt tuk op bivakkers. Op dag 1 en dag 4 werden we aangesproken, en op dag 4 mochten we gaan verkassen temidden een onweer.

Wie in hutten wilt slapen, vind hier ook zijn gading maar zal de etappe-indeling wat moeten aanpassen. Je kan voor een huttentocht gaan of een tocht waarbij je berghutten afwisselt met hotelletjes in Lech, Zug en Zürs. Als je lid bent van een bergsportvereniging zoals de KBF of NKBV dan krijg je een aanzienlijke korting op de overnachting in een berghut, en ben je daarenboven heel goed verzekerd (o.a. helikopterredding).

BEVOORRADING

Op de route kan je in Lech herbevoorraden. In de berghutten kan je ook eten en drinken. Daar vind je ook drinkwater, maar je kan ook water zuiveren uit de vele riviertjes. Gezien er wel wat vee graast, is zuiveren met een waterfilter of pilletjes wel aan te raden.