Na meer dan twintig jaar bergwandelen was het hoog tijd om letterlijk en figuurlijk een stapje hogerop te gaan zetten. Ik kreeg mijn man Ivo nooit zo ver, maar sportieve maatjes Annelies en Siegried bleken wel heel makkelijk enthousiast te maken voor een beginnersstage bergbeklimmen bij de ‘Leading Ladies’. Bezielster An Laenen is een straffe madam met grote ambities: professioneel berggids worden én andere vrouwen inspireren.

Dag 1: Aanloop naar de Brittannia-hut

Afstand: 9,4km
Stijgen: 1.432m, dalen: 78m

Gezien ik de voorbereidingsdag in de Ardennen moest missen voor mijn debuut in het duatlon, sta ik ietwat onwennig en onvoorbereid aan de start. De stage begint met een kennismaking waarbij verwachtingen en mentale bekommernissen worden gedeeld. Geen stoerdoenerij maar typische vrouwelijke eerlijkheid. We zijn geen helden maar hebben er allemaal veel zin in om onze grenzen te verleggen.

Al gaan we dan in een berghut overnachten, de rugzakken zijn goed gevuld met het nodige alpiene materiaal. Het ontbreken van mijn bivakgerei wordt gecompenseerd met het gewicht van een 60m-touw, en zo geraak ik ook mijn energie kwijt. De aanloop vanuit Saas Almagell naar de Brittannia-hut is een lange stevige klim over een wandelroute die eigenlijk afgesloten blijkt te zijn. Wat hogerop is duidelijk waarom. Een bulderend riviertje met veel smeltwater zorgt voor het eerste obstakel. Ik loop als eerste en mag meteen uittesten of we er met droge voeten en zonder uitglijden kunnen over geraken.

Het is intussen begin juli maar er ligt nog veel sneeuw, dus volgen we een ietwat ander traject om geen steile witte flanken te moeten beklimmen. Ons eindpunt, de Brittania Hütte, is al van ver zichtbaar, maar het duurt nog eventjes voor we de berghut gelegen op ruim 3.000m bereiken.

• 

• 

• 

Een grote kudde steenbokken huppelt vlak voor ons voorbij. De mannetjes zijn herkenbaar aan de brede gekromde horens. De eerste dag is alvast geslaagd!

• 

• 

• 

Een duidelijk sneeuwspoor leidt naar de hut. Voor het avondeten pik ik samen met Annelies en Siegried nog de Klein Allalin mee, de ‘huisberg’ die je in 5 minuutjes kan bereiken. We kijken uit over de gletsjerwereld die de komende dagen onze achtertuin gaat worden. Er wordt ook nog wat met kaart & kompas geoefend, nu we nog een goed zicht hebben. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zien er immers ‘niet al te best’ uit, en dat is een understatement…

• 

• 

• 

Dag 2: Inbinden, staptechnieken op sneeuw en ijs & relais maken

Er zijn heel wat van technische vaardigheden aan te leren om veilig aan bergbeklimmen te kunnen doen. We starten met de stijgijzers en trekken de Hochlaubgletscher op voor het aanleren van staptechnieken op sneeuw en ijs. De quadriceps en kuiten worden goed getest.

• 

• 

• 

• 

Ook het inbinden op de gletsjer komt aan bod. Cordées van 4 of 5 personen zijn ideaal, dan is er genoeg mankracht om te remmen en iemand uit een spleet te trekken. Een touwgroep van 3 personen kan sneller bewegen maar het is wel een ganse procedure om iemand uit een spleet te redden, die techniek leren we later nog deze week.

Als je wil zekeren op een gletsjer of ijswand, dan heb je twee ijsschroeven, een bandsling en enkele musketons nodig. Wil je bij een rappel geen kostbaar materiaal achterlaten, dan kan je een pusiktouwtje met de hulp van een abalakovhaak door voorgeboorde gaten trekken. We zijn er eventjes zoet mee tegen dat we dat gefikst krijgen.

Intussen zitten we in de wolken, een voorbode van het slechte weer dat op komst is. Het is letterlijk het sneeuwspoor volgen om de weg terug naar de hut te vinden.

Dag 3: Weerkunde, valtechnieken in de sneeuw, zelfredding & rappel

Terwijl de weergoden buiten in alle hevigheid razen, blijven we binnen voor een les rond weerkunde. Na de middag zitten we nog altijd in de potdichte mist maar is het toch even gestopt met sneeuwen. Achter de hut oefenen we remtechnieken in de sneeuw met en zonder pikkel. Telkens met de voeten naar boven gericht want als je stijgijzers aan zou hebben en blijft steken, komt dat niet goed. Voor alle zekerheid oefenen we dan ook zonder crampons.

Alle richtingen worden uitgetest, startend op de buik of op de rug, met de kop naar boven of naar beneden. Best wel spooky om je achterwaarts te laten vallen en glijden op een steile sneeuwhelling. Bedoeling is telkens dat je op dezelfde positie uitkomt, en je je in een soort gespreide stand wegduwt van de helling.

Je kan vertrouwen op de mankracht van je metgezellen als je in een spleet sukkelt, maar zelf een handje kunnen helpen, is soms echt wel nodig. Naast behoorlijk wat touwhandelingen, is het ook serieus labeur. Ik heb me nog maar een halve meter naar boven ‘geprussikt’ en ben al buiten adem. Die 15 trainingsuren per week blijken hier niet echt te renderen.

• 

• 

Dag 4: Naar de top van de Strahlhorn op mijn verjaardag!

Afstand: 16,1km
Stijgen: 1.400m, dalen: 1.400m

Het belooft vandaag de beste dag van de week te worden, en dat knal op mijn 38ste verjaardag! Om 3u ontbijten is niet iets wat ik op voorhand in gedachten had, maar het hoort erbij. De condities zijn ’s ochtendsvroeg het best waardoor de sneeuwbruggen op gletsjer stabieler zijn en je ook veel vlotter vordert.

Gelukkig is eten een hobby op élk moment van de dag. Met gemak steek ik de nodige koolhydraten naar binnen, want het belooft een lange dag te worden.

Gezien het pad naar de gletsjer er half verijsd bijligt, worden de stijgijzers meteen aangetrokken. Het is nog pikkedonker en sfeervol om die lampjes te zien. Ik krijg de eer om aan het hoofd van de eerste cordée te lopen, dat betekent dat ik ook de weg moet zoeken. Gelukkig is er al een touwgroep gepasseerd en kan ik het spoor in de sneeuw gewoon volgen en hoef ik mijn gps niet te veel boven te halen. Als de zon aan de horizon verschijnt, zitten we boven de wolken, wat een decors!

Onze voorgangers wijken te veel af van de hoofdroute en An geeft me de instructie om een nieuw spoor maken door de verse sneeuw. Pittig! Stap voor stap baan ik me een weg. Ik zak regelmatig tot mijn kuiten en af en toe knieën weg. Enkele keren zit ik tot mijn heupen in een kleine spleet. Hogerop komen de sporen gelukkig terug bijeen.

Het terrein wordt steiler en de staptechniekoefeningen op de stijgijzers komen hier goed van pas. Bij het laatste stukje schop ik de stalen punten in de flank om recht omhoog naar de kam te klimmen. Ik kijk meteen een gapende diepte in aan de andere kant. Dat is efkes slikken. Het is ijskoud op de top en ik geraak dan ook behoorlijk afgekoeld tegen dat iedereen boven is en we opnieuw kunnen vertrekken.

De eerste zullen de laatste zijn, nu mag ik de laatste cordée sluiten. En met mijn temperament betekent dat ik regelmatig op het klimtouw sta omdat ik graag snel vooruit ga. Het is er de aandacht bijhouden om het touw relatief strak te houden zonder dat degene die tussenin loopt ‘opgehangen’ wordt. Geduld is een mooie kunst…

Onze grote groep is duidelijk langzamer dan de andere kleinere touwgroepen. Het is intussen late namiddag en de sneeuw ligt er papperig bij. Af en toe zakt iemand weg in een spleet of moeten we reuzenstappen nemen. Na een lange dag van meer dan 12u onderweg zijn, bereiken we terug de hut moe maar voldaan.

Dag 5: Spleetredding, vorderen op rots & afdaling naar het dal

Afstand: 7,7km
Stijgen: 8m, dalen: 1.336m

Terug een sneeuwdag, maar nog veel technieken aan te leren. We oefenen op een spleetredding met een touwgroep van 3. Daar komt wat bij kijken qua knopen en gemanoeuver. Iets dat we zeker nog gaan moeten oefenen om er echt routine in te krijgen.

Na de middag gaan we verder met het vorderen op rots en aanleggen van zekeringspunten met bandslings en musketons. Het terrein is niet echt steil wat het soms lastiger maakt om een goede verankering te vinden die blijft zitten. In de regen dalen we terug af naar het dal.

Dag 6: Lang ontbijt en aanloop naar de Almageller Hütte

Afstand: 7,3km
Stijgen: 1.234m, dalen: 1m

Voor de laatste twee dagen van de stage trekken we richting de Almageller Hütte. De regen valt met bakken uit de lucht, dus kiezen we voor een uitgebreid ontbijt in de lokale bakkerij. Annelies, Siegried en mezelf vliegen omhoog en verliezen de groep uit het oog, die via een alternatieve weg naar de berghut klimmen. We zien elkaar terug als beide routes samenkomen en dat temidden een hagelbui. Grillig weertje hier in Zwitserland, maar niets vergeleken met de ravage die de overstromingen in Wallonië op dat moment aanrichten.

Dag 7: Poging tot overschrijding van de Weissmies

Afstand: 13,4km
Stijgen: 1.255m, dalen: 2.493m

Terug een vroege start, ontbijt om 4u deze keer. We volgen niet de klassieke route naar de Weissmies maar kiezen voor de aanloop naar de Rotgrat om via de zuidwestelijke graat de top te bereiken. Het plan is wel om terug te keren via de meer populaire zuidoostelijke graat naar de Zwischbergenpass.

De vele jaren bergwandelervaring blijken in mijn voordeel te spelen als we het grote blokkenveld doorkruisen op weg naar de Rotgrat. Niet iedereen is even tredzeker maar er wordt regelmatig gewacht.

De eerste touwlengte naar de Rotgrat is niet van de poes, vooral voor wie weinig klimervaring heeft of kampt met hoogtevrees. Bij mij valt het best mee, al ben ik wel blij dat ik het eerste stuk gewoon kan naklimmen. Het gaat namelijk recht omhoog met vrij weinig grepen. Stijgijzervaste bergbotinnen bieden niet dezelfde grip als minimalistische klimschoenen of toch niet in het hoofd. Het komt er op neer niet te veel te twijfelen.

We klimmen per touwgroep van twee omhoog en wisselen de koppositie per lengte af. De eerste klimt voor, maakt een relais (met dank aan de vaste haken!) en zekert de tweede bij het naklimmen, die dan op haar beurt de eerst terug zekert, enz.

Ook hier zijn er verschillen in bedrevenheid en neemt het veel tijd in beslag om de graat te bereiken. Helaas is onze groep te traag en moeten we hier rechtsomkeer maken. Afdalen is altijd iets heikeler dan klimmen en het laatste stuk doen we in rappel, meteen een goeie oefening.

Als we even uitrusten, zien we een enorme rotsblok door de sneeuw op ons afkomen. De condities worden er duidelijk niet beter op. Hoog tijd om af te dalen. Bij de berghut tanken we nog even bij om dan in speedtempo de berg af te razen met maatjes Annelies en Siegried. We blikken terug op een leerrijke en leuke stage. Het smaakt naar meer!

PRAKTISCHE INFO

Elke zomer worden meerdere stages bergbeklimmen aangeboden door de clubs van de Klim- en Bergsportfederatie, begeleid door ervaren en gediplomeerde stageleiders. Er is een aanbod op elk niveau (van beginners tot gevorderden). In een beginnersstage leer je alle vaardigheden om zelfstandig beklimmingen van het niveau F (facile) en PD (peu difficile) te doen. Omdat die stap wel vrij groot blijft, worden ook ervaringsstages georganiseerd zodat je alles nog eens kan herhalen onder begeleiding.

Vaak wordt voorkennis in het rotsklimmen gevraagd (beschikken over een KVB3) en het is zeker een meerwaarde omdat je dan al ervaring hebt op verticale rotswanden & met het touwgebruik dat erbij komt kijken. Ik heb zelf weinig klimervaring (in een ver verleden een jaar klimschool gevolgd incl. outdoor voorklimmen) maar heb ondervonden dat mijn vele jaren bergwandelervaring in moeilijk terrein (blokkenvelden, sneeuw), kennis & kunde over tochtplanning & navigatie én goede fysieke conditie minstens even nuttig bleken. Zeker in een beginnersstage is de moeilijkheidsgraad van de tochten niet van die aard dat je echt een rotsklimmer moet zijn, vind ik, maar de topbeklimmingen kunnen wel lang zijn.

Hoogtevrees mag je uiteraard maar heel beperkt hebben en dat bleek bij sommige deelnemers wel belemmerend te werken, zeker bij de klim naar de Weissmies. Als je uiteraard verder wilt doorgaan met moeilijkere beklimmingen, dan wordt rotsklimervaring wel belangrijker, zeker bij die toppen waar er graten & rotswanden beklommen moeten worden. 

De zomerstages van de KBF worden in de loop van de december bekend gemaakt via de website.

Een overzicht van ons actieterrein: