Sport is al jarenlang een uitlaatklep maar het voorbije jaar kreeg het toch een andere dimensie. In het middelbaar volgde ik tussen en na de schooluren badminton- & mini-voetbaltraining en nam deel aan de interscholencompetitie. Pas op mijn 16de had ik genoeg zelfvertrouwen om me aan te sluiten bij een sportclub.

Als ik me later steeds meer ging toeleggen op bergwandelen was dat – volgens mijn entourage – niet te combineren met competitie badminton. Wat tegen mijn zin borg ik mijn racket op mijn 24ste op. Nauwelijks één jaar later stapte mijn vader tijdens een depressie uit het leven. Er volgden heel wat moeilijke jaren. Het intense en aanhoudende verdriet van mijn moeder stond tegenover mijn groeiende drang om mijn dromen na te jagen. Mentaal soms moeilijk te verzoenen.

Gedreven lanceerde ik me in mijn nieuwe passie: ik trok gemiddeld tot 2 maand per jaar naar de bergen in zomer en winter met mijn partner Ivo maar ook als tochtbegeleider, behaalde een professioneel diploma van bergwandelgids, ging lezingen & workshops geven, startte Hiking Advisor vzw & Your Trail op en schreef een boek over bergwandelen.

Een toerski-ongeval in 2019 zette mijn actieve leven opeens stil. Niet zo’n leuke herinneringen uit mijn jeugd kwamen terug naar boven, maar de lange revalidatie na mijn kruisbandoperatie zorgde voor mentale afleiding en hernieuwde sportieve ambities. Na het finishen van de Marmotte in 2020, ontwaakte mijn competitiegeest uit een hele lange winterslaap, en dat op mijn 37^ste. Ik sloot me aan bij 3Kant, een levendige triatlonclub uit Lovendegem, en begon opeens triatlon met bergsport te combineren. Mijn familie dacht ‘oh boy, daar gaan we weer’ en…ze kregen gelijk. 😊

Hieronder het relaas van een bijzonder gevuld sportjaar dat start in oktober 2020 met fysieke hoogtepunten, af en toe wat mentale stress en veel ontmoetingen met heel boeiende en gepassioneerde mensen. Helaas eindigt mijn eerste seizoen in mineur…

Zwift Racing League (oktober 2020 – maart 2021)

In het najaar van 2020 staat alweer een nieuwe coronagolf voor de deur. Het is erg onzeker of mijn eerste crossduatlons zullen doorgaan. In de FB-groep van de Belgian Zwift Riders (nu Belgian Ecycling Club) zie ik een aankondiging van de Zwift Racing League, een reeks van 10 wedstrijden met zowel scratch races als ploegentijdritten, waar je thuis aan kan deelnemen vanop je smarttrainer. In coronatijden de enige manier om aan competitie te doen. Ik had nog nooit een e-race gereden en had dus geen flauw benul dat zo’n wedstrijd eigenlijk de ideale manier is om te zweten als de beesten, wattages te produceren die je niet voor mogelijk achtte, na afloop een adrenalineshot van formaat te krijgen en erna in bed geen oog dicht te kunnen doen.

Met de hulp van Stephan Tytgadt, bezieler van de BZR, en Fran Bambust, creatieve duizendpoot en helemaal thuis in dit wereldje, starten we de eerste Belgische damesploeg op: de BZR Cats 1. Ik draai twee seizoenen mee als kapitein in de B-categorie. Na een actieve rekrutering op Strava & 3athlon.be (met dank aan Hans Cleemput) kunnen we nog diverse andere teams oprichten (Black Flames, Bullets & Tigers) en de BZR Ladies waren geboren. Het is erg inspirerend om gelijkgezinde vrouwen met evenveel grinta & goesting te ontmoeten. Met mijn exploten geraak ik zelfs in het magazine van Cycling Vlaanderen.

Start to crawl (oktober 2020 tot …) alias de processie van Echternach

Mijn zus herinnert zich nog dat ik – tijdens onze jaarlijkse vakantie – als 6-jarige aan een onschuldig Frans riviertje angstvallig op mijn kei bleef zitten omdat ik bang was van water. Op mijn 10^de was ik bij de ‘dutskes’ in de klas die nog geen schoolslag kon, maar bon, ik haalde wel mijn brevet. Ook in het middelbaar waren de zwemlessen een verplicht nummertje. Maar in mijn triatlonclub werd ik met het argument ‘ik kan niet zwemmen dus doe ik enkel duatlon’ toch een beetje bekeken als een pussy, dus besef ik al snel dat ik het op zijn minst een kans moet geven. Mijn man verklaart me compleet gek (‘ge zijt toch geen zwemmer?!’) en met een bang hartje trek ik naar Puyenbroeck voor een lessenreeks ‘start to crawl’ onder de geduldige leiding van Pieter Boelaert, een crossduatleet die wél heel goed kan zwemmen.

Het was alsof ze een kat het water hadden ingesmeten. Al tijdens de eerste les moet ik een aangepast programma volgen want het gaat voor geen meter. Na 3 sessies sluit het zwembad omwille van een nieuwe coronagolf, en als bij wonder een maand later alles weer opent, blijven de lessen opgeschort maar zet ik toch door. Na wat aanmodderen trek ik met de nodige schaamte naar de zwemtraining van mijn triatlonclub. Nood breekt wet. Enkele extra privélessen helpen om de ademhaling wat beter onder controle te krijgen zodat ik ook eens kan beginnen denken aan mijn techniek. Begin juni durf ik voor de eerste keer met 3Kant naar het openwater van de Blaarmeersen en dat gaat vlotter dan verwacht. Ik had duidelijk al de grootste drempelvrees overwonnen. De eerste kwarttriatlons volgen in de zomer, later meer daarover.

Aan mijn techniek blijft er nog héél veel werk maar de gedrevenheid om crawl onder de knie te krijgen blijkt voorlopig groter dan mijn aversie voor water. Een mens vraagt zich al eens af waar die motivatie toch vandaan blijft komen. Komend jaar ga ik verder naar Puyenbroeck maar ook zwemclub SOS Gent in een poging wat vooruitgang te boeken en hopelijk ooit een middenmoter te worden. Voorlopig zwem ik nog achteraan het pak tijdens de triatlon, wat ook wel zijn voordelen heeft eigenlijk. Ruimte zat! 😉

Koers zoekt vrouw (januari – februari 2021)

Starcasinoteam was vorige winter op zoek naar nieuw CX-talent. Tijdens de Challenge van Koers Zoekt Vrouw kon elke vrouw met ambitie, jong en minder jong, zich aanmelden. De eerste ronde bestond uit 40u fietsen in 4 weken tijd, wat in de winter best wel een uitdaging is, zeker in combinatie met zwemmen, lopen en indoorroeien… Drie parcours zowel on- als offroad moesten ook gereden worden, in o.a. de Vlaamse Ardennen & de Kempen. Op basis van de Strava-prestaties met scores op segmenten en geleverde wattages, werden 52 van de 302 dames geselecteerd voor de tweede ronde in de Blaarmeersen in Gent. Een nieuwe kans om me te meten, maar vooral om na lange tijd nog eens onder de mensen te komen en andere sportieve vrouwen te ontmoeten.

Diverse tests passeren de revue: blazepods om je reactiesnelheid te testen, een wattbike om vanuit stilstand je piekvermogen te meten, een behendigheidsparcours en tot slot een loopproef. Enkel tijdens het laatste onderdeel kan ik het verschil maken, uiteindelijk zet ik de 4de tijd neer ondanks een stevige valpartij op de verijsde afdaling van de Karel Sabbeberg. Het lukt me niet om bij de 10 finalistes te geraken (ik word uiteindelijk 14de), maar toegegeven, om uit te voeten te kunnen in cyclocross, mis ik ook nog behoorlijk wat behendigheid en ervaring. Ik kan me intussen focussen op een ander project dat op hetzelfde moment bezig is…

WK indoorroeien (december – februari 2021)

Wat de smarttrainer is voor wielrenners, is de ergometer voor roeiers. Ik kocht mijn Concept 2 in de zomer van 2020 aan voor wat extra afwisseling mochten we opeens toch in een totale lockdown terechtkomen. Een beetje spielerei dacht ik, maar mijn toenmalige coach, ex-toproeier Ruben De Gendt, is half december benieuwd hoe ik het er op een 2000m-test zou vanaf brengen. Onwetend als ik ben, zet ik het toestel in op stand 7 (voor de kenners: dragfactor 179) om ‘een beetje kracht te kunnen zetten’. Op de fiets kies je bij een tijdrit namelijk ook voor een grotere versnelling, probeer je die even snel rond te draaien, en vlieg je harder vooruit, niet?

Na 100m heb ik al door dat het geen strak plan is, maar de hendel is buiten mijn bereik. Krampachtig en met het nodige smoelenwerk zet ik door en haal een tijd van 7:38.1. En dat is blijkbaar beter dan verwacht. Als ik 2 kilo minder zou wegen zou ik het WK-podium bij de lichtgewichten in mijn leeftijdscategorie kunnen halen. En toeval of niet, ik had nog anderhalve maand om me te kwalificeren voor de WRICH die dit jaar virtueel zou doorgaan. Ik kon gewoon deelnemen vanop mijne zolder. Niets te verliezen dus.

Een korte spoedcursus bij Rudy Deconinck, ex-trainer van Ruben, moet ervoor zorgen dat ik wat efficiënter ga roeien en mijn tijd nog wat scherper kan stellen.

Met een ongeziene discipline en met de deskundige hulp van mijn sportdiëtiste Jana Camphens zakt mijn vetpercentage tot onder 9%. Enkele dagen voor de wedstrijd vezel- en zoutarm eten en weinig water drinken, zorgt ervoor dat ik de laatste kilo kwijtgeraak om onder de grens van 61,5kg uit te komen. Alleen valt tijdens mijn eerste kwalificatiepoging mijn smartphone uit, waarmee ik weging & 2000m-proef moet opnemen. Dat merk ik uiteraard pas achteraf. Een week later lukt het gelukkig wel.

Maar als het WK voor de deur staat is ‘Moeder Natuur’ op maandelijks bezoek. En dan houdt mijn lichaam makkelijk tot 2 liter vocht op. Het gevolg: ik moet forfait geven omdat ik de gewichtslimiet niet haal…met een verschil van 300 gram. Jana belt me nog op met de laatste tips om ‘gewicht te maken’, maar ik zie intussen mijn havermoutpapje ‘broebelen’ voor mij en geef er de brui aan. Geen sauna of warme bad in huis, en toegegeven, het is mentaal een beetje op. Het halen van de gewichtslimiet geeft me meer stress dan de wedstrijd zelf.

Gelukkig heb ik enkele dagen later nog 1 WK-categorie achter de hand waar gewicht geen rol speelt: de Open Women 2000m. Carboloading Marmotte-stijl, dat zie ik helemaal zitten. Het resultaat: 6^de tijd met 7:24:9 en een nieuw Belgisch record bij de 27+ vrouwen. Het verschil met de top is echter gigantisch. De besten komen uit de roeisport of ontdekken hun talent in de crossfit. Trots zijn mag, maar wat relativeringszin is ook altijd op zijn plaats.

Mijn eerste officieuze crossduatlonwedstrijd (februari 2021)

Daags na het WK indoorroeien neem ik deel aan ‘The Great Lockdown Crossduatlon’. Het is nog volle coronatijd maar deze officieuze wedstrijd in Balgerhoeke van initiatiefnemer Kevin Strubbe wil ik niet laten liggen. Het sprintparcours leg je individueel af en de eindtijd (incl. wissels) worden daarna vergeleken. Een combi van single tracks, een uit de kluiten gewassen talud (waar ik beschaamd naar boven moet stappen), brede karresporen en asfalt (helaas met tegenwind). De wissels verlopen nog niet erg vlot en mijn quadriceps en onderrug spelen serieus op tijdens de MTB-rit op mijn voorhistorische 26’’-banden. Ik haal de 3de plaats op enkele minuten van Julie Sap en Jonie Vanhoutte, twee jonge en getalenteerde triatletes.

Coachwissel (maart 2021)

Met mijn groeiende ambities en ongeduldige karakter voel ik steeds meer nood aan sturing en feedback. Mijn verwachtingen zijn groter dan wat mijn trainer agendagewijs kan bieden. Een moeilijke situatie en het vreet de nodige mentale energie. Met tegenzin moet ik uitkijken naar een nieuwe coach, ga met diverse personen in gesprek en volg uiteindelijk mijn gevoel. De directe communicatiestijl en gedrevenheid van Jesse spreken me aan. Zolang hij het zichzelf maar niet gaat beklagen wie hij in huis haalt… Dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Trainingsperiode & LBL (maart – mei 2021)

De maanden erna is het vooral trainen geblazen en de rust in mijn hoofd terugvinden na een drukke en woelige winter. Door het reisverbod & de corona-maatregelen wordt de planning opnieuw overhoop gehaald. Onze vakantiedagen vertoeven Ivo en ik in de Ardennen en vullen we in met stevige fietsritten en wat trailrunning. Grootste wapenfeit is de ‘verkenning’ van het profparcours van Luik-Bastenaken-Luik met Saint-Nicolas als extra ‘kers op de taart’, en ja, dat was mijn idee. Terwijl Ivo in de boter trapt, verzuren mijn benen al in Bastogne, en puur op karakter worden de 280km en 4650hm overwonnen.  

Lotto Duatlon Series & Cross Duatlon Series (juni – oktober 2021)

In juni is het dan zover, de eerste officiële wedstijd kondigt zich aan, in de stad en streek waar mijn vader opgroeide en waar ik zelf school liep. Ik heb weinig verwachtingen voor de duatlon in Kortrijk maar met een stel benen die de Stockeu & Rosier van de week voordien goed hebben verteerd, vlieg ik op mijn gloednieuwe triatlonfiets naar de tweede plaats. Nog nooit stond ik op een podium en het voelt wat onwennig aan. Mijn moeder is trots en Ivo neemt bij mijn thuiskomst mijn sportieve ambities plots wat serieuzer. De vele trainingsuren zetten behoorlijk wat druk op onze relatie, en als ik dan nog eens bijna elk weekend van huis ben en een bed vooral dient om te slapen, dan resulteert dat geregeld in een dikke 2 op 10 voor sfeer en gezelligheid. En dan spreek ik nog niet over de huishoudelijke taken die blijven liggen…

Na mijn succesvol debuut begint ook het bergsportseizoen en wisselen wedstrijden af met kampeertrekkings en alpinisme. Ideaal is dat niet om optimaal te presteren. Een trainingsstage eind augustus in Zwitserland brengt me terug op koers en de resultaten gaan daarna opnieuw in stijgende lijn.

Al is de wedstrijdbezetting bij de vrouwen vrij beperkt en de concurrentie geenzins te vergelijken met die van de mannen, ik ben wel tevreden dat mijn inspanningen en doorzettingsvermogen beloond werden met mooie ereplaatsen en zelfs drie keer winst. Op de fiets moet ik weinig onderdoen voor de toptalenten, maar ik verlies nog te veel tijd in het lopen en ook de wissels kunnen vlotter. En zo hebben we een doel om te trainen, al moet ik op mijn leeftijd uiteraard geen wonderen meer verwachten. Ik zit van bij het begin van de wedstrijd al op de limiet en probeer dat gewoon vol te houden tot de finish. Tot zover mijn strategie.

• Duatlon Kortrijk – 2^de
• Duatlon Ieper – 4^de
• Crossduatlon Westrozebeke – 1^ste 
• Duatlon Halle – 7^de
• Duatlon Oudenaarde – 1^ste
• Duatlon Bellegem – 2^de
• Crossduatlon Hofstade – 1^ste
• Duatlon Ocquier – 2^de

Door mijn regelmaat kon ik uiteindelijk zowel bij de Lotto Duatlon Series (héél nipt) als de Cross Duatlon Series (minder voor discussie vatbaar), de eerste plaats in het klassement binnenhalen. Niet de topper die de triatlonfederatie in gedachten had, maar kijk, ik heb het reglement ook niet gemaakt. 😊

Mijn eerste kwarttriatlons (augustus – september 2021)

Hoewel mijn coach & de zwemtrainers van 3kant me aangeraden hadden om met een 1/8ste triatlon te beginnen, is de lokroep van een kwart toch te groot. Fysiek mag 1km zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen geen probleem zijn. De Steratlon in Sint-Niklaas zou mijn vuurdoop worden. Ik had me al mentaal voorbereid op een slecht zwemnummer maar het blijkt nog erger dan verwacht. Ik krijg mijn ademhaling in het frisse water niet onder controle en moet overschakelen naar schoolslag. Mijn ma ziet me als één van de laatste uit het water komen en denkt ‘Oei’. Dankzij een serieuze inhaalrace op de fiets en een goed loopnummer kom ik toch nog binnen als 6de.

In Hulst neem ik me voor om echt rustig te blijven. Behoedzaam huppel ik het water in en houd me afzijdig van de betere zwemmers. Met een zee van ruimte, kom ik snel in mijn ritme en kan continu crawl zwemmen. Het doel van de dag is bereikt! Erna volgt een geanimeerde tijdrit door de Polders waarbij ik bijna uit te bocht vlieg en mijn moeder een halve zenuwinzinking bezorg, een chaotische wissel maar gelukkig ook nog een sterk loopnummer. Ik word 5de in een sterk deelnemersveld. De hoop groeit om in 2022 eens een halve triatlon te kunnen afwerken.

Seizoen eindigt in mineur

Hoewel mijn ma me altijd wat overfanatiek vindt, geniet ze er nu wel van om naar mijn wedstrijden te komen kijken en een nieuwe omgeving te ontdekken. Ze was bijna thuis na de crossduatlon in Hofstade toen ze op het zebrapad net voor haar deur werd aangereden. De chauffeur pleegt vluchtmisdrijf. Met veel zware breuken en een longcontusie beland ze op IZ en pas de volgende dag mag de dokter me opbellen met het vreselijke nieuws. De grond zakt even onder mijn voeten weg. Opnieuw een serieuze klap voor haar, en een periode met veel zorgen die zich aankondigt. Hopelijk kan ze me volgend jaar vergezellen bij mijn eerste buitenlandse duatlons!