Twee jaar geleden was er van triatlon nog geen sprake. Na een kruisbandoperatie in 2019 begon ik ietwat fanatiek te fietsen, gezien mijn wandel- en loopschoenen op stal stonden. Ik geraakte nogal op dreef en wilde graag duatlons gaan doen. In een zoektocht naar een club om bij aan te sluiten, kwam ik bij 3Kant terecht. Een dynamische en sympathieke triatlonclub uit het Gentse waar iedereen welkom is én ook veel vrouwen actief zijn. Maar ze keken me nogal scheef aan als ik mijn ambities toelichtte: ‘Ik kan niet zwemmen dus doe ik aan duatlon’. Dus schreef ik me tegen beter weten in voor een lessenreeks crawl voor beginners. Het was alsof ze een kat in het zwembad gesmeten hadden. Ik had al 20 jaar geen chloorwater meer aangeraakt, en meer dan een povere schoolslagtechniek had ik niet. En vooral, ik durfde niet onder water uitademen…

Na mijn mentale grenzen verlegd te hebben, waagde ik me vorig jaar aan mijn eerste kwarttriatlons en schreef ik me op het einde van mijn eerste seizoen al meteen in voor mijn eerste halve triatlon in 2022. Gezien mijn fietskwaliteiten iets beter ontwikkeld zijn, leek de Challenge Geraardsbergen een prachtige wedstrijd om aan deel te nemen. Met twee keer de Muur & Congoberg en bijna 870 hoogtemeters, is het verre van plat, maar de Vlaamse Ardennen zijn mijn geliefde achtertuin.

In het najaar meld ik me in aan bij zwemclub SOS Gent om wat sneller progressie te maken. Mijn crawltechniek gaat echter vooruit op het tempo van de processie van Echternach. Zwabberende benen, te veel roteren, verkeerde timing van insteken… De gebrekenlijst lijkt vooral langer te worden. In het voorjaar hang ik tijdens de openwaterzwemtraining bij 3Kant nog altijd aan het staartje. De wedstrijdstrategie voor mijn eerste halve triatlon is vrij voorspelbaar: mijn zwemachterstand proberen goed te maken op de fiets zonder mijn halve marathon te torpederen. Been there, done that. In de duatlon hol ik ook altijd achter de feiten aan.

Maar een uitgeruste atleet is er twee waard, en het zwemonderdeel in De Gavers gaat me onverwacht goed af. Het tempo blijft traag (2min/100m) maar het gevoel is bemoedigend en ik weet de schade al bij al te beperken. Ik voel me voor het eerst een triatleet. Bijna halfweg halen de agegroupmannen me in bosjes in. Ik krijg af en toe een stevige duw en een slok water binnen maar weet mijn ritme te houden. Als ik mijn catch wil inzetten, heb ik opeens een hoofd vast. Oeps!

Ik vind vrij vlot mijn rode transitiezak in de lange rekken en ben blij even te kunnen zitten op een bankje om de draaiende wereld tot stilstand te brengen. Als de vrouw naast me opstaat, wipt opeens de bank omhoog. Ik kan me nog net recht houden.

Ondanks het voornemen om niet te hard van stapel te lopen, begin ik toch meteen gas te geven op de tijdritfiets. Als ik iemand voor mij zie rijden, wil ik die voor één of andere reden altijd inhalen. En de eerste kilometers is het nog behoorlijk druk…. Een jonge triatlete wil na mijn passsage terug haasje overdoen, maar daar kan ik niet goed tegen en op de Congoberg weet ik ze toch kwijt te spelen. IJdelheid…

In Geraardsbergen is er veel volk en roepen de toeschouwers de triatleten naar boven. Wat een ambiance! Ik heb de Muur al genoeg naar boven gereden om te weten dat je best niet te hard van stapel loopt op de Vesten. Opvallend veel mensen blijken me te kennen maar dan besef ik dat mijn naam onder mijn wedstrijdnummer staat.

Het beste is er af als ik de loopschoenen aantrek. Een halve marathon is best pittig na zo’n zwaar fietsparcours maar ik weet toch een stabiel ritme te vinden. Tijdens de vlakke aanloop naar het centrum van Geraardsbergen begint de zon toch steeds genadelozer te branden. De korte stevige klimmetjes op de plaatselijke omloop doen me aan het WK duatlon van Viborg denken. Op een jogtempo gaat het omhoog om bergaf terug wat snelheid te maken.

Tijdens de laatste lokale ronde weet ik 3kant-collega Niki op heeeele trage kousenvoeten in te halen. Meer dan enkele woorden kan ik niet meer uitwisselen. Ofwel is hij terug wat aan het versnellen, ofwel is mijn licht aan het uitgaan maar ik moet behoorlijk wat moeite doen om zijn tempo nog te volgen tijdens de laatste kilometers. Moe maar heel voldaan bereik de finish, waar Hans Cleemput me in zijn gekende stijl warm onthaalt. Wat een wedstrijd!

Mijn harde labeur leverde uiteindelijk winst op in mijn leeftijdscategorie en een dikke vette kassei als trofee. Globaal werd ik 12de overall bij de vrouwen (incl. pro’s). En bij de agegroupers was ik de snelste fietster! 😉