Na een succesvol debuutseizoen, droomde ik al snel van langere en grotere duatlon- en triatlonwedstrijden. Op je 39ste moet je niet te veel gaan talmen, je weet nooit wat het leven brengt en als de goesting er is, dan moet je er gewoon voor gaan. Op het hoofdmenu: Challenge Geraardsbergen (mijn eerste halve triatlon), Powerman Zofingen (de zwaarste duatlon in het circuit) en de Hel van Kasterlee (de naam laat al het één en ander vermoeden…).

Intussen zijn we over halfweg. Mijn halve triatlon beschreef ik al in geuren en kleuren. Vooraleer mijn relaas over Zofingen uit de doeken te doen, wil ik graag even ingaan op wat er voor mij werkt om mijn ambities waar te maken. En toegegeven, zonder kinderen is het leven iets eenvoudiger te regelen.

Betere (macro)planning

In mijn eerste seizoen liepen mijn bergsportvakanties en wedstrijdseizoen nog door elkaar. Enerzijds omdat ik al jaren een ietwat chaotische agenda gewend ben, anderzijds omdat ik ook niet verwacht had om veel potten te breken. Mijn beste resultaten behaalde ik in de periodes waar ik wekenlang consistent kon doortrainen en voldoende rust had. Bij mijn grote wedstrijddoelen moet ik dus genoeg tijd voorzien als ik een goed resultaat wil halen. Gelukkig dat ik een coach heb die me een beetje stuurt want ‘ikaniekiezen’. Als ik in de bergen ben, droom ik van nog meer bergen. En na de finish van een wedstrijd denk ik al aan de volgende. Enkel bij het zwemmen twijfel ik soms nog of ik nu echt wel een triatlete ben.

Het lukt helaas niet altijd om beide passies perfect af te stemmen, omdat ‘ikniekanstillezittn’. Eén week na het begeleiden van een intensieve winterbivakstage op sneeuwschoenen stond het BK crossduatlon in Retie gepland. De loopsnelheid in mijn wandelbenen bleek ver te zoeken waardoor ik net dat tikkeltje tekort kwam om de titel binnen te halen. Ik durfde niet versnellen in de laatste run en had de utopische gedachte dat ik misschien de sprint kon winnen van een jonge getalenteerde hinde… Niet dus. Het verstand komt duidelijk niet met de jaren. Een gemiste kans die toch enkele weken door mijn hoofd is blijven spoken.

Niet te hard focussen op de hoofddoelen

Ik hou van variatie en pik graag diverse wedstrijden en events mee, het is nog altijd een beetje een ontdekkingsreis. Zo begon het seizoen met de coastrace in Middelkerke temidden beachrace-specialistes en sterke rensters uit het vrouwenpeloton. Bij de eerste golfbreker was ik het peloton al kwijt en na wat klooien in het zand, mocht ik een remonte gaan inzetten in de duinen. Ik haalde net de top 10.
Mijn indoorroeitrainingen in functie van het BK in november trok ik uiteindelijk door naar de Vlaamse ergometerkampioenschappen in februari waar ik het brons kon behalen en mijn (bescheiden) Belgisch record bij de 27+ met een halve seconde verbeterde. Je krijgt trouwens geen enkel roei(st)er uitgelegd waarom je als triatleet daar vrijwillig aan zelfkastijding komt doen. Gelukkig dat het publiek achter mij zit en er geen fotograaf in de buurt was want mijn smoelenwerk bij zware inspanningen is werkelijk legendarisch.
Ook drie gran fondo’s stonden op de planning: Luik-Bastenaken-Luik (geen tijdsopname), 3 Ballons (11de) & Tour des Stations (22ste). Mijn klimmerscapaciteiten vallen wat mager uit maar dat doet er niet toe. Dan kan ik wat langer van het indrukwekkende landschap genieten. Tenminste tot het te steil wordt, want dan zit ik met mijn neus op het stuur de omwentelingen van mijn voorwiel te tellen.

Voor de eerste keer nam ik deel aan buitenlandse wedstrijden. Voor duatleten bestaat het Powerman-circuit met vaak middellange afstanden (10km lopen, 60km fietsen en nog eens 10km lopen). Enkel Zofingen vindt dat nog altijd voor pussies en kletst er nog wat bij (10-150-30). Opvallend is de ontspannen sfeer bij de start waar je kennismaakt met andere landgenotes én gepassioneerde duatletes uit alle continenten. Zowel in Alsdorf (EK) en Viborg (WK) werd ik 2de van de agegroupers en in mijn leeftijdscategorie, en respectievelijk 12de en 8ste overall (incl. elite). Als er meer hoogtemeters komen bij kijken, dan kan ik toch meer het verschil maken op de fiets en zo mijn loopachterstand goedmaken.

Trust the process en follow the coach

Ik heb intussen ondervonden dat mijn gevoel en mijn prestaties zelden matchen. Zo voel ik me nooit echt fris en uitgeslapen als ik ga trainen en zelfs voor een wedstrijd, maar de adrenaline zorgt altijd voor extra energie. De tactiek is dus ‘nieteveelpeizenmogeweunebluvngoan’.

Intussen train ik nu ruim een jaar bij Jesse van Nieuwenhuyse, een gepassioneerde coach die ten volle meegaat in de ambities van zijn atleten en atletes. Mijn schema is best intensief (15 à 20u in een ‘normale’ week, 20u+ in aanloop naar Zofingen) maar zo heb ik het graag. Trainen is voor mij echt een hobby waar ik ook al veel plezier uithaal. Voordeel van een coach is dat ik mijn kop niet moet breken over welk soort trainingen ik nu best doe om vooruit te gaan. Enkel een parcours vinden dat matcht met de ‘creatieve’ trainingsbeschrijving is soms echt geen sinecure, zeker niet in de bergen. Een col oprijden in mijn rustige duurzone, dat lukt me dus nog altijd niet.

Lopen op zachte ondergrond en hellingen

De aanleiding voor mijn nieuwe sportieve carrière was een kruisbandletsel en de geopereerde knie blijft helaas gevoelig. Een overbelastingsblessure op het einde van mijn eerste seizoen zette zich, ondanks de rust, door in de winter en looptrainingen moesten wekenlang opgeschort worden. Sindsdien loop ik bijna uitsluitend nog op Finse piste, ook intervals. Mijn langere duurtrainingen (20km+) doe ik op paden en onverharde wegen. Ook mijn loopschoenen werden vervangen door een model met meer demping. Dat heeft dit seizoen alvast zijn vruchten afgeworpen. Weken tot 50-60km lopen verteer ik nu goed.

Trailrunnen in heuvel- en bergachtig terrein is pittig, zelfs met een goeie conditie, maar heeft me geholpen op de zwaardere loopparcours zoals Powerman Viborg en Zofingen & Xterra Ardennen. Het sluit aan bij mijn (berg)wandelpassie en is zeker iets dat ik graag meer wil doen in de toekomst. De snelheid is van ondergeschikt belang, de beleving is des te groter. ’t Is wel opletten geblazen, want even je gedachten laten afdwalen, een uitstekende steen niet opmerken en je smakt in volle vaart tegen de grond. Je krijgt zelf geen kans om die te kussen…

Af en toe naar de osteo, kine & sportmassage

De vele trainingsarbeid vertaalt zich toch af en toe in wat stijve spieren en andere pijntjes. Als er iets vervelend begint te doen maar ook preventief in functie van een belangrijke wedstrijd, laat ik me eens onder handen nemen. Mijn kine Stijn van Fourward.Gent, die me al begeleidt sinds mijn kruisbandletsel, past zijn oefeningen aan in functie van de noden van het moment en weet me ook te temperen in mijn trainingsijver. Osteo Rob, voormalig wereldkampioen duatlon, levert bij zijn behandeling altijd een portie mental coaching en wedstrijdtips. En voor een sportmassage ga ik elke 6 weken eens langs bij Jeffrey voor het stevigere werk of Els als het iets meer ontspannen mag zijn onder het mom ‘gemeugduwoknekjeloatensoigneren’.

Tijd investeren in het zwemmen

Door aan te sluiten bij een zwemclub (SOS Gent) en via een jaarlijkse video-analyse (Proswimlab) krijg ik gerichte feedback op mijn – nog steeds – belabberde zwemtechniek. Er is duidelijk geen zwemtalent aan mij verloren te gaan, maar ik aanvaard mijn lot. Ook slechte zwemmers mogen aan triatlon doen. En als je hard genoeg fietst, dan kan je gelukkig toch nog wat tijd goed maken. Tijdens 111 Bilzen rukte ik zo op van plaats 39 naar 7. En in Challenge Geraardsbergen, mijn eerste halve triatlon, werd ik 12de overall (incl. pro’s), 1ste in mijn leeftijdscategorie. Daarna had ik me in een euforische bui nog aangemeld voor de Xterra Ardennen waar het zwemnummer helaas een pak turbulenter verliep maar waar ik door het zware MTB- en trailrunparcours zowaar eens op het podium van een (cross)triatlon belandde, een unicum!

Gezonde voeding

Voor de één of andere reden krijg je als atleet op elk podium bier of cava in je handen, en dat terwijl ik bijna geen alcohol meer drink. Toen ik twee jaar geleden de Marmotte reed, als eerste sportieve doel, leek me ‘scherp staan’ alvast een belangrijke manier om beter bergop te kunnen rijden. Ik ben met mijn 65kg nu eenmaal geen lichtgewicht. Met de hulp van een sportdiëtiste, Jana Camphens, leerde ik mijn voeding beter aanpassen aan mijn noden. In 3 jaar tijd kwam er 7kg spiermassa bij en ging er 10kg vet af. Van een vetpercentage van 27 naar 10%. Dit voorjaar had ik toch wat moeite om volumes goed in te schatten, ik eet nu eenmaal veel te graag. Maar enkele weken focus en mijn competitiegewicht was er gelukkig terug. Vooral in het lopen en bergop fietsen merk ik het verschil.

Mentaal bleek het voor mij veel eenvoudiger om doorheen het jaar gezond te blijven eten en enkel de hoeveelheden wat te laten zakken om scherper te staan of te laten stijgen om meer reserves op te bouwen. Copieuze en vetrijke maaltijden zijn een zeldzaamheid geworden. Wat in het begin nog aanpassen was, is nu een gewoonte.

Niets moet, alles mag

Misschien wel het belangrijkste van allemaal. Ik voel quasi geen prestatiedruk, om de heel simpele reden dat het voor de wereld geen fluit uitmaakt of ik nu goede resultaten haal of niet. Uiteindelijk heb ik het talent niet van een prof, maar ik probeer er wel voor mezelf alles uit te halen wat er (nog) in zit door met de diverse aspecten bezig te zijn en vooral door te zetten. En ik heb het diepste respect voor iedereen die hetzelfde doet, op welke manier dan ook, in de sport of in het leven! Want afzien voor je plezier is nog altijd een luxe.