Twee dagen voor de start, dwingt mijn sportkine me op de behandeltafel tot het uitspreken van mijn ambities. Schoorvoetend geef ik toe dat ik naar de Hel van Kasterlee trek met een podiumplaats als doel. De kans op winst is heel klein, maar niet onmogelijk. Een beetje dromen mag. Sinds mijn eerste duatlon in juni 2021, sta ik anderhalf jaar later al aan de start van de meest mythische crossduatlon van de lage landen. Ziehier de aanpak en beleving van deze zotte uitdaging. De voorbereiding kon je al in geuren en kleuren lezen in een vorig blogbericht.

Keep cool

Geen extra zenuwen voor deze wedstrijd, enkel een lichte gezonde spanning en al bij al een relaxed gevoel. Ideaal want zo kan ik nog goed slapen voor een lange dag. Met Emelie en Sander, mijn begeleiders, deel ik een vakantiehuisje in Lichtaart vlakbij het parcours. We checken nog even de locatie waar ze me kunnen bevoorraden. Om de dag ook voor hen niet langer te maken dan nodig, spreken we af dat ze vanaf halfweg de 2de ronde, rond 11u30, bij elke passage een bidon met opgewarmde isotone drank ‘en roulant’ aangeven. Daarna kunnen ze zichzelf even terug nestelen in de zetel om een uur later weer op post te staan. Via de livestream van 3athlon.be volgen ze mijn passage aan de sporthal en kunnen ze de timing wat in de gaten houden.

Stay warm

Het KMI voorspelt een nachttemperatuur van -8°C en ook tijdens de dag zou het kwik uiteindelijk amper 0° bereiken. Letterlijk één week kregen we de kans om de adapteren aan deze vrieskou na een uitzonderlijk warme herfst. En nee, ’t is niet omdat ik in de winter op kampeertrekking ga in het hooggebergte, dat ik goed tegen de kou kan. Met al dat sporten ben ik de afgelopen jaren behoorlijk wat babyvet kwijtgeraakt. En dat heeft dus ook zijn nadelen.

Met mijn ervaring als bergsporter weet ik wel wat de kou kan doen, dus neem ik liever het zekere voor het onzekere door extra tijd te nemen tijdens de wissels om telkens droge & warme kledij en winterfietsschoenen aan te trekken. Enkel na het eerste lopen hadden mijn handen te koud, wat zorgt voor wat gestuntel in de kleedkamer. Tijdens de wedstrijd heb ik me perfect warm kunnen houden. Mijn mountainbike had meer moeite. Pas een kilometer na de wissel kon ik schakelen en mijn achtervolging op de betere lopers inzetten. ’t Was toch efkes paniek. En na een ronde fietsen was ook mijn bidon al een blokje ijs geworden, ondanks het regelmatig schudden onderweg.

Fueling

Enkele dagen carboloaden zorgen ervoor dat de batterijen opgeladen zijn. Tijdens de wedstrijd teer ik op isogels tijdens het lopen, energygels en fruitgommetjes bij het fietsen, en uiteraard isotone drank. Af en toe neem ik extra cafeïne in (via de gels). Ik mik op 60 gram koolhydraten per uur bij het lopen en 90 gram in het fietsen. Al diverse jaren heel tevreden van 6D! Kwaliteitsvolle sportvoeding is duur als je niet gesponsord wordt, maar het maakt echt wel een verschil. De maagproblemen blijven volledig uit, ik had zelfs iets te weinig mee in deze temperaturen en krijg een hongerklopje op het einde van het fietsen.

Pacing

Tja, niet mijn sterkste punt. Tijdens het eerste lopen probeer ik rond mijn anaerobe drempel te blijven, al had ik er misschien wat beter verder ondergebleven. Ik ben altijd bang om te veel tijd te verliezen t.o.v. de snellere lopers. Het fietsen gaat me beter af, al kropen de hellingen op den duur toch wel serieus in de benen. Ik bleef het tempo erin houden en de rondetijden waren zo vrij constant.

Tijdens de afsluitende run kon ik tijdens de eerste 15km mijn tempo stabiel houden maar in de tweede ronde geraakten mijn quadriceps zo verkrampt van de inspanning en de kou, dat ik mijn best moest doen niet helemaal stil te vallen. De dosering had duidelijk beter gekund maar de strijd voor een podiumplaats was behoorlijk hard (zie later).

Race tactics

Ook dat kon duidelijk wat beter. Achteraan starten was al niet zo’n wijs plan. Drummen in een mensenmassa (lees: 350 deelnemers op een smalle weg) leek me niet zo aantrekkelijk en ik wilde ook mijn trui zolang mogelijk aanhouden. Maar zo heb ik al meteen wat tijd verloren en moest ik de eerste kilometer toeren uithalen in het donker om naar voren op te schuiven.

Bij het fietsen rij ik dan weer het liefst op kop, zo kan ik altijd mijn eigen tempo bepalen maar zit dan natuurlijk wel vaak met mijn neus in de wind. Af en toe kwam ik toch eens ongevraagd in een groepje terecht en ondervond dan het accordeon-effect bij moeilijkere passages. Als je in een kort klimmetje bijna stilstaat doordat je voorgangers te veel vertragen, dan kost het wat krachten om je terug in gang te trekken. Liever 10 man in mijn wiel, denk ik dan.

Keep on fighting

Tijdens de derde fietsronde kwam Julie Verlinden, de uiteindelijke winnares, me – in het wiel van haar compagnon – vlot voorbij. Ik kreeg een mentale tik uitgedeeld. Op dat moment dacht ik dat ik van de 3de naar de 4de plaats terugviel, maar ik wist niet dat we Lotte De Vet intussen voorbij gereden waren. Ik peperde me in dat ik erin moest blijven geloven en dat ik terug op het podium kon geraken als ik maar bleef doorzetten. Ik kon Julie terug bijbenen en zette me na een eindje op kop om niet terug uit het wiel gereden te worden. En wie weet, kende ze ook eens een minder moment. IJdele hoop, ze volgde vlot en bleef bij mij tijdens de laatste twee rondes. Ik had er alle belang bij om genoeg voorsprong te hebben voor de laatste run gezien mijn loopkwaliteiten iets minder zijn.

De laatste 30km lopen zouden allesbeslissend worden. Helaas riepen de bosjes en na mijn plaspauze kon ik Julie niet meer bijbenen. Integendeel, ze liep steeds verder van me weg, had duidelijk haar race beter ingedeeld of ze was simpelweg sterker. Mijn quadriceps geraakten meer en meer verkrampt. Ook Lotte kwam me terug voorbij op het einde van de eerste ronde. Enkel de 3de plaats was nog haalbaar als ik volhield. Het afzien begon mentaal toch door te wegen. Mijn sporthorloge gaf steeds lagere loopsnelheden aan. Kilometer voor kilometer telke ik af tot de finish. Maar dan was het zover. Via de rode loper binnenlopen in de sporthal waar er intussen heel wat volk is verzameld. Een warme knuffel van Hans Cleemput. Hulpverleners die me het trapje afhelpen. Met twee houten benen het podium opkruipen en dan de warme douche binnen. En tot slot nog wat gezellig napraten met de andere straffe madammen in de kleedkamer. What a day!

Nog wat lessen voor een volgende editie

Na een nachtje slapen zie ik het toch weer zitten om nog eens deel te nemen, al word ik volgend jaar 40 jaar. Enkele lessen die ik meeneem:

• Iets meer krachten (durven) sparen onderweg want 30km lopen op het eind is echt wel nog lang en je kan gemakkelijk veel tijd verliezen als je niet goed hebt gedoseerd.
• Coretraining meer inbouwen in mijn trainingsschema, daar heb ik dit jaar te weinig aandacht aan besteed door mijn drukke wedstrijdsschema. Bij lange zware wedstrijden kan dat de impact wat de vermoeidheid wat temperen en de kans op blessures (zoals dit najaar bij mijn hamstrings) verkleinen.
• Less is more? Ik hou er van diverse en vrij veel wedstrijden te doen maar gezien deze steeds langer worden, en de benodigde recuptijd ook toeneemt, zal ik misschien toch iets meer keuzes moeten leren maken. Mijn planning van 2023 ziet er weliswaar terug pittig uit.

Een blik op 2023

Als de recuperatie goed loopt én de trainingen vlotten, dan pik ik deze winter nog de crossduatlons van Hofstade en Retie mee. Tussendoor begeleid ik een sneeuwschoentocht in de Zwitserse Alpen. Daarna start de opbouw naar mijn eerste volledige triatlon: Ironman Klagenfurt op 18 juni, met Powerman Alsdorf op 29 april en de 70.3-wedstrijd van Kraichgau op 21 mei als voorbereidingswedstrijden. Juli is de bergsportmaand met alpinisme & bergwandelen. In augustus staat nog een vraagteken bij Xterra Ardennen, daar heb ik afgelopen zomer toch efkes moeten van bekomen. Powerman Zofingen staat namelijk begin september terug op de planning, waarna ik een bikepackingtrip met Ivo in de Pyreneeën ga doen. En het najaar staat, als het lichaam het toelaat, terug in het teken van de Hel van Kasterlee!