Twee jaar geleden klonk het nog utopisch om deel te nemen aan een Ironman, maar met de juiste mindset en een gezonde portie trainingsijver is er veel mogelijk. De hamstrings geraakten net op tijd klaar voor de uitdaging, maar er liggen soms andere euvels op de loer bij zo’n beproeving…

Het lange relaas van een nog veel langere dag:

Het melkachtige water van de prachtige Würthersee is 21° warm, en wetsuits zijn dus toegelaten. Licht briesje, stralend weer en een gemoedelijke sfeer. Met de rolling start duurt het lang voor ik eindelijk het water in kan. Maar dan is het opeens zover. Efkes slikken en hup het sop in.

Ik zwem zo recht mogelijk langsheen de boeien…waar niemand anders blijkt te zwemmen. Een hogere slagfrequentie met wat minder kracht voelt goed aan…tot ergens temidden het meer een forse kramp mijn rechterkuit inschiet die me om adem doet happen. Ik sta meteen geparkeerd, ga op mijn rug liggen en roep ‘Help’. Aan de dobberende sup van één van de vrijwilligers probeer ik te stretchen en mijn kuit los te masseren. Is het hier al gedaan met mijn wedstrijd na amper 2000m zwemmen?

Ik blijf erin geloven en besluit verder te gaan zonder mijn benen nog te bewegen. De sup volgt me nog tot de ingang van het Lend-kanaal. In de laatste 500m gaat opeens mijn linkerkuit verkrampen, ik schud die wat los in het water en probeer vooral niet te panikeren en door te gaan. Opgelucht bereik ik de zwem-exit, waar ik me door de vele handen uit het water laat trekken. Als ik mijn horloge afduw, zie ik een zwemtijd van 1:17:20 staan, en dat is een pak sneller dan verwacht. Dat geeft me moed!

Het is een behoorlijk eindje naar de wisselzone, ideaal om de kuit ‘al lopend’ wat uit te rekken…en intussen ook een plasje te doen in de wetsuit. En ja, dat lukt vlotjes en niemand die het merkt.

De verkenning toonde al aan dat het een vrij stevig fietsparcours zou worden met bijna 1600hm op 180km fietsen. Coach Jesse Van Nieuwenhuyse had me de opdracht gegeven om zoveel mogelijk in mijn extensieve duurzone te blijven. Een beetje tegen mijn natuur in maar ik blijf mooi onder de 150bpm, enkel bergop gaat het daar iets boven.

Ik steek voortdurend atleten voorbij, die opvallend grote versnellingen duwen terwijl ik mijn cadans hoog houd. Mijn darmen pruttelen af en toe wat, en mijn energieniveau gaat op en neer, maar de soms steilere bergjes worden vlot verteert. Voor de één of andere reden is het gevoel op wedstrijd altijd beter dan op training. Op de laatste helling ga ik voorbij de intussen wereldbefaamde #AverageRob die helemaal niet zo ‘average’ meer is. Na 5:21:07 fietstijd zet ik mijn TT terug op stal.

Al zijn de loopkilometers in de Hel van Kasterlee evenwaardig aan dat van een marathon, ’t is toch nog wat anders en ook een pak warmer. De temperatuur gaat intussen richting 30°. Temporiseren is opnieuw het motto. Aan een hartslag net onder de 150 voelt het het lopen behoorlijk goed aan, de eerste 10km gaan vlotjes…tot het moment dat ik van isogels naar energygels overschakel. Mijn darmen schieten in een kramp, maar ik probeer de pijn te verbijten en vooral te blijven lopen.

In elke bevoorrading wandel ik even om voldoende water te kunnen opdrinken en mij te verfrissen met de natte sponsjes. Na een tijdje probeer ik het terug met isogels want energie opnemen blijft belangrijk. Alles kalmeert terug tot ik aan km 25 het nog eens met een energygel probeer. Jaja, ik ken het spreekwoord van de ezel. ’t Is terug van dat, maar nog een graadje erger. Een pitstop in een hudo helpt helaas niet. Al heb ik het gevoel dat ik nog op een jogtempo bezig ben, lukt het me toch nog om het lopen in 3:50:23 af te werken. Wat een ervaring!

Eindtijd: 10:40:28, 4de in AG 40-44 (van de 35), 22ste vrouw overall, 319de van de 1879 overall.

Conclusie: Tevreden over mijn tijd & inzet en klaar voor meer als ik mijn voeding nog wat kan bijschaven.